3- «وعد اللَّه الّذينَ آمَنوا و عَمِلوا الصّالِحاتِ لَهم مَغفِرةٌ و أجرٌ عظيم» «1»
«خداوند به آنها كه ايمان آورده و عمل صالح انجام دادهاند وعدهى آمرزش و پاداش عظيمى داده است.»
4- «قُل يا عِبادِىَ الَّذينَ أسرفُوا على انفُسهِم لا تَقْنطوا مِن رَحمَة اللّه إنّ اللّه يَغفرُ الذُّنوبَ جَميعاً إنَّه هو الغَفورُ الرّحيم» «2»
«بگو اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كردهايد، از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مىآمرزد و او بسيار بخشنده و مهربان است.»
تعبيراتى كه در اين آيه آمده مانند: «بندگان من»، «نااميد نشويد»، «رحمت خدا»، «آمرزش همهى گناهان»، «غفور و رحيم بودن خدا»، همه حكايت از وسعت دامنه استغفار و پذيرش توبه و گستردگى رحمت الهى مىكند، بخصوص تعبير به «عبادى» «بندگان من»، كه بيانگر آن است كه همه از خوب و بد، بندگان خدا هستند و خداوند به آنها آنچنان مهربان است كه آنها را بندگان خودش خوانده است. بنابراين چشم انداز اميد به آمرزش، بسيار وسيع و گسترده است.
5- «و اذا سَئَلكَ عِبادِى عَنّى فَانّى قَريبٌ اجيبُ دَعوَةَ الدّاعِ اذا دَعانِ فَليَستجيبوا لِى و ليُؤمِنوا بى لَعلَّهُم يَرشُدون» «3»
«هنگامى كه بندگانم از تو درباره من سوال كنند، (بگو) من نزديكم به دعا كننده به هنگامى كه مرا مىخواند پاسخ مىگويم، پس بايد دعوت مرا بپذيرند و به من ايمان بياورند تا راه يابند و به مقصد برسند.»
از لطايف و نكات بسيار ظريف در نزديك بودن خدا به انسان اينكه در اين آيه خداوند هفت بار، امور را به ذات پاك خود، بدون واسطه نسبت داده است: بندگان من، درباره من، من نزديكم، مرا مىخواند، من پاسخ مىگويم، دعوت مرا اجابت كند، به من ايمان آورد.
يار نزديكتر از من به من است-----وين عجب بين كه من از وى دورم
__________________________________________________
(1). مائده/ 9
(2). زمر/ 53
(3). بقره/ 186