کسی که یاد خدا هست اما نماز نمی خواند یا سایر دستوراتش را عمل نمی کند، توجهش فایده ای به حال او ندارد.پی نوشت:
این توجه در واقع یعنی دانستن و بی اعتنایی نمودن، یعنی عذر بدتر از گناه که اگر اصلاح نشود، هیچ ثمره ای به حال فرد ندارد.
و نکته ای که باید به آن توجه نمود اینکه: ذکر خدا که یکی از عبادات شمرده شده است، به معنای توجه ذهنی صرف به خدای تعالی نیست. بلکه به معنای پشتوانه قوی برای انجام فرامین و دستورات است:
امام صادق علیه السّلام فرمود: از مهمترین واجبات خداوند بر بندگان یاد خدا مىباشد،
بعد از آن فرمود: مقصود من از ذكر خداوند گفتن سبحان اللَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر نیست اگر چه اینها هم از ذكر بشمار مىروند، مقصود از ذكر خدا آن است كه هر گاه به حلال و یا حرامى رسید خدا را فراموش نكند، اگر طاعت است به آن عمل كند و اگر معصیت است از آن دست بر دارد.[1]
و نماز نیز از مهمترین عبادات است که مرز میان کفر و ایمان شمرده شده است:
پیامبر (صلی الله علیه وآله) فرموده اند: بَینَ العَبدِ وَ بَینَ الكُفرِ تَركُ الصَّلوة.
میان بنده و كفر ترك نماز فاصله است.[2]
[1]. بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج68، ص: 204.
[2]. نهج الفصاحة مجموعه كلمات قصار حضرت رسول ص374.
پاسخ با نقل قول
