وجود چنین طرز تفکر و دیدگاهی در جامعه، چنان قوی است که بسیاری افراد از پوشیدن لباس طلبه گی خودداری کرده و ترجیح می دهند با لباس شخصی ظاهر شوند. چون احساس می کنند آزادی عمل بیشتری دارند و به آنها به چشم انسانی متفاوت نگاه نمی کنند. راجع به زندگی طلبه گی، سادگی، سختی ها و مشقت ها و فقر و بی نیازی آنها از مال و دنیا و... که در زندگی اکثر این افراد وجود دارد، نه فیلمی ساخته شده و نه تبلیغات و هیاهو و جنجالی راه افتاده; چرا که روحانیون بیشتر از همه افراد اهل تقوا و دوری از ریا و کبر و غرور بوده و از ترس اینکه عملشان به ریا آلوده شود، بسیاری از اسرار عبادت و زندگی خود را حتی از نزدیکان خود مخفی می کنند.

که برای آنها هم مثل سایر افراد بشر مشکلاتی به وجود می آید. برای آنها هم مثل همه مردم، فقر، بیماری، مرگ و... هست. می توانند از پایگاه های طبقاتی مختلف اجتماع و پولدار یا فقیر باشند. می توانند خصلت ها و خصوصیات شخصی خاص داشته و به آن علت محبوب یا منفور مردم باشند. چیزی که هست این قصه ها در شرح حال بزرگان نوشته و در کتاب های خاص حوزوی باقی می ماند یا توسط اساتید در کلاس های حوزه بازگو شده، اما به سطح اجتماع وارد نمی شود. هنوز هم مردم اگر ببینند فرزند یک روحانی لباس مرتبی پوشیده و در یک پارک بستنی می خورد، تعجب می کنند.

اینها از مواردی است که روحانیون در مورد آن مظلوم واقع شده و باید با کار فرهنگی و بالا بردن سطح درک و شناخت عوام در این مورد، به تنش ها و تبعیض ها پایان داد و این بر عهده سینما و رادیو و تلویزیون و رسانه های جمعی است که تصویر درستی از واقعیت ها بسازند و آن را به سطح اجتماع انعکاس بدهند. فیلم «زیر نور ماه » سرآغاز، سرفصل و شروع خوبی برای این راه است.
منبع: hawzeh.net
-پایان-