- 
	
	
	
		
جهنمی ها کی ازاد میشوند
	
	
		خداوند هیچ مؤمنى را داخل جهنم نمىکند،  در حالى که به او وعده بهشت داده است، و هیچ کافرى را از جهنم نجات  نمىدهد، در حالى که به او وعده خلود در آتش داده است و گناهکاران موحد،  به جهنم داخل شده، از آن   خارج مىشوند، و شفاعت در حق ایشان روا است .ما شنیده ایم که خداوند متعال ارحم  الرحمین است و بخشش در حق بندگانش بی نهایت است و در عین حال همان خدای  مهربانتر سهمگین ترین عذاب ها و آلام را برای بندگانش فراهم دیده است!  
 بین مهربانی و عذاب چه رابطه ای هست؟ علما به این قبیل   پرسش ها پاسخ های  منطقی و وزینی داده اند از جمله اینکه: آتش جهنم هم سوزنده است هم سازنده  ،می سوزاند که بسازد آن چه را که ما از سر جهل و عناد و ظلم به خود و  دیگران نابود کرده ایم،وقتی ما راه مستقیم و کوتاه را برای رسیدن   به هدف  رها کرده ایم و در بیابان های بی حاصل دنیا در چی سراب دویده ایم باید یک  جایی بر گردیم یا نه ؟ این راه برگشت طبیعتا سخت و طاقت فرسات چون توان از  میان رفته قوت و توشه ای نمامده است و عطش مانده است و دیگر هیچ   چس برای  نجات باید این سختی را تحمل کرد تا رهایی یافت وقتی دنیا را به بیهودگی  گذراندیم و هرپز به نقشه راه که ترسیم شده دست مبارک حضرت حق بوده است نظر  نینداختیم و به بیراهه رفتیم و آنچه داشتیم در رسیدن به سراب ها باختیم    پس راهی نداریم جز اینکه جبران مافات کنیم و این جهنم همان راهی است که  رفته ایم و هر چه در راه رفت بی مهاباتر و لجام گسیخته تر تاخته ایم مسلم  استکه بازگشت هم سخت تر خواهد بود .
	 
 - 
	
	
	
	
		خوب همه این ها قبول ولی تا کی باید سوخت؟! 
 مدت زمان ماندن در جهنم بستگی به میزان گناهان دارد:
   گناهان متفاوت است بنابر روایات، بعضى از  آنها مانند شرک و کفر و نفاق موجب رفتن به جهنم و خلود در آن است و این در  صورتى است که صاحب آن بدون توبه واقعى   بمیرد. بعضى دیگر از گناهان براى  مدت مشخصى موجب عذاب مىباشد و بعد با شفاعت اولیاء یا لطف و فضل خداى  متعال مورد بخشش واقع مىشود.
براساس آیات و روایات، اگر آدمى، در مجموع  رو به خدا داشته و مؤمن و دوستدار حضرت رسول اکرم (صلى   الله علیه وآله)  و اهل بیت (علیهم السلام) باشد، ولى در دنیا خود را از آلودگىها و  تعلّقات پاک نسازد؛ با عذابها و فشارهایى رو به رو بوده و چه بسا به طبقات  اولیه جهنم خواهد افتاد. با این عذابها، تطهیر شود و به عالم نور قدم    بگذارد. (بحارالانوار، ج 8، ص 352 و 353، ح2)