نمایش نسخه قابل چاپ
ما با تو که روبرو شدیم آقا جان!
.پیش تو بی آبرو شدیم آقا جان!.
خواندیم تو را و خودمان خوابیدیم.
چوپان دروغگو شدیم آقا جان!....
نه شرم و حیا ، نه عار داریم از تو.
اما گله بی شمار داریم از تو.
ما منتظر تو نیستیم آقاجان.
تنها همه «انتظار» داریم از تو...
ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن
یـا ایّهـا العــزیز! أبانـا! قــبول کن
آهی در این بساط به غیر از امید نیست
یـا نـاامیدمــان ننـمـا یـا، قـبـول کن
از یـاد بـرده ایم شمـا را پـدر! ولی
این کودک فراری خود را قبول کن
رسم کریم نیست که گلچین کند، کریم!
مـا را سَـوا نکـرده و یک جـا قـبول کن
گر بی نوا و پست و حقیریم و رو سیاه
اما به جــان حضرت زهـرا قبـول کن
گندم که نه، مقام شما بود لاجَرَم
رمز هبوط آدم و حوّا، قـبول کن
با سلام ای آقا ...
شبتان مهتابی ...
روز میلاد شماهم آمد ورفت
عرض تبریک آقا ...
و کمی بیتابی ...
چشم عالم به دقایق نگران خواهد شد! ...
کوچه ها منتظرند ...
دشت ها حوصله ی سبزه ندارند دگر ...
پس چرا دیر آقا ؟! ...
ای نفس ها به فدای کف نعلین شما ! ...
اندکی تند قدم بردارید
(اللهم عجل لولیک الفرج)
http://meme.zenfs.com/u/00c1abefadee...fff848d4bb.png
http://www.img4up.com/up2/48843782486763221282.jpg
http://www.sahebzaman.org/images/logo/mohr.jpg
.
.
.
هـمه در انـتظار
نـه نـشانه ای از قـدوم بـهار
سـاعتهای سـنگین ، زمـان بـه مـیان آمـدن مـعیار ها و مـحکهاست ..
خـجسته بـاد لـحظاتی کـه یـار غـایب از در درآیـد
مـبارک بـاد زمـانی کـه دلـهای بـیقرار قـرار گـیرد ...!
.
❊ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّ
http://www.img4up.com/up2/06884276905689825131.jpg
http://www.sahebzaman.org/images/logo/mohr.jpg
.
.
.
و ایـنک تـو ای عـهد دیـرین !
بـا هـمان روشـنایی بـی ریایت چـراغانی مان کن
.
❊ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ و عَجِّلْ فَرَجَهُمْ ❊
در آن کرانه که دل با ستاره همزاد است
به من اجازه در اوج پر زدن داده است
در ان کرانه که همواره یک نفر آنجاستکه در پذیرش مهمان همیشه آماده است
در آن کرانه که خورشید پیش یک گنبدبدون رنگ ز بازار حسن افتاده است
همیشه از تو سرودن چه سخت و شیرین استشبیه تیشه زدن های سخت فرهاد است
سوال می کند از خود هنوز آهویی
که بین دام و نگاهت کدام صیاد است
دلم که دست خودم نیست این دل غمگین
همان دلی است که جامانده در گوهر شاد است
بدون فن غزل بی کنایه می گویم
داشتم بیتی از قصیده ابوطالب عموی پیامبر در وصف حضرت رسول را می خواندم (قصیده لامیه). حیفم آمد که با شما قسمت نکنم:
وَ أَبْیَضُ یُسْتَسْقَى الغَمَامُ بِوَجههِ ثِمَالُ الیَتامَى عِصْمَةٌ لِلأرَامِل
(او) سفیدرویى است که مردم به برکت روى او طلب باران می کنند، و فریادرس یتیمان و پناه بیوه زنان است
لَعُمری لقد کَلّفت وجداً باحمدِ و احبَبتُه حُبّ الحبیبِ المواصل
به جان خودم! به قدری به خاطر وجود احمد (ص) در وجد و سرور غوطه ورم که وجد را به زحمت انداخته ام! او را آنقدر دوست می‌دارم مانند کسی که حبیب خود را (از شدت علاقه) به سینه می چسباند.
گریه ام گرفت از خواندن این همه عشق.
پیامبر فرمود: «روز قیامت ابو طالب در قامت پادشاهان و به سیماى پیامبران محشور مى شود.»
پی نوشت:
زمانی در مدینه خشک سالى شد. پیامبر دعاى طلب باران خواند و باران سیل آسا از آسمان فرو ریخت. تبسمى کرد و فرمود: «اگر ابو طالب زنده بود دیدگانش روشن مى شد. ...» امیرمؤمنان علیه السلام برخاست و قصیده ابوطالب را خواند و پیامبر برای عموی بزرگوارش طلب مغفرت کرد (به نقل از مقاله آقای على اکبر مهدى پور)
http://www.qurangloss.ir/uploaded/231_01343995203.jpg
می شود این رمضان موعد فردا باشد؟
آخرین ماه صیام غم مولا باشد؟
می شود در شب قدرش به جهان مژده دهند
که همین سال ظهور گل زهرا باشد؟
فرسنگ به فرسنگ علی ماند وعلی
افتاده ام به گوشه ای از رهگذارتان
اوجم دهید تا که شوم خاکسارتان
اصل و اصالت من از اول اصیل بود
اصلا خدا سرشته مرا از غبارتان
هرچند دورم از تو… عجیب است چون دلم
حس می کند نشسته کناری کنارتان
چیزی برای عرضه ندارم به ساحتت
آقا دل شکسته می آید به کارتان؟
خرمافروش کوچه و بازار می شوم
شاید به جرم عشق شوم سر به دارتان
ای ناشناس نیمه شب کوچه های شهر
یک تکه نان به ما بده از کوله بارتان
میلش دگر به هیچ بهشتی نمی کشد
هرکس نشسته کنج بهشت مزارتان
شرمنده ایم بی خبریم ای بزرگوار
از آخرین امانت تان؛ یادگارتان
******
امشب منادی کوفه
از امامی غریب می خواند
گوشه خانه دختری تنها
دارد اَمن یجیب می خواند
مثل اینکه دوباره مثل قدیم
چشم اَز خون دل تری دارد
این پرستار نازنین گویا
باز بیمار بستری دارد
**
چادر پُر غبار مادر را
سرسجاده برسرش کرده
بین سر درد امشب بابا
یاد سر درد مادرش کرده
**
آه در آه چشمه در چشمه
متعجب زبان گرفته!پدر
خار درچشم اُستخوان به گلو!
درگلوم اُستخوان گرفته پدر
**
آه بابا به چهره ات اصلاً
زخم ودرد و وَرم نمی آید
چه کنم من شکاف زخم سرت
هرچه کردم به هم نمی آید
**
باز سر درد داری وحالا
علت درد پیکرم شده ای
ماه «اَبرو شکسته» باباجان
چه قَدَر شکل مادرم شده ای
**
سرخ شد باز اَز سر این زخم
جامه تازه تنت بابا
مو به مو هم به مادرم رفته
نحوه راه رفتنت بابا
**
پاشو اَز جا کرامت کوفه
آنکه خرما به دوش می بردی
زوددر شهر کوفه می پیچد
که شما بازهم زمین خوردی
**
دیشب اَز داغ تا سحر بابا
خواب دیدم وَگریه ها کردم
اَز همان بُغچه ای که مادر داد
کَفنی باز دست وپا کردم