نگارنده میكوشد كه این اشخاص و بهویژه حاجآقا نورالله و مرحوم نایینی را از طریق رسالههایشان معرفی كند. هرچند كه نگاه تاریخنگاری به معنی ذكر وقایع بر این كتاب حاكم نیست و بیشتر به تحلیل جریانها پرداخته است، اما خواننده را با جریانات درگیر در مشروطه آشنا میكند و با نوع نگاه آنها به مشروطه و طرح مسائل و آراء آنها آشنا میسازد.
رویكرد دیگر این كتاب كه از محاسن آن هم هست، توجه به تمدن اسلامی است. نگارنده مشروطه را به عنوان یك گام از مسیر احیای تمدن اسلامی میداند. البته اگرچه مشروطه در این راه موفق نبود، ولی زمینهی بسیاری تحولات را در ایران فراهم كرد.
-پایان-