قرآن مجيد در اين باره مي‌فرمايد:« وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْيًا أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولًا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاء.....»;(شوري،51) و شايسته هيچ انساني نيست كه خدا با او سخن گويد، مگر از راه وحي يا از پشت حجاب، يا رسولي مي‌فرستد و به فرمان او آن چه را بخواهد وحي مي‌كند، چرا كه او بلند مقام و حكيم است.."
ارتباط كلامي بين خدا و مردم هست، ولي دليلي كه در آخر آيه آمده است نشان مي‌دهد، خداي متعال كه از همه نقص‌ها پاك است و بر آفريده‌هاي خود برتري دارد، شأن او فراتر است از اين كه با مردم صحبت حضوري داشته باشد، چنان كه مردم با يك‌ديگر دارند و به خاطر حكمتش، از راه وحي با مردم سخن مي‌گويد و آن‌ها را به كمال و هدف خود مي‌رساند.(تفسير الميزان، علامه طباطبايي، ج 18، ص 74، جامعه مدرسين قم.)
خلاصه آن كه خدايي را بايد بپرستيم كه جامع تمام كمالات بوده و هيچ گونه نقصي نداشته باشد، البته چنين موجودي نه ديده ميشود و نه مي‌توان با او رو در رو بسان مكالمات عرفي، سخن گفت. اين نكته را نيز بايد توجه داشت كه به طور معمول اين گونه پرسش‌ها كه با نگرش مادّي به جهان هستي مطرح مي‌شوند، در اين مرز و بوم سابقه و عوامل خاص‌ّ تاريخي دارد و گرايش به مادي گرايي در غرب نيز عوامل خاص‌ّ خود را دارد و پرواضح است كه مادّي گرايي پيش از آن كه دليل منطقي داشته باشد، علت دارد.در اين زمينه، بسيار مناسب است كه كتاب شهيد مطهري را كه در يك مقاله ماترياليسم در ايران و در بخش‌هايي، علل گرايش به مادي گري را به طور مفصّل بيان كرده‌اند، مطالعه نماييد.(مجموعه آثار، شهيد مطهري، ج 1، ص 440 به بعد، انتشارات صدرا.)
نكته مهم قابل توجه اين كه موجود مساوي با محسوس نيست; بخشي از موجودات، محسوسند و در مقابل، بخشي از آن‌ها با آن كه از وجود واقعي برخوردارند، با حواس، درك شدني نيستند و اين اصل بايد در تمام پرسش‌ها لحاظ شود كه دايرة وجود را بايد فراتر از محسوس دانست.
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط آســـــمان
