موضوع: چهل‏ودومين مجمع عمومى سازمان ملل، نيويورك‏ - 31/ 06/ 1366

سخنرانى آيت‏الله خامنه‏اى در چهل‏ودومين مجمع عمومى سازمان ملل، نيويورك‏
31/ 06/ 1366

بسم الله الرّحمن الرّحيم‏

خداوندا به نام تو آغاز مى‏كنم و از تو هدايت و كمك مى‏طلبم. زندگى و مرگ و نياز و نيايش من متعلق به توست؛ تو خود روشنى و گيرايى سخن حق را به گفته‏هايم ببخش، و آن را پيك حقيقت بسوى صدها ميليون گوش و دلى قرار ده كه هم‏اكنون ملتهبانه آن را مى‏طلبند، و بسوى صدها برابر كه در آينده چنين خواهند بود.

بارالها! درودى سپاسگزارانه از سوى من و ملتم به روان پيامبران بزرگ به ويژه ابراهيم و موسى و عيسى و محمّد صلوات الله عليهم بفرست؛ كه پيام رهايى و آگاهى انسان را به بهاى جان و با همه‏ى توان در جهان پراكندند و ابدى ساختند. و سلامى تكريم‏آميز به دلهاى پاك و روشن كه آن پيام را نيوشيدند، به ويژه آنان كه بر سر آن جان باختند. آقاى رئيس، آقاى دبير كلّ، حضار محترم، من رئيس‏جمهور كشورى هستم كه در يكى از بلندترين و حساس‏ترين دورانهاى تاريخ مهد تمدن و كانون فرهنگ بشريت بوده است، و اكنون نيز قلمرو نظامى است كه بر همان پيشينه‏ى استوار بنا شده، و به پشتوانه‏ى فرهنگى بى‏نظير آن كه اكنون به بركت بيدارى اسلامى غناى بيشترى يافته تكيه كرده است.

من از ايران مى‏آيم، كه زادگاه پرآوازه‏ترين و درعين‏حال ناشناخته‏ترين انقلاب‏هاى دوران معاصر است. انقلابى بر پايه‏ى دين خدا و در امتداد راه پيامبران و مصلحان بزرگ الهى؛ راهى به درازاى همه‏ى تاريخ بشر. ريشه‏ى استوار و انديشه‏ى زيربنائى اين انقلاب جهان‏بينى توحيدى اسلام است. تفسير انسان، تفسير تاريخ، تحليل حوادث حال و گذشته و آينده، تفسير طبيعت، تبيين همه‏ى علائقى كه انسان را با دنياى بيرون از وجود او جهان، انسانها، اشياء مرتبط مى‏كند، و نيز فهم و درك آدمى از وجود خود و خلاصه همه‏ى چيزهايى كه نظام ارزشى جامعه را مى‏سازد، و آن را بر اداره‏ى مطلوب خود قادر مى‏كند، همه و همه از اين جهان‏بينى الهى ريشه و مايه مى‏گيرد و منشعب مى‏شود. در انديشه‏ى الهى اسلام همه‏ى هستى آفريده‏ى خداست و جلوه‏گاه علم و قدرت او و پوينده بسوى اوست، و انسان برترين آفريده و جانشين اوست.

انسان مى‏تواند با استخراج گنجينه‏هاى استعداد كه در نهاد اوست خود را و جهان را كه براى او آفريده شده به زيباترين وجهى بسازد و بيارايد، و با دو بال علم و ايمان به عروج معنوى و مادى نائل آيد، و مى‏تواند با تضييع يا به انحراف كشاندن اين استعدادها جهنمى از ظلم و فساد در جهان بيافريند. چراغ هدايت بشر ايمان او به خدا و تسليم او در برابر امر و نهى الهى است. دنيا كشتزار آخرت است، و مرگ نه پايان زندگى كه دروازه‏ى ابديت و سرآغاز نشئه‏اى جديد. در انديشه‏ى الهى اسلام افراد بشر، برادران و خواهران يكديگر و همه بندگان خدايند.

