به خدا بسپارم و کاری نکنم یا ... ؟؟؟

گاهي من ديده ام عده اي اشتباه مي کنند خيال مي کنند (و می گویند)
خودم را به خدا سپردم.
صریح می گویم: این حرف غلط است!
معارف ما، مجموعۀ آيات، روايت و حتّی عقل ما مي گويد:
خودت باید کار کنی! خودت باید خودت را بسازی!
این فشار و سختی دارد، ولی گریزی از آن نیست.
اين حرفها چيست که مي زني؟ راه بيفت!
نشسته اي، بعد می خواهی خدا بيايد تو را بلند کند و تا مقصد ببرد؟!
از این خبرها نیست. بلند شو و راه بيفت!
خدا هم دستت را مي گيرد.
وقتی او مي بيند که تو واقعاً مي خواهي به حق برسي، کمکت می کند و به مقصد می رساندت.
کمک و استعانت نوعی «امداد» است.
بايد خودت بخواهي و دستت را درازکني!
آن وقت است که او دستت را مي گيرد و کمکت مي کند.
اين تعبيراتي که تا اينجا کردم همه از روایات بود و می خواستم بگويم:
ثقل حق از بين مي رود، تلخي آن هم از بين مي رود؛ امّا زمانی که نفس مهذّب شود.

سلوک عاشورایی/ منزل ششم/ حق و باطل
از مباحث مرحوم حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی