(آيه 12)- بخش ديگرى از نشانههاى عظمت او: قرآن در اينجا بار ديگر به آيات توحيد و نشانههاى عظمت خدا و اسرار آفرينش مىپردازد.
نخست به برق (برقى كه در ميان قطعات ابر پيدا مىشود) اشاره كرده، مىگويد: «او كسى است كه برق را كه مايه ترس و طمع مىباشد به شما ارائه مىدهد» (هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً).
از يك سو شعاع درخشانش چشمها را خيره مىكند و شما را به وحشت مىاندازد.
اما از آنجا كه غالبا همراه آن رگبارهايى به وجود مىآيد و تشنه كامان بيابان را آب زلال مىبخشد و درختان و زراعت را سيراب مىكند، آنها را به اميد و طمع مىكشاند، و در ميان اين بيم و اميد، لحظات حساسى را مىگذرانند.
سپس اضافه مىكند: «او كسى است كه ابرهاى سنگين و پربار ايجاد مىكند» كه قادر به آبيارى زمينهاى تشنهاند (وَ يُنْشِئُ السَّحابَ الثِّقالَ).
(آيه 13)- اين آيه به صداى «رعد» مىپردازد كه از برق هرگز جدا نيست، مىفرمايد: «و رعد تسبيح و حمد خدا مىگويد» (وَ يُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ).
آرى! اين صداى پرطنين جهان طبيعت كه توأم با پديده برق مىباشد و هر دو در خدمت يك هدف هستند، عملا تسبيح خدا مىگويد و به تعبير ديگر: «رعد» زبان گوياى «برق» است، كه حكايت از نظام آفرينش و عظمت خالق مىكند.
نه تنها صداى رعد و ساير اجزاى جهان ماده، تسبيح او مىگويند كه «همگى فرشتگان نيز از ترس و خشيت خدا» به تسبيح او مشغولند (وَ الْمَلائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ).
آنها از اين مىترسند كه در انجام فرمان پروردگار و مسؤوليتهايى كه در نظام هستى بر عهده آنها گذارده شده كوتاهى كنند و گرفتار مجازات الهى شوند، و مىدانيم هميشه وظيفهها و تكاليف براى آنها كه احساس مسؤوليت مىكنند ترس آفرين است، ترسى سازنده كه شخص را به تلاش و حركت وا مىدارد.
و براى توضيح بيشتر در زمينه رعد و برق اشاره به صاعقهها كرده، مىفرمايد:
«خداوند صاعقهها را مىفرستد و به هر كس بخواهد به وسيله آن آسيب مىرساند» (وَ يُرْسِلُ الصَّواعِقَ فَيُصِيبُ بِها مَنْ يَشاءُ).
ولى با اين همه، و با مشاهده آيات عظمت پروردگار و با كوچكى و حقارت قدرت انسان در برابر حوادث، حتى در برابر يك جرقه آسمانى باز هم «گروهى (از بىخبران) در باره خدا به مجادله و ستيز برمىخيزند» (وَ هُمْ يُجادِلُونَ فِي اللَّهِ).
«در حالى كه خداوند قدرتى بىانتها، و مجازاتى دردناك و كيفرى سخت دارد» (وَ هُوَ شَدِيدُ الْمِحالِ).
