اثر زیارت عاشورا

اثر زیارت عاشورا

http://img.tebyan.net/big/1390/12/52...3169227134.jpg

آیت الله آقا میرزا محمّد مجاهدی تبریزی بسیار مهذّب، وارسته و متقی بود.

اشاره

شناخت، شناساندن و تجلیل از نخبگانِ علمی و فرهنگی جامعه گامی بلند در تعالی بخشیدن ارزش ها و رشد دادن فكری پویندگانِ راهِ دانش است.

شادروان آیت الله آقا میرزا محمّد مجاهدی تبریزی عالمی اندیشمند و از تبار فرهیختگانی است كه به عنوان مُدرسِ حوزه علمیّه قم به تدریس می پرداخت و با اخلاق و رفتار و گفتار خویش به همگان درس دینداری می داد.

تولد

آیت الله آقا میرزا محمّد مجاهدی تبریزی در سال 1324ه'.ق برابر با 1285ه'.ش در بیتِ علم، تقوی و فضیلت، در شهر با صفای تبریز دیده به جهان باز كرد. دوران كودكی و طفولیت را در دامن مادری مهربان و پدری عالم و روحانی پشت سر نهاد و به حدّ رشد و بالندگی رسید.(1)

فضائل اخلاقی

آیت الله آقا میرزا محمّد مجاهدی تبریزی بسیار مهذّب، وارسته و متقی بود. خوش برخوردی، مواسات با مردم، دستگیری از فقراء، رسیدگی به وضع معیشتی طلاب، تحمّل سختی ها و مشكلاتِ زندگی، دوری از گناه، دقّت در مطالعه، فهم درست مطالب علمی، علاقه سرشار به علم و عمل، شجاعت و غیرت دینی ایشان زبانزد خاص و عام بود، اگر در جایی منظره ای می دید كه مخالف با شئونات اسلامی است به وظیفه شرعی خویش عمل می كرد و خلاف مقرارات الهی را از هیچ كسی بر نمی تافت.

درِ خانه اش همواره به روی مراجعین باز بود، ولی در عین حال از مطرح شدن می هراسید.
فرزندش می گوید: من در طول سالها كه به عنوان فرزند ارشد ایشان در خدمتشان بودم، ندیدم كه در یكی از اعیاد در خانه بماند كه مبادا دو نفر به دیدن ایشان بیاید، از این مسئله كراهت داشتند كه مبادا مطرح بشوند و صبح زود از خانه بیرون می رفتند.

آن بزرگوار در نگارش و تحریر مطلب احاطه كامل داشت و خط نسخ و نستعلیق را به خوبی تحریر می كرد. استاد خطش در مورد یكی از نوشته های ایشان می نویسد: «ماشاءالله نور چشمی آقا میرزا محمد این دو سه سطر را خیلی خوب و بقاعده تحریر كرده قابل تمجید و مرحمت مخصوص است».


عشق به اهل بیت(علیهم السلام)

عرض ارادت و اخلاص به پیشگاه حضرات معصومین - علیهم السلام - و به ویژه محضر سرور و سالار شهیدان حضرت ابی عبد الله الحسین - علیه السلام - و قرائت دائمی زیارت عاشورا حالات روحانیِ عجیبی در زندگانی ایجاد می كند. یكی از هزاران افرادی كه سال ها به زیارت عاشورا مداومت داشته آیت الله مجاهدی تبریزی است.

فرزند ارشد ایشان استاد مجاهدی در این خصوص می گوید: «پدرم علامه نستوه مرحوم آقای آیت الله میرزا محمّد مجاهدی تبریزی - اعلی الله مقامه - بیش از 40 سال زیارت عاشورایِ شان ترك نشد و به خاطر اشتغالات علمی و حوزه درسی كه داشتند، لعن و سلام زیارت عاشورا را هر روز در حین رفتن به تدریس و به هنگام برگشتنِ به خانه می گفتند و از وقت نهایتِ استفاده را می بردند.

برخی از شاگردان آن مرحوم كه هم اكنون از مراجع تقلید و علمای بزرگ حوزه علمیّه قمَ اند، پس از رحلت آن بزرگوار از من می پرسیدند كه ایشان چه ذكری داشتند كه دائماً به گفتن آن مشغول بودند؟ و من برای آنان توضیح می دادم كه مرحوم پدرم به زیارت عاشورا مداومت داشتند و لعن و سلام آن را در اثنای راه می گفتند تا از دقایقی كه در راهَ اند كمال استفاده را برده باشند».


از آثار شگرفی كه در اثر مداومت زیارت عاشورا در آدمی ایجاد می شود توجه و عنایت حضرت حسین بن علی - علیهما السلام - در طول زندگانی و در لحظات پایانی عمر است.

آیت الله آقا میرزا محمّد از جمله كسانی است كه در سایه مداومت به زیارتِ شریفِ عاشورا، در روزهای پایانی عمر مورد تفقد آقا امام حسین - علیه السلام - قرار گرفت.

استاد محمّد علی مجاهدی در این زمینه می نویسد: «مرحوم پدرم در روزهای پایانی عمر پربركت خود حالات عجیبی داشتند به طوری كه اغلب كادر پزشكی و پرستاری بیمارستان جذب ایشان شده بودند و روزی یك ساعت در اتاق پدرم جمع می شدند و از مطالب نصیحت آمیزشان بهره می بردند.

