انسان وارسته و خودساخته، پيش از آن كه ديگران آمار ناراستيهاي او را به رخ بكشند، آنچه انجام داده در دادگاه وجدان رديف مي كند، با بررسي و حسابرسي ضعف را شناسايي و راه درمان مي جويد. و گاه پس از حسابرسي به سرزنش نفس مي پردازد و خود ناقد و قاضي خويش مي گردد.
البته شجاعت در پذيرش اشتباه و كژ راهه رويها، شجاعتي انساني و درخور سپاس است. به زبان آوردن اين عبارت كه اشتباه كردم، ريشه در كرامت انساني دارد كه به دست آوردن آن كار آساني نيست.

امام خميني، اين نكته را در باب نقد نيز به خوبي در سخنان و سيره اش ترسيم كرده و به روشني بيان داشته است كه در تركيب دولت موقت و سپردن دولت به دست ليبرالها و افراد غير انقلابي، اشتباه شد:

(من امروز بعد از ده سال از پيروزي انقلاب اسلامي، همچون گذشته اعتراف مي كنم كه: بعضي تصميمات اول انقلاب در سپردن پستها و امور مهمّه كشور به گروهي كه عقيده خالص و واقعي به اسلام ناب محمدي نداشته اند، اشتباهي بوده است كه تلخي آثار آن به راحتي از ميان نمي رود.)