پنجم:ابو بصير اين دعا را براى طلب روزى از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده:و آن حضرت فرموده:اين دعالى على‏ بن الحسين عليه السّلام است كه خدا را به آن مى‏خواند:

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ حُسْنَ الْمَعيشَةِ مَعيشَةً اَتَقَوّى بِها عَلى جَميعِ حَوآئِجى وَ اَتَوَصَّلُ بِها فِى الْحَيوةِ اِلى آخِرَتى مِنْ غَيْرِ اَنْ تُتْرِفَنى فيها فَاَطْغى اَوْ تُقَتِّرَ بِها عَلَىَّ فَاَشْقى اَوْسِعْ عَلَىَّ مِنْ حَلالِ رِزْقِكَ وَ اَفْضِلْ عَلَىَّ مِنْ سَيْبِ فَضْلِكَ نِعْمَةً مِنْكَ سابِغَةً وَ عَطآءً غَيْرَ مَمْنُونٍ ثُمَّ لاتَشْغَلْنى عَنْ شُكْرِ نِعْمَتِكَ بِاِكْثارٍ مِنْها تُلْهينى بَهْجَتُهُ وَ تَفْتِنُنى زَهَراتُ زَهْوَتِهِ وَلا بِاِقْلالٍ عَلَىَّ مِنْها يَقْصُرُ بِعَمَلى كَدُّهُ وَ يَمْلاَُ صَدْرى هَمُّهُ اَعْطِنى مِنْ ذلِكَ يا اِلهى غِنىً عَنْ شِرارِ خَلْقِكَ وَ بَلاغاً اَنالُ بِهِ رِضْوانَكَ وَ اَعُوذُ بِكَ يا اِلهى مِنْ شَرِّ الدُّنْيا وَ شَرِّ ما فيها وَ لاتَجْعَلْ عَلَىَّ الدُّنْيا سِجْناً وَلافِراقَها عَلَىَّ حُزْناً اَخْرِجْنى مِنْ فِتْنَتِها مَرْضِيّاً عَنّى مَقْبُولاً فيها عَمَلى اِلى دارِ الْحَيَوانِ وَ مَساكِنِ الاَْخْيارِ،

خدايا نيكى معيشت را از تو مى‏خواهم،معيشتى كه به آن‏ بر تمام خواسته‏هايم نيرو گيرم،و به آن در زندگى به آخرتم برسم،بى‏آنكه در فراوانى نعمتم قرار دهى،تا طغيان كنم، يا به آن بر من تنگ گيرى تا بدبخت شوم،از روزى حلالت بر من فراخى ده،و بر من از ريزش فضلت، از نزد خود نعمت كامل و عطاى بى‏منّت عنايت كن،و مرا به فراوانى آن،از شكر نعمتت غافل مكن،كه زيبايى‏اش سرگرمم‏ سازد،و خوش‏رنگى‏هاى شگفت‏انگيزش دلم را بربايد،و نه با كم‏دادنش به من،كه از زحمت در به دست‏آوردنش،عملم براى خدا ضعيف گردد،و اندوهش سينه‏ام را پر كند،اى معبود من،از معيشت آن اندازه به من عطا كن،كه بى‏نيازى از بندگان شرّيرت باشد،و رساننده‏اى كه به‏ وسيله آن به خشنودى‏ات برسم،اى معبود من،از شرّ دنيا و آنچه در آن است به تو پناه مى‏آورم،دنيا را بر من زندان، و فراقش را بر من اندوه قرار مده،مرا از فتنه‏هاى آن،درحالى‏كه از من راضى باشى،و عملم در آن پذيرفته باشد،به جانب‏ خانه زندگى ابدى و خانه‏هاى خوبان بيرون آور،