من و آشنایان، بعد از ظهر هر روز اجازه داشتیم كه از ایشان عیادت كنیم و مادرم شبها در بیمارستان می ماندند. روزی از روزها كه به بیمارستان «بازرگانان» رفتم، دیدم كه مادرم بسیار متألّم و نارحت اند و برای پدرم اظهار نگرانی می كنند. وقتی كه علّت را جویا شدم، گفتند:

دیشب طبق معمول پرستار بیمارستان آمد و شیشه خون را به یك دست و سرم غذایی را به دست دیگر آقا وصل كرد و رفت. معمولاً حدود 3 ساعت طول می كشید تا خون و سرم تزریقی تمام شود. حدود یك ساعت گذشت و من مشغول تلاوت قرآن بودم.

ناگهان تغییر در آقا پیدا شد، به سرعت از جا برخاستند و در حالی كه از هر دو دست ایشان خون جاری بود، به نقطه ای از اتاق خیره شده و به پهنای صورت اشك می ریختند و می گفتند:

السّلامُ علیكَ یا اَبا عبدالله بِاَبی انتَ و اُمّی یا سَیِّدی و مولای!

من كه از دیدن این وضع، شوكه شده بودم و نگران حال آقا بودم، پیش رفتم و سعی كردم ایشان را روی تخت بخوابانم ولی با دست خود اشاره كردند كه كاری به كار ایشان نداشته باشم! و من به ناچار رفتم و پرستار را صدا كردم تا بیاید و جلوی خونریزی را بگیرد. ساعتی كه گذشت به حال عادی برگشت، به من گفتند:

دیگر در این مواقع مزاحم حال من نشوید! وقتی كه حضرت سیّد الشّهداء - روحی و ارواح العالمین له الفداء - به عیادت من قدم رنجه می كنند من كه نمی توانم مراتب ادب را به جای نیاورم! این حالات اختیاری نیست و ممكن است از این به بعد هم تكرار شود! سعی كنید از این پس آرامش خود را حفظ كنید و نگران حال من نباشید».


كرامات

شاعر اهل بیت استاد محمّد علی مجاهدی از مادرش نقل می كند كه روزی مرحوم آقا به من گفتند: «فردا آیت الله حاج شیخ عبدالكریم حائری مؤسس حوزه علمیّه قم رحلت می كنند و روز عزای ماست! و همان طور كه گفته بودند این حادثه تلخ اتّفاق افتاد.

سالها گذشت و روزی بعد از نماز صبح با لحن بغض آلودی به من فرمودند: سه روز دیگر آیت الله حجّت را از دست خواهیم داد! و ایشان در همان روزی كه گفته بودند رحلت كردند.

سالها گذشت و روزی پس از استراحت قیلوله (خواب پیش از ظهر) كه آماده نماز می شدند انقلاب حال عجیبی را در ایشان مشاهده كردم.

وقتی كه علّت را جویا شدم از پاسخ طفره رفتند و سرانجام در اثر اصرار من فرمودند: من هفت ماه دیگر بیشتر مهمان شما نیستم و در فلان ماه و در فلان روز خواهم رفت! از شنیدن این حرف دلهره عجیبی پیدا كردم و یادآوری سخن آن مرحوم درباره آن دو مرجع عالی قدر بیشتر ناراحتم كرد.

هنگامی كه پریشان احوالی مرا دیدند به دلداری من پرداختند و گفتند: مرگ و زندگی همه در دست خداست و در برابر این پرسش كه شما این مطالب را از كجا می گویید؟ فرمودند:

مرحوم آیت الله آقا میرزا احمد اهری (ره) از دوستان صمیمی من بود و من پس از رحلت ایشان سالها تكفّل هزینه خانواده آن مرحوم را بر عهده داشتم و به خاطر این خدمت، روح آن مرحوم با من مأنوس شده و گاهی در خواب مطالبی را با من در میان می گذارد كه بعدها عیناً اتّفاق می افتاد و این سه مطلبی را كه با شما در میان گذاشتم از همان مطالب بود!».


فرزند ارشد ایشان می نویسد: «بارها شاهد بودم كه پدر بزرگوارم به هنگام نماز آیه: «غَیْرِ المَغضوبِ عَلَیْهِمْ وَلاالَضّالینْ» را به طرز خاصّی ادا می كنند.

روزی از ایشان پرسیدم: چرا این آیه سوره حمد را این گونه تلاوت می كنید؟ پدرم در حالی كه لبخندی به لب داشتند و دست خود را بر سرم می كشیدند فرمودند:

پسرم! تو به این كارها كاری نداشته باش، بعدها علّت آن را خواهی فهمید و بعد آه سردی كشیده و به مطالعه مشغول شدند.

پس از رحلت ایشان دفتری را به خطّ آن مرحوم در كتابخانه شخصی شان پیدا كردم كه بخشی از آن را به رؤیاهای صادقه خود تحت عنوان «الرؤیا فی سنة 1363 ه'. ق» اختصاص داده بودند.

اوّلین رؤیایی را كه مرقوم فرموده بودند این بود: در ماه شعبان 1363 در قریه كرمجگان (قم) در خواب، طلیعه مباركه حضرت حجة بن الحسن - عجّل الله تعالی فرجه - را دیدم و آن بزرگوار به بنده تلاوت «غَیْرِ المَغضوبِ عَلَیْهِمْ وَلاالَضّالینْ» را تعلیم می فرمودند. و آن وقت بود كه پی بردم چرا پدر بزرگوارم این آیه كریمه سوره حمد را به آن طرز خاص ادا می كردند.»