پس از شهادت حضرت علي ع, به فرموده رسول خدا ع و وصيت اميرالمؤمنين ع امامت و رهبري شيعيان به حسن بن علي ع, فرزند بزرگ اميرالمؤمنين ع, منتقل گشت و بر همه مردم واجب و لازم آمد كه به فرامين پيشوايشان امام حسن ع گوش فرادارند. امام حسين ع كه دست پرورد وحي محمدي و ولايت علوي بود, همراه و همكار و همفكر برادرش بود. چنان كه وقتي بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ , امام حسن ع مجبور شد كه با معاويه صلح كند و آن همه ناراحتي ها را تحمل نمايد, امام حسين ع شريك رنج هاي برادر بود و چون ميدانست كه اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است , هرگز اعتراض به برادر نداشت .
حتي يك روز كه معاويه , در حضور امام حسن ع وامام حسين ع دهان آلوده اش را به بدگويي نسبت به امام حسن ع و پدر بزرگوارشان اميرمؤمنان ع گشود, امام حسين ع به دفاع برخاست تا سخن در گلوي معاويه بشكند و سزاي ناهنجاريش را به كنارش بگذارد, ولي امام حسن ع او را به سكوت و خاموشي فراخواند, امام حسين ع پذيرا شد و به جايش بازگشت , آن گاه امام حسن ع خود به پاسخ معاويه برآمد, و با بياني رسا و كوبنده خاموشش ساخت . ( ارشاد مفيد, ص 173. )