دار این جهان را خدا بر پا کرد و خدا بود که فرمود:
“ببافید”، و آدم نخستین گره را بر پود قالی زندگی زد
و هر که آمد، گره‌ای تازه زد و رنگی ریخت و طرحی بافت
و چنین شد که قالی آدمی رنگارنگ شد.
آمیزه‌ای از زیبایی و نا‌زیبایی، سایه روشنی از خوبی ها و بدی ها …
اما تو ای دوست من؛
گره تو هم تا ابد بر این قالی خواهد ماند،
طرح و نقشت نیــز،
و هزاران سال بعد،
آدمیان بر فرشی خواهند زیست که گوشه‌ای از آن را تو بافته‌ای.
تو با دستانی هنرمند و اندیشه هایی بس شگرف …
کاش گوشه‌ای را که سهم توست زیباتر از آنچه باید ببافی!!!
پاسخ با نقل قول
