اثر محبت به امام زمان(علیه السلام)
دل‌بستگی و محبّت به امام از نظر روانی در اختیار ما نیست؛ ولی شرایط و مقدّماتی كه سبب تحقّق آن امر غیر اختیاری است، تحت اراده ماست اگر ما واقعاً در حقّ امام معرفت پیدا كنیم و ارزش راستین وی را درك كنیم، قطعاً دوستدار وی خواهیم شد و نمی‌توانیم نسبت به او كه در سعادت ابدی ما سهیم بوده است، بی‌تفاوت باشیم.
محمّد بن فضیل می‌گوید: از امام رضا(علیه السلام) معنای آیه زیر را پرسیدم: «قُلْ بِفَضْلِ اللّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِكَ فَلْیَفْرَحُواْ هُوَ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ؛(1) بگو به فضل و رحمت خداست كه [مۆمنان] باید شاد شوند و این از هر چه گرد مىآورند، بهتر است.»حضرت فرمود: «به دوستی پیامبر و خاندان او باید شادمان باشند كه آن بهتر است از دنیایی كه آنها جمع كنند.»(2) همچنین فرمود: «كه جدّم رسول خدا فرموده است: «هر كس دوست می‌دارد به دین من دست یازیده، پس از من بر كشتی نجات سوار بشود، باید كه به حضرت علی(علیه السلام) اقتدا كند و با دشمنش، دشمنی نماید و با دوست او، پیوند دوستانه برقرار كند، زیرا كه او وصیّ من و جانشینم بر امّتم در زندگانی‌ام و پس از وفاتم است و اوست امیر (امام) هر مسلمان و امیر هر مۆمن بعد از من، گفته‌اش گفته من و امرش، امر من و نهی او، نهی من است و پیرو او، پیرو من و یاری كننده‌اش، یاور من و خوار كننده‌اش، خوار كننده من است.
پی‌نوشت:
1. سوره یونس(10)، آیه 58.2. اصول كافی، كتاب الحجّه، ح 55؛ تفسیر نورالثّقلین، ج2، ص 307.
پاسخ با نقل قول
