نمایش نسخه قابل چاپ
من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بیمار ترا دیدم وبیمار شدم
فارغ از خود شدم و کوس اَنا الحَقّ بزدم
همچو منصور خریدار سرِ دار شدم
غم دلدار فکنده است به جانم شرری
که به جان آمدم وشهره بازار شدم
درمیخانه گشائید به رویم شب وروز
که من از مسجد واز مدرسه بیزار شدم
جامه زهد وریا کندم وبرتن کردم
خرقه پیر خراباتی وهشیار شدم
واعظ شهر که از پند خود آزارم داد
ازدم رند می آلوده مددکار شدم
بگذارید که از بتکده یادی بکنم
من که بادست بت میکده بیدار شدم
:gol: امام خمینی(ره)
یه شعر قشنگ و بی نظیر
پیش از اینها
پیش از اینها فكر می كردم خدا
خانه ای دارد میان ابرهامثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس و خشتی از طلا
پایه های برجش از عاج و بلور
بر سر تختی نشسته با غرور
ماه، برق كوچكی از تاج او
هر ستاره،پولكی از تاج او
اطلس پیراهن او، آسمان
نقشِ روی دامن او، كهكشان
رعد و برق شب، طنین خنده اش
سیل و طوفان، نعره ی توفنده اش
دكمه ی پیراهن او ، آفتاب
برق تیغ و خنجر او ، ماهتاب
هیچ كس از جای او آگاه نیست
هیچ كس را در حضورش راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خـــــدا ، در ذهنم این تصویر بود
آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان ، دور از زمین
بود ، اما در میان ما نبود
مهربان و ساده و زیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت
هر چه می پرسیدم ، از خود ، از خدا
از زمین ، از آسمان ، از ابرها.زود می گفتند:این كار خداست
پرس و جو از كار او كاری خطاست
هر چه می پرسی ،جوابش آتش است
آب اگر خوردی، عذابش آتش است
تا ببندی چشم كورت می كند
تا شدی نزدیك ، دورت می كند
كج گشودی دست ، سنگت می كند
كج نهادی پای ، لنگت می كند
تا خطا كردی ، عذابت می كند
در میان آتش ، آبت می كند...
با همین قصه ، دلم مشغول بود
خواب هایم ، خواب دیو و غول بود
خوب می دیدم كه غرق آتشم
در دهان شعله های سر كشم
در دهان اژدهایی خشمگین
بر سرم بارانِ گُرزِ آتشین
محو می شد نعره هایم ، بی صدا
در طنین خنده ی خشمِ خدا...
نیت من ، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه می كردم ، همه از ترس بود
مثل از بر كردن یك درس بود
مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرســــــه
تلخ ، مثل خنده ای بی حوصله
سخت، مثل حلِّ صدها مسئله
مثل تكلیف ریاضی سخت بود
مثل صرفِ فعل ماضی سخت بود
تا كه یك شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یك سفر
در میان راه ، در یك روستا
خانه ای دیدم ، خوب و آشنا
زود پرسیدم : پدر ، اینجا كجاست؟
گفت: اینجا خانه ی خوب خداست!گفت اینجا می شود یك لحظه ماندگوشه ای خلوت، نمازی ساده خواندبا وضویی ، دست و رویی تازه كردبا دل خود، گفت و گویی تازه كرد
گفتمش: پس آن خدای خشمگین
خانه اش این جاست؟ این جا ، در زمین؟
گفت : آری، خانه ی او بی ریاست
فرش هایش از گلیم و بوریاستمهربان و ساده و بی كینه است
مثل نوری در دل آیینه است
عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش روشنی
خشم، نامی از نشانی های اوست
حالتی از مهربانی های اوست
قهر او از آشتی، شیرین تر است
مثل قهرِ مهربانِ مادر استش
دوستی را دوست، معنی می دهد
قهر ما با دوست، معنی می دهد
هیچ كس با دشمن خود، قهر نیست
قهری او هم نشان دوستی است...
