امام موسي كاظم عليه‌السلام كه پس از شهادت جانگداز امام صادق عليه‌السلام در سن 20 سالگي عهده‌دار وظيفه خطير امامت و هدايت امت در يكي از بحراني‌ترين دوران‌ها شد، در دوران 35 ساله امامت خود كه با اوج قدرت حكومت بني‌عباس و هم‌زمان با چهار تن از حاكمان مستبد عباسي به‌نام‌هاي «منصور دوانيقي»، «مهدي عباسي»، «هادي عباسي» و «هارون الرشيد» بود، با توجه به شرايط زماني و حساسِ هر يك از آنها، وظيفه سنگين امامت و هدايت امت را به بهترين شكل ممكن انجام مي‌دادند.

اگر چه با حوادث سهمگين و خونينی همچون واقعه «فخ» و شهادت مظلومانه گروهي از آل علي عليه‌السلام روبه‌رو شدند، ولي لحظه‌اي از وظيفه خطير خود كوتاهي نكردند و تلاش خود را در تبليغ دين اسلام و گسترش فرهنگ آن، تبيين و تشريح معارف و احكام الهي، پرورش شاگردان ديني و علمي در تمام عرصه‌ها، مبارزه با حاكمان جور و ستم و غاصبان خلافت، شكستن قدرت شيطاني آنها در ميدان‌هاي مختلف، تربيت ياران مدير و مدبر و خودساخته و نفوذ دادن آنان در مراكز حساس حكومتي تا مرز وزارت و استانداري براي خنثي‌سازي نقشه‌هاي مخرب بني عباس و كمك به مظلومان و محرومان، دفاع از حريم شيعيان به نحو احسن انجام مي‌دادند.

اين در حالي است كه امام به گونه‌اي عمل مي‌كرد كه دستگاه مستبد بني‌عباس هيچ‌گاه نتوانست به سرنخي از اقدامات امام عليه السلام توسط جاسوسان خود دست يابد و امام در همه زمينه‌ها موفق و كارآمد به پيش مي‌رفت و در اوج اقتدار معنوي و اجتماعي قرار داشت، به گونه‌اي كه نگاه كل جهان اسلام متوجّه ايشان بود.