عبور امیرالمومنین(علیه السلام) از سرزمین کربلا

خوشا به حالت ای تربت کربلا که گروهی از تو محشور می‏شوند و بدون حساب وارد بهشت می‏گردند. آن گاه با دست خود به این نقطه و آن نقطه اشاره کرد و گفت: اینجا و آنجا .

امام علی

بعد از عزم لشکر امیرالمومنین برای حرکت، آنها از سرزمین های مختلفی عبور کردند. امام در مسیر خود از کوفه به صفین از سرزمین کربلا نیز عبور کرد.
شخصی می‏گوید:



امام در سرزمین کربلا فرود آمد و با ما نماز گزارد. وقتی سلام نماز را گفت،مقداری از خاک آن را برداشت و بویید و گفت:
"خوشا به حالت ای تربت کربلا که گروهی از تو محشور می‏شوند و بدون حساب وارد بهشت می‏گردند. آنگاه با دست خود به این نقطه و آن نقطه اشاره کرد و گفت: اینجا و آنجا."

شخص دیگری می‏گوید: گفتم مقصود شما چیست؟ فرمود: خانواده‏ی گرانقدری در این سرزمین فرود می‏آیند. وای بر آنان از شما، وای بر شما از آنان، گفتیم: مقصود چیست؟ گفت: وای بر آنان از شما که آنان را می‏کشید؛ وای بر شما از آنان که شما را به سبب قتل آنان وارد آتش می‏کنند.[1]

حسن بن کثیر از پدر خود نقل کرده که امام در سرزمین کربلا ایستاد و گفت: «ذات کرب و بلاء(سرزمین غم و بلاست) آن گاه به دست خود به نقطه‏ی خاصی اشاره کرد و گفت: اینجا بارانداز آنان و خوابگاه مرکبهایشان است. سپس به نقطه‏ای دیگر اشاره کرد و گفت: این نقطه قتلگاه آنان است.

عبور از شهر انبار و واکنش معروف امام به استقبال مردم


امام در مسیر حرکت بعد از گذر از شهر مدائن، به "انبار" رسید.
مردم انبار از حرکت امام‏ و عبور وی از آنجا آگاه شدند و به استقبال آن حضرت شتافتند و میان آنان و امام در این استقبال گفتگوهایی انجام گرفت.
آنان وقتی با امام روبرو شدند از اسبهای خود فرود آمدند و در مقابل او به جست و خیز و خضوع و تذلل پرداختند.
امام فرمود: این چه کاری است که انجام می‏دهید و این چهار پایان را برای چه آورده‏اید؟
آنچه را که خوی خود در تعظیم بزرگان می‏انگارید، به خدا سوگند، آن عمل به نفع آنان نیست و شما با این کار خود را به زحمت و مشقت می‏افکنید.دیگر به این کار بازنگردید. چهار پایانی را که همراه خود آورده‏اید، اگر راضی باشید، از شما می‏پذیرم مشروط بر اینکه از خراج و مالیات حساب شود. غذایی که برای ما فراهم کرده‏اید به یک شرط می‏پذیرم و آن اینکه بهای آن را بپردازیم
گفتند: این روش ما در تعظیم بزرگان (از عهد شاهان ایران) بوده است و این چهار پایان هدیه‏ای است از ما به شما، و ما برای شما و دیگر سپاهیان، غذا و برای مرکبها و چهارپایانتان علف فراهم کرده‏ایم.

امام فرمود:


" آنچه را که خوی خود در تعظیم بزرگان می‏انگارید، به خدا سوگند، آن عمل به نفع آنان نیست و شما با این کار خود را به زحمت و مشقت می‏افکنید. دیگر به این کار بازنگردید. چهار پایانی را که همراه خود آورده‏اید، اگر راضی باشید، از شما می‏پذیرم مشروط بر اینکه از خراج و مالیات حساب شود. غذایی که برای ما فراهم کرده‏اید به یک شرط می‏پذیرم و آن اینکه بهای آن را بپردازیم."
مردم انبار گفتند: شما بپذیرید، ما قیمت می‏کنیم و آنگاه بهای آن را می‏گیریم.
امام فرمود: در این صورت کمتر از قیمت واقعی تقویم می‏کنید.
مردم انبار گفتند: اماما، ما در میان مردم عرب دوستان و آشنایانی داریم. آیا ما را از هدیه کردن به آنان و آنان را از پذیرفتن هدیه‏ی ما باز می‏دارید؟
امام فرمود: همه‏ی اعراب دوستان شما هستند، ولی هر کس شایسته نیست که هدایای سنگین شما را بپذیرد، و اگر کسی بر شما خشم کرد ما را آگاه سازید.مردم انبار گفتند: اماما، هدیه‏ی ما را بپذیر. ما دوست داریم که هدیه‏ی ما را بپذیری.

امام فرمود:


"وای بر شما. ما از شما بی نیازتریم!"
این جمله را گفت و راه خود را در پیش گرفت و عدل الهی را برای کسانی که سالیان درازی در زیر ستم شاهان عجم بودند و پیوسته دسترنج آنان پیشکش فرمانروایان بود، به آنان یادآور شد.[2]



پی نوشت ها

[1] وقعه‏ی صفین، صص 142 تا 140؛ شرح نهج‏البلاغه ابن‏ابی‏الحدید، ج 3، ص 170 تا 169.
[2] نهج‏البلاغه، باب الحکم، شماره‏ی 36 باختصار؛ وقعه‏ی صفین، ص 144؛ شرح نهج‏البلاغه ابن‏ابی‏الحدید، ج 3، ص 203
تبیان
منبع :سایت ابو رتاب