تازه فهمیدم خدایم، این خداست
این خدای مهربان و آشناست
دوستی ، از من به من نزدیك تر
از رگ گردن به من نزدیك تر
آن خدای پیش از این را باد برد
نام او را هم دلم از یاد برد
آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی، نقش روی آب بود
می توانم بعد از این، با این خدا
دوست باشم، دوست، پاك و بی ریا
می توان با این خدا پرواز كرد
سفره ی دل را برایش باز كرد
می توان درباره گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد
چكه چكه مثل باران راز گفت
با دو قطره ، صد هزاران راز گفت
می توان با او صمیمی حرف زد
مثل یاران قدیمی حرف زد
می توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سكوت آواز خواند
می توان مثل علف ها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد
می توان درباره هر چیز گفت
می توان شعری خیال انگیز گفت
مثل این شعر روان و آشنا:
گفتم خدایا از همه دلگیرم ، گفت حتی از من
گفتم خدایا دلم را ربودند ، گفت پیدا زمن
گفتم خدایا چقدر دوری ، گفت تو با من
گفتم خدایا تنهاترینم ، گفت پس من
گفتم خدایا کمک خواستم ، گفت از غیر من
گفتم خدایا دوستت دارم ، گفت بیش از من
گفتم خدایا اینقدر نگو من ، گفت من توام تو من
یا الله *یا کریم *
یا اول یا آخر* یا مجیب*
یا رحمان *یا سبحان*
یا قادر* یا جمیل*
یا سلطان*یا عالم*
یا رازق* یا قاضی الحاجات*
التماس دعا
تا خدا فاصله ای نیست بیا،
با هم از پیچ و خم سبز گیاه تا ته پنجره بالا برویم
و ببینیم خدا،
پشت این پنجره ها
لحظه ای کاشته است؟!
تا خدا فاصله ای نیست بیا، با هم از غربت این نادانی
سوی اندیشه ادراک افق
مثل یک مرغ غریب
لحظه ای، پر بزنیم...
کاش، می شد همه سطح پر، از روزن دل
بستر سبز علف های مهاجر می شد
یا همان فهم عجیب گل سرخ
یا همین پنجره گرد غروب
تا مرا با تو از این سادگی مبهم ترس
ببرد تا خود آرامش احساس پر از فهم وصال!
تا خدا، فاصله ای بود اگر
من چه می دانستم که اقاقی زیباست؟!
یا گل سرخ، پر از سر خداست؟!
یا اگر بود که من، لای اوراق پر از سجده برگ، رمز تسبیح! نمی نوشیدم!
و از آن رویش مرطوب شعور من و تو،
در دل گرم و پر از شور امید
خطی از عشق نمی فهمیدم!
من،
به پرواز خدا در دل من، در دل تو
مثل هر صبح پر از آیه و نور، بارها! معتقدم،
و قسم می خورم این بار، به هر آیه نور
تا خدا، فاصله ای نیست، بیا ...
من که از کوی تو بیرون نرود پای خیــالم
چه بــرانی ،
چه بــخوانی ،
چه به اوجــم برسانی ،
چه به خــاکم بکشانی
من نه آنم که بــرنجم ... نه تو آنی که بــرانی ...
http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:A...gtty4HYSKvn_3Q
بسم الله الرحمن الرحیم
ما را نظری به غیر الله مباد
بر درگه عشق غیر از این راه مباد
هر چند که دست ما به جز آه مباد
از دامن اهلبیت کوتاه مباد
امروز بشارتی عظیمم دادند
راهی به صراط مستقیمم دادند
وقتی که موذن به نمازم می خواند
سجاده ای از جنس نسیمم دادند
زان روز که تو اهل نمازم کردی
در وادی سجده سرفرازم کردی
تا بر قدمت روی نیاز آوردم
از منت خلق بی نیازم کردی
یک قوم پر از سوز و گدازت خواندند
قومی ز نیاز بی نیازت خواندند
قوم دگری بریده از راه حجاز
ای روح نماز , بی نمازت خواندند
برگی از روی درختی به تمنا، به زمين می آيد
من از او می پرسم:
تو كه بودی سر آن شاخ بلند،
تو كه نزديـــكتر از ما به خـــدا بودی،
پس چرا روی زمين می آيی؟
او به من گفت:
به زمين بايد رفت، تا به عرشش برسی
دانه را گر بيندازی به بــالا، به زميـــن می آيد.