ميان نژادها، رنگها، مردم سرزمين‏ها هيچ تفاوت نيست، و اين‏ها مايه‏ى برترى كس يا ملتى نيست. انسانيت پيوسته است، و تعرض به يك انسان تجاوز به همه‏ى انسانيت است؛ بدون دخالت خصوصيات جغرافيائى و نژادى. برترى‏جوئى و انحصارطلبى برادرى را به جان برادرى افكند و خونى كه جارى شد ديگر فروننشست، و شبيه آن ضربه و آن انگيزه، جويهاى خون به راه انداخت و ميان برترى‏جويان و قربانيان برترى‏جوئى درياهاى خون پديد آورد و آسايش از بشر گرفته شد. پيغمبران مردم را به بندگى خدا كه پتكى بر سر خودخواهى و برترى‏جوئى است فراخواندند، و آئينى كه بهشت صفا و آرامش را حتى پيش از بهشت اخروى به بشر ارزانى مى‏داشت بدو عرضه كردند، و او را به مهار كردن غريزه‏ى افزون‏خواهى و سلطه‏جويى تشويق نمودند، و از تباه شدن و هرز رفتن استعدادها و غلتيدن در لجنزار فساد اخلاقى برحذر داشتند، و سرچشمه‏هاى فضيلت و راستى و محبت و كار و ابتكار و دانش و آگاهى را در او جارى ساختند، و ياد خدا و عشق به او را كه ضامن اين همه و تعالى‏بخش روان اوست بدو تلقين كردند.

آن‏ها همچنين به او آموختند كه بازوى خود را براى حراست از اين ارزشها نيرومند كند، و راه را بر شيطانهاى شر و فساد و انحطاطآفرين ببندد؛ با جهل و ظلم و استعباد بستيزد، و از علم و عدل و آزادى پاسدارى كند. بدو آموختند كه بايد نه ستم كند و نه ستم پذيرد. بايد براى اجراى قسط و عدل قيام كند، و بايد به راهزنان صلاح و فلاح انسان امان ندهد. تسليم در برابر دشمنان فضيلت و عدالت و صلاح، رضا دادن به نابودى اين ارزشها و قبول رذيلت و ظلم و فساد است. در انديشه‏ى الهى اسلام دين خدا قالب و شكل زندگى بشر است، و نه تنها گوهرى بر تارك آن. دين يك نظام اجتماعى به بشر ارائه مى‏كند، و نه فقط يك‏ سلسله عبادات و عادات. هرچند كه عبادات و عادات نيز انباشته از روح زندگى و در جهت همان نظام است؛ و اين نظام اجتماعى مبتنى بر همان جهان‏بينى و ساخته به شكل آن است.

آزادى، برابرى انسانها، عدل اجتماعى، خودآگاهى افراد جامعه، مبارزه با كژى و زشتى، ترجيح آرمان‏هاى انسانى بر آرزوهاى شخصى، توجه و ياد الهى، نفى سلطه‏هاى شيطانى و ديگر اصول اجتماعى نظام اسلامى و نيز اخلاق و رفتار شخصى و تقواى سياسى و شغلى، همه و همه ملهم و زائيده‏ى آن جهان‏بينى و برداشت كلى از جهان و انسان است. اسلام نظامهاى مبتنى بر زور و قلدرى و زاينده‏ى ظلم، جهل، اختناق، استبداد، تحقير انسان و تبعيض نژادها، ملتها، خونها و زبانها را رد مى‏كند و غلط مى‏شمرد، و با هرآن نظام و كس كه به ستيزه‏ى نظام اسلامى كمر بندد، با شدت و مقاومت مى‏ستيزد، و بجز آنان با همه‏ى انسانها چه هم كيش و چه ناهم‏كيش به محبت و مساعدت امر مى‏كند. بر چنين پايه‏ها و با چنين هدفهايى انقلاب اسلامى در ايران پديد آمد، و نظام جمهورى اسلامى را بنا نهاد. بسيارى پيدايش انقلاب اسلامى در بهمن 57 را ريشه‏جوئى كرده، و بسيارى به خطا در فهم درست اين مسئله دچار شده‏اند.

