ويژه نامه شهادت مظلومانه جواد الائمه عليه السلام

http://up.m4i.ir/up/13443242501.gif http://up.m4i.ir/up/13443242512.png http://up.m4i.ir/up/13443242501.gif






http://www.ayehayeentezar.com/galler...2562687765.gif


سوز فراق

ميان حجره چنان ناله از جفا مى زد

كه سوز ناله اش آتش به ماسوى مى زد

شرار زهر زيك سوى و سوز غم يك سو

به جان و پيكرش آتش جداجدا مى زد

نداشت شكوه زبيگانگان به لب دم مرگ

وليك داد زبيداد آشنا مى زد

برون حجره همه پايكوب و دست افشان

درون حجره يكى بود دست و پا مى زد

ستاده بود و جوادالائمه جان مى داد

از او بپرس كه زخم زبان چرا مى زد


حاج على انسانى - سفينه عشق ص 198

http://www.shiaupload.ir/images/7972...7349369935.jpg

نگاهي به زندگي حضرت امام محمد تقی جوادالأئمه (علیه السلام)

امام نهم شيعيان حضرت جواد (علیه السلام ) در سال 195هجری در مدينه ولادت يافت .

نام نامي اش محمد معروف به جواد و تقی است . القاب ديگری مانند : رضی و متقی نيز داشته ، ولی تقی از همه معروفتر مي باشد .
مادر گرامي اش سبيکه يا خيزران است که اين دو نام در تاريخ زندگی آن حضرت ثبت است .
امام محمد تقی (علیه السلام ) هنگام وفات پدر 8 ساله بود . پس از شهادت جانگداز حضرت رضا عليه السلام در اواخر ماه صفر سال 203ه مقام امامت به فرزند ارجمندش حضرت جوادالأئمه (علیه السلام ) انتقال يافت .

مأمون خليفه عباسی که همچون ساير خلفای بنی عباس از پيشرفت معنوی و نفوذ باطنی امامان معصوم و گسترش فضايل آنها در بين مردم هراس داشت ، سعی کرد ابن الرضا را تحت مراقبت خاص خويش قرار دهد . "

از اينجا بود که مأمون نخستين کاری که کرد ، دختر خويش ام الفضل را به ازدواج حضرت امام جواد (علیه السلام ) درآورد ، تا مراقبی دايمی و از درون خانه ، بر امام گمارده باشد .

رنجهای دايمی که امام جواد (علیه السلام ) از ناحيه اين مأمور خانگی برده است ، در تاريخ معروف است " . از روشهايی که مأمون در مورد حضرت رضا (علیه السلام ) به کار مي بست ، تشکيل مجالس بحث و مناظره بود .

مأمون و بعد معتصم عباسی مي خواستند از اين راه - به گمان باطل خود - امام (علیه السلام ) را در تنگنا قرار دهند . در مورد فرزندش حضرت جواد (علیه السلام ) نيز چنين روشی را به کار بستند . به خصوص که در آغاز امامت هنوز سنی از عمر امام جواد (علیه السلام ) نگذشته بود .
مأمون نمي دانست که مقام ولايت و امامت که موهبتی است الهی ، بستگی به کمی و زيادی سالهای عمر ندارد .
باری ، حضرت جواد (علیه السلام ) با عمر کوتاه خود که همچون نوگل بهاران زودگذر بود ، و در دوره ای که فرقه های مختلف اسلامی و غير اسلامی در ميدان رشد و نمو يافته بودند و دانشمندان بزرگی در اين دوران ، زندگی مي کردند و علوم و فنون ساير ملتها پيشرفت نموده و کتابهای زيادی به زبان عربی ترجمه و در دسترس قرار گرفته بود ، با کمی سن وارد بحثهای علمی گرديد و با سرمايه خدايی امامت که از سرچشمه ولايت مطلقه و الهام ربانی مايه گرفته بود ، احکام اسلامی را مانند پدران و اجداد بزرگوارش گسترش داد و به تعليم و ارشاد پرداخت و به مسائل بسياری پاسخ گفت .

http://www.askquran.ir/gallery/image...d_jpg__39_.jpg

۩ دوران امامت

امام جواد (علیه السلام) در سال 203 هـ.ق پس از شهادت پدرش امام رضا (علیه السلام)، در سن هشت سالگي، به امامت رسيد دوران هفده ساله امامت او با حكومت مامون و معتصم، خلفاي عباسي، همزمان بود. هنگامي كه امام رضا (علیه السلام) به دعوت مامون از مدينه به توس رفت. امام جواد (علیه السلام) كه كودك بود، مانند ديگر افراد خانواده حضرت رضا (علیه السلام) در مدينه ماند و در سال 202 هـ.ق براي ديدار پدر به مرو رفت و سپس به مدينه بازگشت.

۩ امام در بغداد

پس از شهادت امام رضا (علیه السلام) مامون به بغداد رفت او كه از كمالات علمي و معنوي امام جواد (علیه السلام) آگاه بود ايشان را از مدينه به بغداد دعوت كرد. اما دولتمردان حكومت عباسي و اطرافيان مامون از اين اقدام ناخشنود بودند، به ويژه آنكه مامون تصميم داشت دختر خود، ام الفضل، را به همسري امام جواد (علیه السلام) در آورد. مامون براي آنكه آنها را از مقام علمي و فضل آن حضرت آگاه كند، در بغداد مجلس بحثي، ميان او و دانشمندان بزرگ آن روزگار، ترتيب داد. دراين مجلس، امام به پرسشهاي علما پاسخ گفت و ميزان دانش و هوش وي بر آنان آشكار شد. پس از آن مامون دختر خود را به همسري امام درآورد.

۩ سفر حج

امام جواد (علیه السلام) پس از چندي به سفر حج رفت و از آنجا به مدينه بازگشت، و پايان خلافت مامون در آن شهر ساكن بود. پس از مرگ مامون به دستور معتصم عباسي، در سال 220 هـ.ق، به همراه همسرش ام الفضل، به بغداد رفت و بنابر بعضي روايتها به دستور معتصم مسموم شد و به شهادت رسيد.
امام جواد (علیه السلام) را همه مسلمانان عالمي بزرگ مي دانستند. ايشان انساني بردبار، نيكو سخن، عابد و بسيار باهوش بود. حديثهاي بسياري از آن امام، در كتابهاي حديث، از جمله عيون اخبار الرضا، تحف العقول، مناقب، بحارالانوار و ........ نقل شده است.