اولیای خدا عاشق عبادت بودند
اولیای خدا هم در ربط با اعمال خودشان همین روش را داشتند. آنها هیچ‌گاه از عبادت، زدگی پیدا نمی‌کردند. این است که می‌بینید آنها عاشق
عبادت بودند. از پیغمبر اکرم؛ «قُرَّةُ عَیْنِی فِی الصَّلَاةِ»8 نماز نور چشم من است. در روایتی از امام باقر(علیه‌السلام) نقل شده است که؛ «کَانَ
عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع یُصَلِّی فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَةِ أَلْفَ رَکْعَةٍ»9 ؛ این تعبیرات را راجع به امیرالمؤمنین هم داریم. نه اینکه اینها خسته نمی‌شدند، کأنّه
نیرو هم می‌گرفتند. روایت از امام حسن(علیه‌السلام) است که حضرت می‌گوید شب جمعه بود، دیدم مادرم در محراب ایستاد و مشغول به نماز و
عبادت شد و تا صبح مشغول عبادت بود. یا این تعبیراتی که راجع به زهرا(سلام الله علیها) است که به قدری به عبادت می‌ایستاد، که پاهای
حضرت ورم می‌کرد، احساس نمی‌کرد. اولیای خدا، رشدی را که برای دل مملو از حبّ به خدا بود را از حالات و اعمال تغذیه می‌کردند و این اعمال
برای‌شان رشد صعودی داشت.
پی‌نوشت‌ها:
.الکافی، ج5، ص 321
9.وسائلالشیعة،ج 1، ص 92
پاسخ با نقل قول