ما اين پديده‏ى عظيم را از جمله ناشى از نارسائى سيستم‏هاى موجود جهان و پوچ در آمدن شعارهاى آزادى، دموكراسى و برابرى در اين سيستم‏ها مى‏دانيم. اسلام در اين تاريكى دلهره‏آميز توانست از لابه‏لاى غبار توهم و تحريفى كه پيرامونش در طى چند قرن برانگيخته بودند برق بزند. در ايران اين برق به درخششى و سپس به طوفانى انجاميد، و در بسيارى از نقاط ديگر جهان هنوز بايد چشم به راه حوادث بود. نهضت بيدارى مسلمانان در بسيارى از كشورهاى اسلامى برخلاف آنچه تصور و تبليغ مى‏شود فرزند انقلاب اسلامى ايران نيست، برادر آن است. ايران در يكى از حساس‏ترين نقاط استراتژيك جهان قرار گرفته است؛ با تاريخى و پيشينه‏ى علمى و فرهنگى و نيز ذخائرى كم‏نظير، و انقلاب اسلامى ايران بر ضد رژيمى برپا شد كه آن همه را در خدمت منافع قدرتهاى سلطه‏گر جهانى و در بيست و پنج سال اخير بيش از همه در خدمت رژيم ايالات متحده‏ى امريكا گذاشته بود. هيچ‏كس از خود ملت ايران به دارائى‏هاى مادى و معنوى آن محتاج‏تر نبود، اما اين همه از او باز داشته مى‏شد. ادعاهاى دهان‏پركُن آنان دروغ و فريب بود، هرچند دستگاه‏هاى تبليغاتى غرب مخصوصاً آنچه به صهيونيست‏ها مربوط مى‏شود به آن آب و تاب زيادى مى‏دادند.

انقلاب اسلامى بر ضد چنين رژيمى و با هدفهايى بزرگ و استوار پديد آمد. از آن روز نزديك به نُه سال مى‏گذرد، اما همچنان مسائل زيادى براى گفتن هست.

در باره‏ى ما و انقلابمان و اصول و نقطه نظرهايمان بيش از معمول سخن مغرضانه يا جاهلانه گفته شده است. در انقلاب ما چند نقطه‏ى اختصاصى هست كه مى‏توان آن را استثنائى از سرگذشت معمولى انقلابها شمرد. من به آن نقطه‏ها مى‏پردازم، و در پايان پيام خودمان را خواهم گفت. اول؛ اين انقلاب حتى در شروع خود صددرصد مردمى بود، نه يك گروه چريكى مسلح، نه يك حزب فعال سياسى نظامى، نه گروهى از افسران انقلابى و آزادى‏خواه و نه هيچ‏يك از ديگران انواع رائج و معمولى كه تحولات انقلابى كشورها را پديد مى‏آورند در انقلاب ما وجود و حضور و فعاليت نداشتند، فقط مردم بودند و مردم، آن هم كاملًا بى‏سلاح كه در تهران و همه جاى ديگر چنان فضا را و خيابانها را و محيط زندگى شهرى را از وجود و حضور و شعارهاى انقلابى خود پر كردند كه ديگر جايى براى هيئت حاكم و حكومتش باقى نماند؛ و آنان مجبور شدند يكى‏يكى و دسته جمعى از كاخها و مراكز اقتدار خود و سپس از كشور خارج شوند. شاه، نخست‏وزير، بزرگان ارتش، وزراء و ديگر سرجنبانان هركدام كه توانستند از مردم گريختند.

