آیا هرگز شنیدهاید که یک نفر از ائمّه علیهمالسّلام و یا علما، وقتی میخواستند زیارت کنند، خود را از درِ صحن، بهطور سینهخیز به حرم برسانند؟! اگر این کار، مستحسن و مستحب بود و مقبول و خوب مینمود، بزرگان ما به انجامش مبادرت میکردند. اما نکردند. حتی نقل شد که مرحوم آیتاللَّهالعظمی آقای بروجردی رضواناللَّهتعالیعلیه، آن عالم بزرگ ومجتهد قوی و عمیق و روشنفکر، عتبهبوسی را با اینکه شاید مستحب باشد، منع میکرد. احتمالاً استحبابِ بوسیدن عتبه، در روایت وارد شده است. در کتب دعا که هست.
به ذهنم این است که برای عتبه بوسی، روایت هم وجود دارد. با اینکه اینکار مستحب است، ایشان میگفتند «انجامش ندهید، تا مبادا دشمنان خیال کنند سجده میکنیم؛ و علیه شیعه، تشنیعی درست نکنند.» اما امروز، وقتی عدّهای وارد صحن مطهّر علیبنموسیالرّضا علیهالصّلاةوالسّلام میشوند، خود را به زمین میاندازند و دویست متر راه را بهطور سینهخیز میپیماند تا خود را به حرم برسانند! آیا این کار درستی است؟ نه؛ اینکار، غلط است. اصلاً اهانت به دین و زیارت است. چهکسی چنین بدعتهایی را بین مردم رواج میدهد؟ نکند این هم کار دشمن باشد؟! اینها را به مردم بگویید و ذهنها را روشن کنید.
عرض کردم: عدّهای وقتی این حرف را بشنوند، مطمئناً از روی دلسوزی خواهند گفت «خوب بود فلانی این حرف را امروز نمیزد.» نه؛ من بایستی این حرف را میزدم. من باید این حرف را بزنم. بنده مسؤولیتم بیشتر از دیگران است. البته آقایان هم باید این حرف را بزنند. شما آقایان هم باید بگویید. امام بزرگوار، خطشکنی بود که هرجا انحرافی در نکتهای مشاهده میکرد، با کمال قدرت و بدون هیچ ملاحظهای، بیان میفرمود. اگر این بدعتها و خلافها در زمان آن بزرگوار میبود یا به این رواج میرسید، بلاشک میگفت.
البته عدّهای هم که به این مسائل دل بستهاند، متاذّی خواهند شد که چرا فلانی به موضوع مورد علاقه ما اینطور بی محبّتی کرد و با این لحن از آن یاد نمود. آنها هم البته، اغلب، مردمان مؤمن و صادق و بیغرضی هستند؛ اما اشتباه میکنند. وظیفه بزرگی که آقایان روحانیون و علما، در هر بخش و هرجا که هستید، باید برعهده داشته باشید، همانهاست که عرض شد. مجلس عزای حسین علیهالصّلاةوالسّلام، مجلسی است که باید منشأ معرفت باشد.»
منبع: میزان