یکی از زیباترین جلوه های ارتباط عاشقانه با خدا و اساسی ترین راه های سیر و سلوک، ذکر است.


آیت ا... جوادی آملی بیان کرد: قرآن کریم دستورات فراوانی دارد، برخی از این دستورها مقطعی است، مثل اینکه می فرماید در ماه مبارک رمضان روزه بگیرید و مانند آن ، اما گاهی هم برخی دستورها دائمی است، مانند توصیه به یاد خدا: یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثیراً .سرّ این که باید همیشه به یاد خدا بود بر اساس دو نکته است، یکی از آنها به خاطر جذب خیر است، چون خدای متعال «دائم الفیض علی البریة» و «دَائِمَ الفَضلِ عَلَی البریَّة» است و این طور نیست که افاضه الهی تعطیل بردار باشد.


خداوند «باسط الیدین بالعطیّة» است. وقتی دائماً خدای متعال به ما فیض می رساند، ما هم باید ذکر کثیر داشته باشیم، یعنی یاد او در دل و نام او بر لب، می شود ذکر کثیر. اگر خداوند «دائم الفیض» است، باید دائماً به یاد فیّاض باشیم تا دائماً از فیض الهی بهره مند بشویم.دشمن دائماً وسوسه می کند. مگر ابلیس شب و روز دارد و انسان را آرام می گذارد؟! در خواب هم مزاحم آدمی است. پس اصرار قرآن کریم بر یاد خدا برای مقابله با وسوسه های شیطانی است.

 مقام ذات در دسترس احدی نیست و حقیقتی بسیط و نامتناهی است، اکتناه صفات ذات هم چون نامتناهی و بسیط است در دسترس احدی نیست. هیچ عقلی به کُنه ذات اقدس الهی راه ندارد، اما آن مقداری که شناخت خدا ممکن است آن راه باز است. چرا که ما با فعل خدا، فیض خدا، وجه خدا و نور خدا کار داریم.یاد خدا طنابی است که اگر انسان آن را بگیرد، از هر سقوطی نجات می یابد. البته یاد و نامی که انسان را به مقامی می رساند و جزو مخلَصین می کند، تنها یاد مبدأ و توحید نیست، چون توحید به تنهایی مشکل ما را حل نمی کند، آنچه مشکل ما را حل می کند این است که خدا از ما مسئولیت می خواهد. ما نیامده ایم که در گودال گناه فرو رویم.