اين پس از آن بود كه در مدتى بيش از يك سال آنان با استفاده از همه‏ى توانايى خود سياسى، نظامى، پليسى كوشيده بودند مردم را متفرق سازند؛ و به خانه‏ها يا مراكز كارشان برگردانند، و در اين مدت هزاران نفر از مردم جلو چشم ديگران در خيابان، در مسجد، در دانشگاه، در محيط كار كشته شده بودند؛ اما حضور مردم روز به روز بيشتر شده بود. در آخرين ماهها خشونت دستگاه بيشتر و متقابلًا حضور مردم هم بيشتر شد. رژيم كه زير فشار خشم مردم دست از جان شسته قادر به مقاومت نبود، مجبور شد بزرگترين امتياز خود را بدهد. شاه رفت؛ و بعد از آن عقب‏نشينى‏هايش پى‏درپى و سريع شد. رهبر بزرگ انقلاب كه كلمه به كلمه‏ى سخنانش به تك‏تك ملت روح و آگاهى و درس مى‏داد به اتكاى خداوند متعال كه همه‏ى قدرتها در يد قدرت اوست و با اعتماد به همين اراده‏ى عظيم و خدشه‏ناپذير مردم دولت انقلاب را تشكيل داد. دولت ستم‏شاهى خود به خود و بى‏آنكه راه ديگرى داشته باشد مسند را رها كرد و گريخت. آخرين سنگرها، پادگانهاى خالى از سرباز و افسر بود، آن‏ها هم گريخته بودند، و بسيارى به صف مردم پيوسته.

در آخرين لحظات چند پادگان اندكى مقاومت كردند، اما بيهوده. در آنجا هم مردم حضور داشتند، و معجزه‏ى اين انقلاب پيروزى مردم بود. تنها پس از سقوط پادگانها بود كه مردم به اسلحه دست يافتند، اما آن روز ديگر نظام پادشاهى سقوط كرده بود؛ اين سلاحها براى مراقبت از نهال نورس انقلاب به كار گرفته شد. مردم جوانان و پيران، زنان و مردان تنها كسانى بودند كه رژيم پهلوى را كه به نظر قوى و كاملًا مسلح مى‏رسيد، و از پشتيبانى بزرگترين قدرتها برخوردار بود شكستند، و نظام جمهورى اسلامى را بر سر كار آوردند. سلاح آنان ايمانشان، اراده‏ى نيرومندشان و خونشان بود، و خون بر شمشير پيروز شد. سياست پيروزى خون بر شمشير همان سياست مقاومت مظلومانه است. رهبر ما پيش از پيروزى انقلاب آن را اعلام كرد، و اولين معجزه‏ى آن پيروزى بر رژيم سرتاپا مسلح شاه بود، كه كاملًا حمايت امريكا و غرب را نيز با خود داشت؛ و پس از آن نيز پيروزيهايى داشت كه برخى حتى از غلبه بر رژيم شاه نيز بزرگتر بوده‏اند.

اين تجربه‏اى بى‏نظير لااقل در يك قرن اخير بود و خوب است مورد تأمل و دقت قرار گيرد، هم از سوى كشورهاى زير سلطه و هم نيز از سوى قدرتهاى سلطه‏گر جهانى. دوم؛ اين انقلاب متكى به دين بود، به اسلام. بسيارند انقلاب‏هايى كه ريشه‏هاى مبارزاتى آن از ايمان دينى تغذيه كرده است، هرچند در ساختار انقلاب اين ايمان چندان يا هيچ به حساب نيامده است. اما انقلاب ما همه‏چيزش را، هدفها را، اصول را، و حتى روشهاى مبارزاتى را و نيز شكل نظام نوين و نوع اداره‏ى آن را از اسلام گرفت. اين ابعاد شگفت‏آورى به انقلاب مى‏بخشد، و تعريف تازه‏اى از پيروزى آن ارائه مى‏دهد.

