بنا براین وسیله در آیه فوق معنى بسیار وسیعى دارد و هر کار و هر چیزى را که باعث نزدیک شدن به پیشگاه مقدس پروردگار مىشود شامل مىگردد که مهمترین آنها ایمان به خدا و پیامبر اکرم (ص) و جهاد و عبادات همچون نماز و زکات و روزه و… می باشد.
شفاعت پیامبران و امامان و بندگان صالح خدا که طبق آیات صریح قرآن باعث تقرب به پروردگار مىگردد، در مفهوم وسیع توسل داخل است، و همچنین پیروى از پیامبر و امام موجب نزدیکى به ساحت مقدس پروردگار مىباشد وحتى قسم دادن خداوند به مقام پیامبران و امامان و صالحان که نشانه علاقه به آنها و اهمیت دادن به مقام و مکتب آنان مىباشد جزء این مفهوم است.
لازم به تذکر است که هرگز منظور این نیست شیعیان چیزى را از شخص پیامبر یا امام ،مستقل از خدا تقاضا می کنند، بلکه منظور این است شیعیان به خاطر مقام و جایگاهی که پیامبر و امامان در نزد خداوند از طریق بندگی او کسب کرده اند از آنان میخواهند که دعایشان نمایند و شفیعشان در نزد حضرت باری تعالی باشند و این معنى نه بوى شرک مىدهد و نه بر خلاف آیات دیگر قرآن است و نه از معنی آیه فوق خارج مىباشد. (دقت کنید)و طبق آیه۲۵۵ سوره بقره حق شفاعت به اذن خدا در اختیار بندگان صالح قرار دارد.” کیست که در نزد او، جز به فرمان او شفاعت کند؟! “(بنا بر این، شفاعت شفاعتکنندگان، براى آنها که شایسته شفاعتند، از مالکیت مطلقه او نمىکاهد.)
لازم به ذکر است از آیات دیگر قرآن نیز به خوبى استفاده میشود که وسیله قرار دادن مقام انسان صالحى در پیشگاه خدا و طلب چیزى از خداوند به خاطر او، به هیچوجه ممنوع نیست و منافات با توحید ندارد، در آیه ۶۴ سوره نساء ،خداوند خطاب به پیامبرش می فرماید:وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً” اگر آنها هنگامى که به خویشتن ستم کردند (و مرتکب گناهى شدند) به سراغ تو مىآمدند و از خداوند طلب عفو و بخشش مىکردند و تو نیز براى آنها طلب عفو مىکردى، خدا را توبهپذیر و رحیم مىیافتند”.