البته خلقت بهشت و جهنم و انذار از عذاب الهی و وعده بهشت، لطف بزرگی از جانب خدا بر بندگان است، زیرا بسیاری از انسان‌ها به آن معرفت عالی دست نمی‌یابند كه خدا را تنها به خاطر محبت به او پرستش كنند، ولی به شوق بهشت یا ترس از جهنم او را عبادت می‌كنند و اگر بهشت و جهنمی نمی‌بود، این گروه از نتایج عبادت و ترك گناه بی بهره می‌ماندند و به كمال آن نیز دست نمی‌یافتند: «اَلّلهُمَّ وَفِّر بِلُطفِكَ نِیَّتی وَ صَحِّح بِما عِندَكَ یَقینیِ، وَ اَستَصلَحَ بِقُدرَتِكَ ما فَسَدَ مِنِّّی؛
خدایا! با لطف خودت نیت من را عالی ساز و یقینم را یقین حقیقی قرار بده [و مگذار یقینم به شك آلوده شود ] و با قدرت خودت راه جبران آنچه را كه در گذشته خراب كرده‌ام به من عطا كن [تا آنها را جبران كنم ]».
خدایا! من نمی توانم با ضعف خودم به نیت عالی دست یابم؛ اسباب این امر را باید تو برایم فراهم سازی. منظور از «بلطفك» نعمتهای خاص و ویژه الهی است؛ یعنی، باید من را با رافت و رحمت خودت حمایت كنی تا به نیت صحیح و كامل دست یابم.
نیت كامل آن است كه خدا فقط برای شكرگزاری و ادای وظیفه بندگی عبادت شود؛ عبادت برای نیل به ثواب یا ترس از عذاب آخرت هر چند نیت صحیح شمرده می‌شود، ولی نیت كامل نیست. امام(علیه السلام) در ابتدای این دعا، فصلی به منزله دیباچه كه فهرست كلی مطالب دعا یا محورهای اصلی خواسته‌های امام(علیه السلام) را در این دعا مشخص می‌كند بیان كردند؛ ملاك ارزش در اسلام، ایمان و عمل صالح است و برای آنكه آنچه به آنها ایمان داریم در مقام عمل به عرصهظهور برسد مقدماتی لازم است.