همه باید بدانیم که از مرگ فراری نیست و همه این تلخی را می چشیم. از این رو باید بیش از گذشته مراقبت کنیم. امام
موسی بن جعفر (علیه السلام) با آن همه عبادت و سجده طولانی، عاجزانه از خداوند طلب راحت هنگام مرگ می کرد: «اَلّلهُمَّ اِنّی اَسئَلُکَ راحَةَ عِندَ المَوت» ؛ ما با این همه فضیحت، و گناه و نافرمانی چه باید بگوییم؟ چرا خویش
را تأویل نمی کنیم و همواره سعی داریم حقایق قرآنی و روایی را در این خصوص به تأویل ببریم؟! باید برای آن روز سخت
آمادگی لازم را کسب کنیم و دست به اصلاح عمیق و اساسی خویش زنیم.
در پایان گفتنی است برخی می پندارند که ذکر تنها لقلقه ی لسان و زبان است و اگر کسی به اذکاری فقط با زبان مشغول باشد، به حقایقی دست می یازد!! این پنداری بیش نبوده و ذکر تنها حرکات زبانی و لسانی نیست، بلکه ذکر علاوه بر گفتن و تکرار، آن است که آدمی در تمام احوال و حرکات خویش، مراقب جانب حضرت حق بوده و اوامر و نواهی او را رعایت کند.
پاسخ با نقل قول
