من آن غلام سیاهم که رو سفید شوم
چو سر به خاک قدوم حسین بگذارم
ز جان نثاری عابس گرفته ام الهام
که در جهاد شجاعانه راه بسپارم
منم که فطرس پر سوخته به محضر دوست
همیشه وقت سلامش گرفته آمارم
قسم به بوسۀ احمد به زیر غبغب او
برای بوسه ای از گرد پاش بیمارم
بعه زلف باد صبا آشیانه می سازم
که هست حامل انفاس قدسی یارم
دخیل بادۀ سقّای تشنه می بندم
چنانچه تشنۀ صهبای آن علمدارم
خوشم که بر سر خود تاج انّما دارم
ز آل فاطمه ارباب انبیاء دارم
ز کوی دوست خوشم هر بلا بگیرم من
دلی دهم جگری مبتلا بگیرم من
هزار سر شوم و روی نیزه بنشینم
پیاله ای چو ز جام بلا بگیرم من
به اعتبار چهل سال نوکری اینک
سزاست تذکرة کربلا بگیرم من