دانه را گر زير خاكـــش بكنی، سوی خـــــــــدا می آيد ...
http://www.qurangloss.ir/uploaded/91_01343910505.jpg
قرآن به سر گرفتم و گفتم: سلام عشق!
یعنی به جز حریم تو بر من حرام عشق
با خون وضو بگیر و دو رکعت غزل بخوان
اشعار زيبايي بودن.....:afarin:
ملكا ذكر تو گویم
ملكا ذكر تو گویم كه تو پاكی و خدایی
نروم جز به همان ره كه توام راهنمائی
همه درگاه تو جویم، همه از فضل تو پویم
همه توحید تو گویم كه به توحید سزائی
تو زن و جفت نداری، تو خور و خفت نداری
احد بی‌زن و جفتی، ملك كامروایی
نه نیازت به ولادت، نه به فرزندت حاجت
تو جلیل الجبروتی، تونصیر الامرایی[1]
تو حكیمی، تو عظیمی، تو كریمی، تو رحیمی
تو نماینده فضلی، تو سزاوار ثنائی
بری از رنج و گدازی، بری از درد ونیازی
بری از بیم و امیدی، بری از چون و چرائی
بری از خوردن و خفتن،بری از شرك و شبیهی
بری از صورت و رنگی، بری از عیب و خطائی
نتوان وصف تو گفتن كه در فهم نگنجی
نتوان شبه تو گفتن كه تو در وهم نیایی
نبُد این خلق و تو بودی، نبود خلق و تو باشی
نه بجنبی نه بگردی، نه بكاهی نه فزایی
همه عزی و جلالی، همه علم و یقینی
همه نوری و سروری، همه جودی و جزایی
همه غیبی تو بدانی، همه عیبی تو بپوشی
همه بیشی تو بكاهی، همه كمّی تو فزایی
احدٌ لیس كمثله، صمدٌ لیس له ضدّ
لِمَنْ المُلك[2] تو گویی كه مرآن را تو سزایی
لب و دندان «سنائی» همه توحید تو گوید
مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی[3]
من دست خالی آمدم ، دست من و دامان تو
سرتا به پا درد و غمم، درد من و درمان تو
تو هر چه خوبی من بدم ، بیهوده بر هر در زدم
آخر به این در آمدم ،باشم کنار خوان تو
من از هر دررانده ام ، من رانده ی وامانده ام
یا خوانده یا نا خوانده ام ،اکنون منم مهمان تو
پای من از ره خسته شد، بال و پرم بشکسته شد
هر در به رویم بسته شد، جز درگه احسان تو
گفتم منم در می زنم ،گفتی به تو سر می زنم
من هم مکرر می زنم ،کو عهد و کو پیمان تو؟
سوی تو رو آورده ام، ای خم سبو آورده ام
من آبرو آورده ام، کو لطف بی پایان تو؟
حال من گوشه نشین، با گوشه ی چشمی ببین
جز سایه ی پر مهرتان، جایی ندارم جان تو
من خدمتی ننموده ام، دانم بسی آلوده ام
اما به عمری بوده ام، چون خار در بستان تو
ای عفو تو شامل گناهان
اى عفو تو شامل گناهان
كوى تو پناه بى پناهان
بر خسته دلان شفاى دردى
محروم نكرده دردمندى
باز است درت بر آزمندان
اى عشق دل نیازمندان
جز تو كه نظر به حال ما كرد
یا گوش بر این مقال ما كرد
بخشنده هر گناهى اى دوست
بر گم شدگان پناهى اى دوست
اى راز دل شكسته من
اى مرهم قلب خسته من
اى مونس من انیس جانم
اى یار و رفیق در نهانم
اى راه مرا چراغ روشن
آب و گل من زتست گلشن
امید منى به هر دو عالم
دورم منما زخویش یك دم
بنگر ز گنه چه تیره روزم
چون شمع به درگهت بسوزم
باشد كه نظر كنى به حالم
بخشى به عنایتت كمالم
یادى زغریب بى نوا كن
از لطف, تو درد من دوا كن
مسكین به در تو دردمند است
دل خسته و زار و مستمند است