مهم ترين عامل ضعف و سستي در اراده، گرايش به نفس و هوا پرستي و خودمحوري انسان و ضعف در بينش الهي و توحيدي و ضعف در شناخت خود و ارزشهاي والاي انساني است.

آنکه ايمان و باور دارد خدا براي او بهترين برنامه ي رشد و کمال را فرستاده و دستورات و نواهيش، همگي به صلاح اوست، از همه ي توان خود براي اطاعت فرامين حضرت دوست، بهره مي گيرد و يا آنکه باور کرده که خدا او را مي بيند و در هر حالي نظاره گر اوست، محال است وجود خود را به زشتي ها بيالايد، چه کسي او را ببيند و يا نبيند!

مايه اصلي قوت اراده انسان، آگاهي و شناخت، ايمان و عشق است.

اگر انسان اسير هوا و هوس، عادت هاي بد، دلبستگي هاي دنيوي و مذموم، وابستگي هاي مزاحم، گناه و نافرماني، سنت هاي غلط، دوستان ناباب، مدگرايي و تنوع طلبي افراطي، پرخوري، پرخوابي، پرگويي، راحت طلبي، رفاه خواهي زياد و مانند آن باشد، هرگز نمي تواند در زندگي خود به عنوان يک انسان با اراده و شاخص بدرخشد و در عرصه خودسازي، عبادت موفق عمل کند