"كربلا"، مدفن سيدالشهدا است ؛ سرزمينى كه عظيم‌ترين حماسه خدايى بشر، در
عاشوراى سال 61 در آن اتفاق افتاد و موجش سراسر تاريخ و پهنه جهان را فرا گرفت.
خاك آن، بوى خون مىدهد و تربت كربلا مقدس و الهامبخش است و در فضيلت آن، روايات بسيارى نقل شده است. امام على(ع) پس از جنگ صفين، هنگام عبور از كربلا همراه برخى همراهان، چشمانش پر از اشک شد و فرمود: اين‌جاست محل فرود آمدنشان... و اين‌جاست شهادتگاه عاشقان بىنظير كه در گذشته و آينده، نمونه ندارند: «...مصارع عشاق شهداء لا تسبقهم منكان قبلهم و لا يلحقهم من بعدهم...» و به همين خاطر، «كربلا» سمبل ايثار و جانبازى و شهادتطلبى و شوق و شور حماسى شناخته شده است و در طول تاريخ نيز، كانون عشق‌هاى برتر بوده و همچون مغناطيسى، دل‌هاى مشتاق و شيداى معرفت را به سوى خودكشيده است. در حماسه دفاع مقدس ايران نيز، بسيارى از رزمندگان اسلام، به شوق كربلا و زيارت حرم حسينى، جبههها را در مىنورديدند و با بعثيان كافر مىجنگيدند و رو به كعبه عشق، كربلاى سيدالشهدا(ع)، شهيد مىشدند، چون كربلا سمبل هر جايى است كه صحنه ديگرى از حق و باطل باشد.
در حسرت كوى كربلا مىرفتند / مشتاق به سوى كربلا مىرفتند / گلگون تن و خونين كفن و بىپر و بال / اين‌گونه به سوى كربلا مى رفتند.
پاسخ با نقل قول
