بر همین اساس امام محمدباقر علیه السلام مىفرماید:
«انه لیس من عبد مؤمن الا و فى قلبه نوران نور خیفه و نوررجاء، لو وزن هذا لم یزد على هذا، ولو وزن هذا لمیزد على هذا»
هیچ بنده مومنى نیست مگر اینکه دلش داراى دو نور است: نور ترس و نور امید. اگر هر یک از این دو در مقایسه با دیگرى سنجیده شوند هیچ کدام بر دیگرى برترى نمى یابند.
ارزش خوف در گفتار پیامبر(صلی الله علیه و آله) و امامان(علیهم السلام)
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: «اعلى الناس منزله عندالله اخوفهم منه» ارجمندترین انسانها از نظر مقام در پیشگاه خدا، آنان هستند که بیشتر از مقام خدا هراسان هستند.
مساله تعادل خوف و رجا به قدرى مهم است که در روایات اسلامى،مسأله ناامیدى که ضد رجاء است و همچنین احساس ایمنى از عذاب ا لهى که ضد خوف است، به عنوان دو گناه از گناهان کبیره عنوان شده است. چنان که در روایت صحیح نقل شده: «عمروبن عبید» نزدامام صادق(علیه السلام)آمد وعرض کرد: مى خواهم گناهان کبیره را که در قرآن ذکر شده بدانم، امام صادق(علیه السلام)نوزده گناه برشمرد و براى هر یک ازآنها آیهاى از قرآن به عنوان شاهد ذکر کرد، احساس ایمنى ازعذاب الهى و همچنین ناامیدى را به عنوان دو گناه از این نوزده گناه برشمرد
امیر مؤمنان على(علیه السلام) فرمود: هنگامى که قیامت برپا مى شود، منادى حق چنین ندا مى کند: «ایها الناس ان اقربکم الیوم منالله اشدکم منه خوفا» اى مردم! امروز مقربترین شما در پیشگاه خداوند، آن کسى است که در دنیا بیشتر از دیگران از عظمت خداترسان بود.