چه اسلام به خاطر دارا بودن اين ظرفيت عظيم انقلابى و سازندگى اكنون حد اقل صد و پنجاه سال است كه مورد تهاجم قدرتهاى استعمارگر و عوامل مرتجع و زبون آنان بوده است. به علاوه اسلام در بيش از پنجاه كشور و ميان يك ميليارد انسان يك ايمان مقدس، يك دين الهى است. پيروزى انقلابى كه روح و محتوايش اسلام است در حقيقت پيروزى بر همه‏ى آن مهاجمان و در عرصه‏ى زندگى همه‏ى اين يك ميليارد است. صدها ميليون مرد و زن مرد و زن مسلمان در دهها كشور از پيروزى انقلاب ما احساس پيروزى كردند. اين خصوصيت همچنين راه عقب‏نشينى، شكست، ضعف و ترس را بر مردم و رهبر انقلاب و مديران آن مى‏بندد. در راه خدا شكست نيست، تا ضعف و ترس و عقب‏نشينى باشد.

سوم؛ عدم اتكاء به شرق يا غرب، خصوصيت استثنائى ديگر اين انقلاب بود و هم‏اكنون نيز سياست قاطع نظام انقلابى ماست. اين خود يكى از مظاهر اعتقاد و اتكاء به خدا در همه‏ى صحنه‏هاى حيات فردى و اجتماعى ماست. امروز تفكر مسلط بر دنياى سياست در سراسر جهان اين است كه بدون اتكاء به يكى از قطبهاى قدرت نمى‏توان در صحنه‏ى سياست معاصر زنده ماند. اگر در شدت و ضعف اين اتكاء اختلاف نظر باشد، در اصل آن حرفى نيست. حتى آنان كه در انديشه عدم اتكاء و عدم تعهد را پذيرفته‏اند، معتقدند در عمل نمى‏توان چنين بود.

انقلاب ما در چنين جوى يك فلسفه‏ى جديد را عرضه كرد، و تا امروز به آن پايبند ماند. انقلاب ما ثابت كرد كه مى‏توان قدرتهاى سلطه‏گر را به خود راه نداد، و قلدرى آنان را جدى نگرفت، و به آنان باج نداد. مشروط بر اينكه نقطه‏ى اتكائى قوى‏تر از هر قدرت مادى را باور داشت خدا را ما دانسته‏ايم كه براى اين عقيده و اين راه بهاى سنگينى نيز بايد پرداخت، و خود را آماده كرده‏ايم. بگذار اين تجربه ملتها را به استقلال واقعى و خدشه‏ناپذير و در نهايت نفى كامل سلطه‏هاى بزرگ جهانى رهنمون شود. روند كنونى تقسيم قدرت بشريت را به آينده‏ى بازهم تلخ‏ترى تهديد مى‏كند. چهارم؛ يك خصوصيت استثنائى ديگر نيز در انقلاب ما بود و هست و آن خصومتها و ضربه‏هاى استثنائى عليه آن است.

هيچ انقلابى از دشمنى نظام سلطه در جهان بركنار نمى‏ماند؛ اما تنوع، عمق، گستردگى و خشم‏آلودگى خصومتهايى كه در طول نُه سال با ما شده، حكايتى استثنائى و شنيدنى است. هنوز انقلاب به پيروزى نرسيده بود كه دشمنى با آن شروع شد، و بيشتر از سوى امريكا.

دست‏اندركارانى كه گذشت زمان را مجوز افشاى رازهاى نهان دانسته‏اند، امروز اعتراف مى‏كنند كه در ماههاى آخر عمر رژيم ستم‏شاهى دستگاه رياست جمهورى امريكا مشاور امنيتى رئيس‏جمهور و شخص او به شاه دلگرمى مى‏داده، و او را تشويق به قاطعيت مى‏كرده‏اند.

