موسیقی از جمله موارد ظریفی است که همواره تعیین حد و مرز غنا و غیر غنا بودن آن جای بحث داشته است. اما با توجه به نظرات فقه‌ها نسبت به این موضوع، اکثر آنها بر این اعتقادند که فرد مستمع باید با رجوع به اهل عرف تصمیم بگیرد که آیا موسیقی‌ای که به آن گوش می‌دهد باعث غنا می‌شود یا خیر. البته موسیقی نیز همچون بسیاری از دیگر مقوله‌های علوم انسانی، دارای دو بعد فردی و اجتماعی است،‌ همچون آزادی. مسلماً بسیاری از این دست مسائل هنگامی که دید اجتماعی و نه فردی به آنها انداخته می‌شود تغییر ماهیت داده و ممکن است که از محدودیت بیشتری برخوردار شوند، چرا که افراد یک جامعه دارای نحوه تفکر و تصمیم‌گیری‌های خاص خود بوده و الزاماً نسبت به یک موضوع یکسان، شبیه هم فکر و عمل نمی‌کنند. لذا حداقل در بعد اجتماعی باید سعی کرد که حد وسطی را انتخاب کرد، هرچند که در بعد فردی هم میانه‌روی بهترین راه حل محسوب می‌شود.

با این حال، با مراجعه به پایگاه‌های اطلاع‌رسانی علما و فقها، می‌توان نظر آنها در باب موسیقی را این چنین یافت که آنها گوش دادن به آن نوع از موسیقی را حرام اعلام کرده‌اند که سبب لهو و لعب و مناسب با مجالس عیش و نوش باشد و نه کلیه انواع موسیقی.
-پایان-