گریه واکنش هیجانی انسان نسبت به انگیزه هایی است که عواطف و احساسات آدمی را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد. گریه که همراه با سوز و دل، هق هق و اشک و سرشک است، شاید تنها در انسان به شکل کمالی آن یافت می شود و موجودات دیگر، این حد از احساسات و عواطف را نمی توانند به نمایش گذارند.
انسان، با انگیزه های متفاوت بلکه متقابل و متضادی چون ترس و شوق می گرید. گریستن همانند خندیدن، شاهکار آفرینش است لذا خداوند این دو را به عنوان خصوصیت خاص انسانی به خود نسبت می دهد و می فرماید: وَ اِنَّهُ هُوَ اَضحَکَ وَ اَبکی، خداوند است که می خنداند و می گریاند.» (نجم، آیه۴۳)
به نظر می رسد که غیر از انسان، آفریده ای از این کمال برخوردار نباشد. در این میان انسان کامل، در تمامیت این معنا در اوج است. از این رو گریه و خنده، نمایش تمام عقل انسانی است؛ چراکه در انسان کامل، عقل معنای تمام و درست خود را می یابد و از آن جایی که عقل انسان کامل، در عواطف و احساساتش گره خورده است، نمایش عقل عشقی را تنها در این موجود می توان به نظاره نشست. عقل انسان کامل، چنان با عشق، محبت و مودت آمیخته که عقلش می گرید و می خندد ودلش می اندیشد و معرفت و دانش می آموزد. انسان کامل با عقل، عشق می ورزد و با دلش می اندیشد، چراکه عقل و دل او یکی شده است.
پاسخ با نقل قول