مقصود از اين قاطعيت همان چيزى است كه بعدها بصورت مشخص‏تر در گفته‏هاى شخصى به نام ژنرال هايزر شنيده شد. شخصى كه با مأموريت ويژه از سوى رئيس‏جمهور امريكا به تهران آمده بود. از نظر او و طبق توصيه‏هايى كه به او شده بود، بايد رژيم شاه و لو به بهاى كشته شدن ده‏هاهزار نفر محفوظ بماند. با اين استدلال موجّه كه اين بهتر از آن است كه بعدها چند برابر اين كشته شوند.

به نظر رژيم ايالات متحده‏ى امريكا اين فرض كه با عدم مداخله‏ى‏ امريكا در امور داخلى ايران مى‏توان خون ده‏هاهزار نفر در آن روز و چند برابر آن را پس از آن بر زمين نريخت، كاملًا مردود بوده است.

يقيناً ناكام ماندن مأموريت هايزر و فرار او از تهران و به دام افتادن يا فرارى شدن همه‏ى كسانى كه امريكا براى اجراى آن نقشه‏ى شوم به آن‏ها اميد داشت، دليلى جز كوبندگى موج انقلاب و قدرت عظيم ملتى كه براى خدا قيام كرده و از هيچ‏چيز جز خدا نمى‏ترسد نداشت. اين دشمنان انقلاب نبودند كه كوتاه آمدند، اين انقلاب بود كه هر دشمنى را از ميدان مى‏راند. دشمن قبلًا نيز به دست شاه خائن هر فشارى را كه ممكن بود وارد آورده بود. پس از پيروزى انقلاب توطئه‏هاى خصمانه به شكلهاى ديگرى آغاز شد؛ اولين كار تلاش همه‏جانبه براى نفوذ دادن ايادى دشمن در مديريتهاى انقلاب بود، و سپس با استفاده از جو باز سياسى پس از يك دوره‏ى اختناق چند ده‏ساله سازماندهى احزاب و گروههاى مخالف انقلاب.

در مورد اول اين نمونه جالب است، كه مهره‏ى سرسپرده ولى نه‏جندان معروفى كه چند هفته پس از پيروزى انقلاب در دادگاه انقلاب خائن و مجرم شناخته شد در اولين روزهاى پيروزى با برانگيختن وسائل و وسائط توانست فرمانده نيروى هوايى شود؛ و در مورد دوم كافى است گفته شود كه طيفى از سلطنت‏طلب تا كمونيست و از تجزيه‏طلب تا پان‏ايرانيست را شامل مى‏شد، و لازم است كه فراموش نشود كه برخى سفارتخانه‏هاى مقيم تهران از جمله سفارت امريكا، مركزى براى هدايت و حمايت بعضى از اين گروهها بودند. تروريسم خشن يكى ديگر از خصومت‏هاى انتقام‏آميز با انقلاب بود.

گروههاى فاقد پايگاه مردمى با دزدى سلاح و مواد كه آن روزها كار دشوارى نبود و پس با پشتيبانى دولتهاى خارجى بزرگترين شبكه‏ى تروريستى را در ايران ايجاد كردند. ترور فردى و جمعى، انفجارهاى مهيب، هواپيماربائى، آدم‏ربائى، شكنجه و كشتارهاى هولناك، كارى بود كه به دست چندين گروه تروريستى مورد حمايت و تشويق دشمنان بزرگ انقلاب در ايران اتفاق افتاد. قربانيان اين موج قساوت و خشونت را همه‏ى قشرها تشكيل مى‏دادند؛ از بزرگترين مديران انقلاب و كشور تا افراد عادى جامعه كارگران، زحمتكشان، زنان و كودكان و رهگذران بى‏خبر امروز افراد و سران همان تروريست‏ها كه غالباً مسئوليت جنايات خود را نيز بر عهده گرفته‏اند در امريكا و فرانسه و برخى ديگر از كشورهاى غربى مصونيت و زندگى راحت دارند، و به نام اپوزيسيون انقلاب ناميده مى‏شوند؛ و آن كشورها غالباً جمهورى اسلامى را به تروريسم متهم مى‏كنند. از شگفت‏ترين بازيهاى سياست اين است، كه مظلوم‏ترين قربانيان تروريسم كور و خشن به تروريسم متهم مى‏شود، آن هم از سوى كسانى كه خود در پيش راندن تروريست‏ها به سوى آن و سپس پناه دادنشان نقشى بزرگ داشتند.

