به عنوان نمونه قرآن مىفرمايد:
«ألَم يَعلَم بِأنّ اللّه يَرى» «1»
«آيا انسان نمىداند كه خداوند همه اعمالش را مىبيند؟»
«إنّ ربّكَ لَبِالمِرصاد» «2»
«قطعاً پروردگار تو در كمينگاه است.»
«يَعلَم خائِنَة الاعيُن و ما تُخفِى الصُّدور» «3»
«خداوند چشمهايى را كه به خيانت گردش مىكند، مىداند و بر آنچه در سينهها پنهان است. آگاه مىباشد.»
در قرآن واژهى «بصير» «خدا بيناست» 51 بار، و واژه «سميع» «خدا شنواست» 49 بار آمده است.
اين آيات به روشنى بيان مىكند كه همه ما در محضر خداى بزرگ هستيم. در هرجا، در خلوت و جلوت، هر كارى بكنيم و حتى اگر در فكر و مغز خود، مطلبى را تصور كنيم، خداوند به آن آگاه است و در كمين انسان گنهكار است؛
در مقامى كه كنى قصد گناه-----گر كند كودكى از دور نگاه
شرم دارى، زگنه در گذرى-----پرده عصمت خود را ندرى
شرم بادت كه خداوند جهان-----كه بود خالق اسرار نهان
بر تو باشد نظرش بىگه و گاه-----تو كنى در نظرش قصد گناه
راننده وقتى كه به چهارراه مىرسد، همين كه چراغ راهنمايى قرمز شد، از ترس پليس و جريمه، توقف مىكند، آيا نبايد انسان در محضر خدا و در برابر ديد خدا، خود را كنترل كند؟! و از مجازات الهى بترسد؟
در دعاى «يستشير» كه از رسول اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده مىخوانيم:
«أسمَع السّامَعين أبصَر النّاظِرين»
«خدواندى كه شنواترين شنواها و بيناترين بينندگان است.»
__________________________________________________
(1). علق/ 14
(2). فجر/ 14
(3). مؤمن/ 19
پاسخ با نقل قول