زمان امام صادق(ع) عصر طلایی بود

زمان امام صادق (ع) در حقیقت عصر طلایی دانش، ترویج احکام و تربیت شاگردانی بود که هر یک مشعل نورانی علم را به گوشه و کنار بردند و در "خودشناسی " و "خداشناسی " مانند استاد بزرگ و امام بزرگوار خود در هدایت مردم کوشیدند.

در همین دوران درخشان که در برابر فلسفه یونان قرار گرفته بود، کلام و حکمت اسلامی رشد کرد و فلاسفه و حکمای بزرگی پرورش یافتند.

امام صادق (ع) مسائل فقهی و علمی و کلامی را که پراکنده بود، به صورت منظم درآورد و در هر رشته از علوم و فنون شاگردان زیادی تربیت فرمود که باعث گسترش معارف اسلامی در جهان شده و دانش گستری امام(ع) در رشته های مختلف فقه ، فلسفه و کلام، علوم طبیعی و ... آغاز شد.

فقه جعفری همان فقه محمدی است

فقه جعفری همان فقه محمدی یا دستورهای دینی است که از سوی خدا به پیغمبر بزرگوارش از طریق قرآن و وحی رسیده است.

بر خلاف سایر فرقه ها که بر مبنای عقیده و رأی و نظر خود مطالبی را کم یا زیاد می کردند، فقه جعفری توضیح و بیان همان اصول و فروعی بود که در مکتب اسلام از آغاز مطرح بوده است.

ابوحنیفه رئیس فرقه حنفی درباره امام صادق(ع) گفت : من فقیه تر از جعفرالصادق(ع) کسی را ندیده ام و نمی شناسم.

فتوای بزرگترین فقیه جهان تسنن "شیخ محمد شلتوت" رئیس دانشگاه "الازهر مصر" که با کمال صراحت عمل به فقه جعفری را مانند مذاهب دیگر اهل سنت جایز دانست، خود اعترافی است بر استواری فقه جعفری و حتی برتری آن بر مذاهب دیگر و اینها نتیجه کار و عمل آن روز امام صادق(ع) است.

در رشته فلسفه و حکمت حضرت صادق(ع) همیشه با اصحاب و حتی کسانی که از دین و اعتقاد به خدا دور بودند مناظراتی داشته است.