موضوع: نگاهی به برخی توصیه های معنوی حضرت آیت الله آقا مجتبی تهرانی

نگاهی به برخی توصیه های معنوی حضرت آیت الله آقا مجتبی تهرانی

پیوند با حسین (ع) تنها راه نجات است

رها کن و برو!
کسی که میبیند توان این مسئولیت را ندارد که در سطح اجتماع مسلمین یا هر محیط دیگر، زمینه تربیت انسانها را فراهم کند و دستورات الهی را انجام دهد، نباید کار را بپذیرد، چه رسد به اینکه برای رسیدن به آن منصب و پست، تلاش و رقابت کند! لذا اگر کسی علم دارد که ناتوان است ولی درعینحال خودش را در معرض این مسئولیتها قرار دهد، معلوم میشود که متدین واقعی نیست. یک وقت هست که نمیداند، وقتی وارد کار شد، میفهمد که نمیتواند، اگر متدین است، باید کار را رها کند و برود.


مؤمن این دو ویژگی را ندارد
پیغمبر اکرم(صلّی الله علیه وآله وسلّم) فرمودند: «خَصْلَتَانِ لَا تَجْتَمِعَانِ فِی مُؤْمِنٍ الْبُخْلُ وَ سُوءُ الظن بِالرّزْق» دو خصلت هیچگاه برای مؤمن بهوجود نمیآید: بخل و سوءظن به رزق. این روایت خیلی ظرافتکاری دارد. «اعتراف به ربوبیت» یک وقت «زبانی» است، یک وقت «اعتقاد عقلی» است و یک وقت از واردات قلبی است که اسم آن میشود «ایمان». همینکه بگوییم: «ایمان»، میشود «امر قلبی». کسی که به ربوبیت حق اعتقادِ قلبی داشته باشد، بخیل نمیشود و سوءظن نسبت به رزق پیدا نمیکند. حضرت این مطلب را خیلی صریح بیان میکنند.