موضوع: چقدر ماچ ميكنه منو! آب شدم!

حسين قدياني در وبلاگ قطعه 26 نوشت:

هر چقدر شيرين‌زباني‌هاي آرميتاي كوچك قشنگ است، اما سكوت عليرضاي كودك دل آدم را كباب مي‌كند. دختربچه و پسربچه‌اي چه خوب پيامبر خون شهداي هسته‌اي شده‌اند؛ يكي برون مي‌ريزد و ديگري در درون، مشغول عشق بازي است. كاري كه روشنفكران ما از انجامش عاجزند، عليرضا و آرميتا به راحتي آب خوردن انجام مي‌دهند. هدايت دل مردم كاري ندارد، كافي است معصوميت يك بچه شهيد را داشته باشي.‌ اين روزها به جامعه خط مي‌دهد آرميتا و عليرضا بي‌نياز به سخن، با چشمانشان معلمي مي‌كنند. ‌اين هر دو براي ملت، كلاس گذاشته‌اند.

جمهوري اسلامي پيشرفت كرده.‌اينك رهبر ما آن طفل ۱۳ ساله نيست. مگر آرميتا و عليرضا همه‌اش چند سال دارند؟! «سنت شهادت» همين است، حتي به «صنعت هسته‌اي» نيز روح مي‌دهد. اصلا مهم نيست «فردو» كجاست. مهم‌ اين است كه آرميتا به خامنه‌اي مي‌گويد «حضرت آقا». اگر آرميتا دارد فيلم بازي مي‌كند، پس چرا به او اسكار نمي‌دهند؟! بازيگر سينما خودش را گريم مي‌كند، اما آرميتا دست به موهايش نمي‌زند. براي بازيگر سينما فيلمنامه مي‌نويسند، اما آرميتا از روي وصيتنامه پدرش، با دل مخاطب بازي مي‌كند. به بازيگر سينما پول مي‌دهند، اما آرميتا بادام‌زميني‌‌هايش را هم مي‌دهد «آقا». بازيگر سينما سياسي نيست، اما قهرمان قصه ما به شدت اهل سياست است و در دو گانه بيت رهبري و كاخ سفيد، زيلوي حسينيه امام خميني را با دنيايي عوض نمي‌كند.

بازيگر سينما براي يك سكانس ۱۰ بار تمرين مي‌كند، اما آرميتا لحظه شهادت پدر، وقت تمرين نداشت. خيلي زود بايد پري مي‌شد و پري مي‌كشيد و دلش پر مي‌كشيد براي خامنه‌اي. آرميتا خودش دارد به همه ما چيز ياد مي‌دهد، مقامش بالاتر از آن است، كسي به او چيز ياد دهد. من از پرزيدنت اوباما يك سؤال دارم. سربازانت‌ اين همه در عراق و افغانستان به هلاكت رسيده‌اند، فيلمش هم قبول است، هاليوودش هم قبول است، آرميتاي كاخ سفيد كجاست؟! و چرا هيچ دختربچه‌اي حاضر نمي‌شود براي هيلاري كلينتون فيلم بازي كند؟! مصر، مرسي دارد، اما رئيس‌جمهور نيل براي بچه‌هاي شهداي التحرير پدر نمي‌شود. كي بود كه مي‌گفت: فرزندان شهدا با نظام مشكل دارند؟ بخنديد به او! حالا كارش رسيده به جايي كه مي‌گويد: آرميتا دارد براي خامنه‌اي فيلم بازي مي‌كند!

خداوند ‌اينگونه مقدر كرده است كه جمهوري اسلامي هرگز بدون فرزند شهيد خردسال نباشد. روزگاري كه عليرضا و آرميتا قد بكشند و به سن تحصيل برسند، باز هم سيماي جمهوري اسلامي قادر است مستند بسازد، از فرزندان شهدايي كه يا شيرين زباني مي‌كنند يا با سكوت حرف مي‌زنند. چقدر ماچ ميكنه منو! آب شدم! فقط استخونم مي‌مونه! نه دير است و نه دور. روزي خواهد رسيد كه «بچه‌هاي شهداي ظهور» به خاطر دل نازنين امام زمان (عج) دست به موهاي‌شان نزنند. هنوز خيلي مستند مانده كه رسانه ملي بايد بسازد. دوست دارم با دلت بازي كنم و دوباره بنويسم:«چقدر ماچ ميكنه منو! آب شدم! فقط استخونم مي‌مونه!»

در كوي ليلاي ولايت، ما مجنون زخم زبانيم. بگذار برسد روزي كه بگويند: آرميتا دارد براي امام مهدي فيلم بازي مي‌كند. رهبرم! حضرت آقا! سيدعلي! ما را شما آرام مي‌كني بابا، شما را مردي از سلاله زهرا. جمكران مي‌روي، ياد ما هم باش خامنه‌اي! حيف و صد افسوس و آه كه فرزند شهيديم، اما سن و سال‌مان از آرميتا و عليرضا گذشته است والا براي گريه، سري هست كه دنبال سينه‌اي مي‌گردد. ميدوني چيه آقا! ما بچه شهداي دهه شصتيم. از بس كه ماهي، ماچ نكرده آب مي‌شويم. آرميتا و عليرضا ۳۰ سال پيش ما نيستند، همين امروز ما هستند. همين امروز، همين ساعت، همين دقيقه، همين ثانيه… نه! سن ما از بادام زميني نگذشته است. چند تا بادام زميني و يك جان ناقابل و… آقايي كه شما باشي. يادش به خير روزگار فتنه! باري نوشتم: «باباي ماست خامنه‌اي».

آري! ما با نظام، حتي با روساي قوا مشكل‌دار مي‌شويم، اگر باباي ما «اين عمار» بگويد.‌ اين حرف من نيست، حرف آرميتا و عليرضاست.