موضوع: درسوک امام محمد باقر«علیه السّلام»

"خداوند نور آسمانها و زمین است. داستان نورش به مشکاتى ماند که درآن روشن چراغى باشد و آن چراغ در میان شیشه‏اى."
و فرموده است: ( فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ‏فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ * رِجَالٌ لاَّ تُلْهِیهِمْ تِجَارَهٌ وَلاَ بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ)
"در خانه‏هایى خداوند رخصت داده که آنجا رفعت یابد و در آن ذکر نام‏خدا شود و صبح و شام در آنها خداى را تسبیح کنند. مردانى که نه سوداگرى‏ونه خرید وفروش آنان را از یاد خداوند غافل نگرداند."
آنگاه مى‏فرماید: ( وَمَن لَّمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَمَا لَهُ مِن نُورٍ)
"و هر کس که خداوند برایش قرار ندهد نورى، برایش نورى نخواهد بود."

زندگی پاک آن بزرگوار

او چهار سال از عمر خود را در سایه جدّش، سبط شهید پیامبر، سپرى‏کرد واز صبغه الهى که در زندگى امام حسین تجلّى یافته بود، برخوردارگشت. بى‏گمان فاجعه جانگداز کربلا، بر شخصیّت امام باقر که لحظه به‏ لحظه شاهد صحنه‏هاى آن بود، تأثیر خود را گذاشت چرا که بنابر برخى‏روایات، آن‏حضرت از جمله کسانى بود که همراه با بقیه بنى هاشم در این‏ماجرا حضور داشت.
امام پس از این فاجعه ۱۹ سال و ۶۰ روز در سایه پدر بزرگوارش، سیّد الساجدین، به سر برد , که حیات او نمونه‏اى والا از زندگى ربّانى بودو پرتو این حیات، طریق سالکان حق را تا به امروز روشنى بخشیده است.
از همان روزهاى آغازین حیاتش، خطوط امامت در سیمایش آشکاربود. در حدیثى از ابو الزبیر محمّد بن مسلم مکّى آمده است که گفت: نزدجابر بن عبداللَّه بودیم که على بن الحسین و فرزندش محمّد که هنوز کودک‏ بود، وارد شدند. جابر، آن‏حضرت را در آغوش گرفت، على بن الحسین‏ خطاب به فرزندش فرمود: سر عمویت را ببوس، محمّد به جابر نزدیک‏ شد و سر او را بوسید، جابر که بینایى‏اش را از دست داده بود، پرسید: این‏ کیست؟ على بن الحسین پاسخ داد: این محمّد پسر من است. جابر او را درآغوش گرفت وگفت: اى محمّد! رسول خداصلى الله علیه وآله بر تو سلام فرستاده،پرسیدند: چطور؟! گفت: پیش رسول خدا بودم و حسین در اتاق‏ آن‏حضرت مشغول بازى بود، پیامبر فرمود:
اى جابر: فرزندم حسین را پسرى است که على خوانده مى‏شود چون ‏روز قیامت فرا رسد، منادى بانک بر آورد که سید العابدین برخیزد. درآن هنگام على بن الحسین بر مى‏خیزد، براى این على پسرى به دنیا خواهدآمد که محمّد نام دارد. اى جابر چنانچه او را دیدى سلام مرا به او برسان‏ و بدان که عمر تو پس از دیدار او، اندک خواهد بود.
پس از این دیدار دیرى نپایید که جابر جهان را بدرود گفت.
امام محمّد باقر پس از رحلت پدرش، امامت مردم را عهده دار شد.
-------------------------------------------------------

آن سرورى که خلقت عالم براى اوست
عالم تمام سایه نشین لواى اوست
نوشیروان به درگه او کمترین غلام
هنگام جود، حاتم طائى گداى اوست
گویند که خلق ، نور مجسّم نمى شود
این جسم بین که نور ز سر تا به پاى اوست
در روزگار جسم مجرّد کسى ندید
جز این بدن جسم مجرّد قباى اوست
مردم کنند وصف قیامت به راستى
گویا قیامت آن قد طوبى نماى اوست
خلق خدا تمام به جز سیزده نفر
چشم امیدشان همه به سوى عطاى اوست
پیغمبران مرسل از آدم و خلیل
باب الا مانشان در دولت سراى اوست
مقصود گر ز خلق خلایق عبادتست
شرط قبول و عین عبادت ولاى اوست
بود اَر دم مسیح شفا بهر هر مریض
عیسى یکى طبیب ز دارالشّفاى اوست
پنجم امام حضرت باقر که از أ زل
علم و کمال و شوکت و عزّت رداى اوست (۱)


--------------------------------------

۱ - اشعار از شاعر محترم : آقاى ذاکر.

بين نماز ، وقت دعا گريه می كني
با هر بهانه در همه جا گريه می كني
در التهاب آهِ خودت آب می شوی
میسوزی و بدون صدا گريه می كنی
هر چند زهر قلب تو را پاره پاره كرد
اما به ياد كرب و بلا گريه می كنی
اصلاً خود تو كرب و بلای مجسّمی
وقتی برای خون خدا گريه می كنی
آب خوش از گلوی تو پايين نمی رود
با ناله های وا عطشا گريه می كنی
با ياد روزهای اسارت چه می كشی ؟
هر شب بدون چون و چرا گريه می كنی
با ياد زلفِ خونی مردان نی سوار
هر صبح با نسيم صبا گريه می كنی
هم پای نيزه ها همه جا گريه كرده ای
هم با تمام مرثيه ها گريه می كنی

شهادت امام محمد باقر (ع) را به همه شیعیان تسلیت می گوئیم