پنجم:ابو بصير اين دعا را براى طلب روزى از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده:و آن حضرت فرموده:اين دعالى على بن الحسين عليه السّلام است كه خدا را به آن مىخواند:
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ حُسْنَ الْمَعيشَةِ مَعيشَةً اَتَقَوّى بِها عَلى جَميعِ حَوآئِجى وَ اَتَوَصَّلُ بِها فِى الْحَيوةِ اِلى آخِرَتى مِنْ غَيْرِ اَنْ تُتْرِفَنى فيها فَاَطْغى اَوْ تُقَتِّرَ بِها عَلَىَّ فَاَشْقى اَوْسِعْ عَلَىَّ مِنْ حَلالِ رِزْقِكَ وَ اَفْضِلْ عَلَىَّ مِنْ سَيْبِ فَضْلِكَ نِعْمَةً مِنْكَ سابِغَةً وَ عَطآءً غَيْرَ مَمْنُونٍ ثُمَّ لاتَشْغَلْنى عَنْ شُكْرِ نِعْمَتِكَ بِاِكْثارٍ مِنْها تُلْهينى بَهْجَتُهُ وَ تَفْتِنُنى زَهَراتُ زَهْوَتِهِ وَلا بِاِقْلالٍ عَلَىَّ مِنْها يَقْصُرُ بِعَمَلى كَدُّهُ وَ يَمْلاَُ صَدْرى هَمُّهُ اَعْطِنى مِنْ ذلِكَ يا اِلهى غِنىً عَنْ شِرارِ خَلْقِكَ وَ بَلاغاً اَنالُ بِهِ رِضْوانَكَ وَ اَعُوذُ بِكَ يا اِلهى مِنْ شَرِّ الدُّنْيا وَ شَرِّ ما فيها وَ لاتَجْعَلْ عَلَىَّ الدُّنْيا سِجْناً وَلافِراقَها عَلَىَّ حُزْناً اَخْرِجْنى مِنْ فِتْنَتِها مَرْضِيّاً عَنّى مَقْبُولاً فيها عَمَلى اِلى دارِ الْحَيَوانِ وَ مَساكِنِ الاَْخْيارِ،
خدايا نيكى معيشت را از تو مىخواهم،معيشتى كه به آن بر تمام خواستههايم نيرو گيرم،و به آن در زندگى به آخرتم برسم،بىآنكه در فراوانى نعمتم قرار دهى،تا طغيان كنم، يا به آن بر من تنگ گيرى تا بدبخت شوم،از روزى حلالت بر من فراخى ده،و بر من از ريزش فضلت، از نزد خود نعمت كامل و عطاى بىمنّت عنايت كن،و مرا به فراوانى آن،از شكر نعمتت غافل مكن،كه زيبايىاش سرگرمم سازد،و خوشرنگىهاى شگفتانگيزش دلم را بربايد،و نه با كمدادنش به من،كه از زحمت در به دستآوردنش،عملم براى خدا ضعيف گردد،و اندوهش سينهام را پر كند،اى معبود من،از معيشت آن اندازه به من عطا كن،كه بىنيازى از بندگان شرّيرت باشد،و رسانندهاى كه به وسيله آن به خشنودىات برسم،اى معبود من،از شرّ دنيا و آنچه در آن است به تو پناه مىآورم،دنيا را بر من زندان، و فراقش را بر من اندوه قرار مده،مرا از فتنههاى آن،درحالىكه از من راضى باشى،و عملم در آن پذيرفته باشد،به جانب خانه زندگى ابدى و خانههاى خوبان بيرون آور،