خوشا به حالت ای تربت کربلا که گروهی از تو محشور می‏شوند و بدون حساب وارد بهشت می‏گردند. آن گاه با دست خود به این نقطه و آن نقطه اشاره کرد و گفت: اینجا و آنجا .

امام علی

بعد از عزم لشکر امیرالمومنین برای حرکت، آنها از سرزمین های مختلفی عبور کردند. امام در مسیر خود از کوفه به صفین از سرزمین کربلا نیز عبور کرد.
شخصی می‏گوید:



امام در سرزمین کربلا فرود آمد و با ما نماز گزارد. وقتی سلام نماز را گفت،مقداری از خاک آن را برداشت و بویید و گفت:
"خوشا به حالت ای تربت کربلا که گروهی از تو محشور می‏شوند و بدون حساب وارد بهشت می‏گردند. آنگاه با دست خود به این نقطه و آن نقطه اشاره کرد و گفت: اینجا و آنجا."

شخص دیگری می‏گوید: گفتم مقصود شما چیست؟ فرمود: خانواده‏ی گرانقدری در این سرزمین فرود می‏آیند. وای بر آنان از شما، وای بر شما از آنان، گفتیم: مقصود چیست؟ گفت: وای بر آنان از شما که آنان را می‏کشید؛ وای بر شما از آنان که شما را به سبب قتل آنان وارد آتش می‏کنند.[1]

حسن بن کثیر از پدر خود نقل کرده که امام در سرزمین کربلا ایستاد و گفت: «ذات کرب و بلاء(سرزمین غم و بلاست) آن گاه به دست خود به نقطه‏ی خاصی اشاره کرد و گفت: اینجا بارانداز آنان و خوابگاه مرکبهایشان است. سپس به نقطه‏ای دیگر اشاره کرد و گفت: این نقطه قتلگاه آنان است.