پروردگارا مرا و ذریه ام را اقامه کننده نماز قرار بده. ای پروردگار ما! دعایم را قبول فرما. پروردگارا! مرا و پدر و مادرم را و جمیع مؤمنان را در روزی که حساب بر پا می‌شود، بیامرز. (ابراهیم : 36 - 41) ادبی که حضرت ابراهیم علیه‌السلام در این دعا به کار برده، این است که در بیان حوایج خود، اهداف شروع خود را به گونه ای ادا می‌کند که هر کس می‌تواند از آن پی ببرد که حضرت تا چه اندازه به رحمت پروردگارش امید داشته است.
در دعاها اهداف خود را بیان کنیم
به عنوان مثال، پس از این عرض می‌کند: «من و فرزندانم را از این که پرستش بت‌ها کنیم، دور بدار» غرض خود را این گونه بیان می‌کند :
پروردگارا! به درستی که آن‌ها بسیاری از مردم را گمراه کردند. بیان این هدف در دعای حضرت، بیانگر این نکته است که در انتظار تعلیم و فرمان حضرت حق است و خود را موظف می‌داند تا منتظر دستور حق باشد؛ و آمادگی خود را برای هدفی که خدا می‌خواهد، یعنی هدایت مردم اعلام نماید.
همچنین پس از این که عرض کرد: «پروردگارا، اینک من ذریه خود را در بیابانی بی آب و علف در کنار بیت‌الحرام تو سکونت دادم، پس دل‌هایی از مردم را به سوی آنان معطوف بدار و از میوه‌ها روزیشان فرما»، هدف خود را چنین بیان می‌کند: «شاید آنان تو را شکر گزارند». ابراز هدفی مقدس و بزرگ، برای هر خواسته ای نشانگر ادب درخواست کننده است.
پاسخ با نقل قول
