روانشناسان معتقدند پول توجیبی درس عملی اندوخته کردن، بخشندگی و آینده‌نگری است و والدین باید مبلغی را به عنوان پول توجیبی به کودک بدهند.
پول تو جیبی
در خانواده‌های امروزی، پول تو جیبی کودک را ـ همچون پوشاک و غذا ـ تأمین می‌کنند، چرا که او عضوی از خانواده است. پول تو جیبی بچه‌ها، از مواردی است که اغلب در خانواده مشکل‌آفرین می‌شود. ریشه اصلی این مشکلات نگرش اشتباه ما نسبت به آن است. ما گمان می‌کنیم خرجی یا «پول تو جیبی» کودک ، پاداشی برای رفتار خوب یا حق‌الزحمه‌ای برای کارهای روزانه بچه‌هاست. به همین خاطر، از آن به عنوان وسیله‌ای برای فشار آوردن بر کودک و واداشتن او به اطاعت استفاده می‌کنیم. آنچه که باید به آن توجه کرد این است که «پول تو جیبی» یک وسیله آموزشی و تربیتی است که هدف و غایتی مشخص دارد: ما می‌خواهیم از طریق «حق انتخاب» و «مسئولیت های محول شده »، به فرزند خود یاد بدهیم که چگونه از پولش استفاده کند و او را در اندوختن تجربه در این راه یاری کنیم.
به همین جهت نظارت و تجسس بیش از اندازه بر «پول تو جیبی» و طریقه خرج کردن آن و نیز استفاده از آن به عنوان وسیله‌ای برای تنظیم پاداش و تنبیه کودک، هدف اصلی این وسیله تربیتی را خنثی می‌کند.
اینکه پول تو جیبی چه‌قدر باشد، خیلی مهم نیست؛ مهم این است که بچه‌ها استفاده درست را بلد باشند. مطالعات نشان داده که پول هفتگی یا ماهیانه بستگی به سن اطفال دارد.
کودکانی که سن کمتری دارند ظرفیت و توانایی نگهداری پول خود را تا آخر ماه نداشته و تمام پول را یکجا خرج می‌کنند. بنابراین بهتر است کودکان ۷ تا ۹ ساله به‌طور هفتگی و کودکان بالای ۱۰ سال به‌طور ماهیانه پول تو جیبی‌شان را دریافت کنند.
پاسخ با نقل قول
