در اين باره به روايات زير توجه كنيد:

امام صادق عليه السلام فرمودند، پدرم مى‏فرمود:
«ما من شى‏ء افسَد لِلقَلب من خَطيئَةٍ انّ القَلب لَيُواقِع الخَطيئَةَ فما تَزالُ به حتّى تَغلبَ عليه فَيصيرُ اعلاهُ اسفَله» «1»
«چيزى بيشتر از گناه، قلب را فاسد نمى‏كند، قلب گناه مى‏كند و بر آن اصرار مى‏ورزد و در نتيجه سرنگون و وارونه مى‏گردد. و موعظه در آن اثر نمى‏نمايد.»

امام كاظم عليه السلام مى‏فرمايد:
«اذا اذنَب الرّجُل خَرجَ فى قَلبه نُكتَةٌ سَوداء فان تابَ انمَحتْ و ان زاد زادتْ حتّى تَغلِب على قَلبه فَلا يُفلِح بَعدها ابداً» «2»
«وقتى كه انسان گناه مى‏كند، در قلب او نقطه‏ى سياهى پديد مى‏آيد، اگر توبه كرد، آن نقطه پاك مى‏شود و اگر بر گناه خود افزود آن نقطه گسترده مى‏گردد به طورى كه همه قلب او را فرامى‏گيرد و بعد از آن هرگز رستگار نمى‏شود.»

به طور كلى هرگونه نكبت و بلا، خواه روحى و خواه جسمى از گناه سرچشمه مى‏گيرد كه امام باقر عليه السلام فرمود:
«و ما مِن نِكبَةٍ تُصيبُ العَبد الّا بِذَنب» «3»
«هيچ نكبتى به بنده نرسد مگر به خاطر گناه.»
__________________________________________________
(1). كافى، ج 2 ص 268
(2). بحار، ج 73 ص 327، ميزان الحكمة، ج 3 ص 464
(3). كافى، ج 2 ص 269