نمایش نسخه قابل چاپ
وقتی یک ایینه ی بزرگ میشکنه وبه قطعات کوچک تقسیم میشه باز هم هر قطعه از انوبرداری
ونگاه کنی عکس خودت رو میتونی توی اون ببینی وقتی خداوند حضرت ادم رو افرید از روح
خودش در اون دمید تا جون بگیره ، زنده بشه واین همون مصداق ایه (نفخت فیه من روحی)
یعنی از روح خود در ان دمیدم است ، یعنی تکه ای از روح ان خالق بزرگ باعث زنده شدن حضرت
ادم شد وحالا امروز که همون ایینه کوچیکایی هستیم تکه ای از روح خدا رو داریم واگه دقت کنیم
می بینیم که همه مون خاصیت خلق کردن وخلاق بودن رو داریم.
نقل قول:
نوشته اصلی توسط کیارش
ببین پسرم.اینکه خداوند فرموده : وَنَفَختُ فیهِ مِن روحی.... نه اینکه واقعا از روح خودش در جسم وکالبد ادم آفریده باشه.نه بسبب شرافتی که انسان داشت خداوند او را منسوب بخودش کرد. مثل اینکه کسی بقدری خوب باشه که ما به او بگوییم فرزندم.در حالیکه او واقعا فرزند ما نیست اما بسبب خوب بودن منسوب به خودمون کردم.حال خداوند هم بسبب شرافتی که نسل بشر داشت فرمود: من از روح خودم در او دمیدم.نیک میدانی که اگر خداوند بخواهد از روح خودش در بشر بدمد خداوند را جزء جزء دانسته ایم که به اجزاء مختلف تقسیم شده است ؛ که این اشتباه است.خداوند جزء جزء نمیشود.