من به عنوان رئيس‏جمهور و خدمتگزار كشورم و به نام كسى كه خود نيز هدف يكى از اين جنايتهاى خشن قرار گرفته و خدا آن را ناكام گذارده، افتخار مى‏كنم كه ملتم در برابر اين قساوت‏ها نلرزيد؛ و حوادث بى‏نظيرى كه فقط در يكى از آن‏ها هفتاد و دو نفر از رهبران و كارگزاران بلند پايه‏ى انقلاب شامل چند وزير، چندين نماينده‏ى مجلس، تعدادى مسئولان بزرگ و شخصيت كم‏نظير انقلاب شهيد بهشتى و در يكى ديگر رئيس‏جمهور و نخست‏وزير باهم به شهادت رسيدند، تنها ايمان و توكل او به خدا و خشم انقلابى‏اش را افزايش داده است.

كودتا تجربه‏ى خونين سنتى و معمول قدرتها با همه‏ى انقلابها نيز در ايران بارها سازماندهى شد، و در يك مورد تا مراحل بسيار نزديك و خطرناك پيش رفت، و اگر هوشيارى مأموران و كمك مردم نمى‏بود بايد همان پيش‏بينى ژنرال امريكائى اتفاق مى‏افتاد. حمام خون و كشتارهاى ميليونى آن هم بيش از يكبار. بزرگترين، دردناك‏ترين و فاجعه‏آميزترين خصومت دشمنان ما به راه انداختن جنگ تحميلى بود. تحريك حس جاه‏طلبى يك همسايه، تشويق او به حمله و دلگرم كردن او به پشتيبانى و كمك. امروز ديگر پس از گذشت هفت سال همه به روشنى مى‏توانند يقين كنند كه حمله‏ى ارتش عراق در 31 شهريور 59 يعنى 19 ماه پس از تشكيل جمهورى اسلامى كه با ده لشكر و صدها فروند جنگنده از زمين و هوا و دريا انجام شد، بجز توسعه‏طلبى و انضمام بخشى از ايران به عراق چيزى كه بارها در كتب و مطبوعات عراقى يا غير عراقى جيره‏خوار به آن تصريح شده، شكست انقلاب و سرنگونى جمهورى اسلامى را هم هدف گرفته بوده است.

آن‏ها بارها هر دو هدف را به صراحت گفته و خود را افشا كرده‏اند. نتايج بزرگى كه عراق از اين پيروزى از پيروزى اين حمله مى‏توانست به دست آورد، غير از تثبيت وضع داخلى‏اش ظهور در صحنه‏ى منطقه و حتى در عرصه‏ى عربى به عنوان يك قدرت فائقه بود، و اين براى بى‏سروپايان حاكم بر عراق چيز زيادى است؛ و نيز دستيابى به مرز قابل توجهى در حوزه‏ى بسيار مهم خليج فارس. با اين پيروزى كه ناگزير مى‏بايد شكست ايران و تجزيه‏ى آن و سقوط نظام جمهورى اسلامى را همراه داشته باشد، قدرتهاى سلطه‏انديش نيز به هدف بزرگى مى‏رسيدند. حذف نظامى كه با ظهور خود معادلات سياسى اقتصادى منطقه را عوض كرده، و دست استكبار مخصوصاً امريكا را از كشور بزرگ ايران كوتاه كرده بود. براى امريكا و بعضى ديگر در صورت شكست ما آب رفته به جوى برمى‏گشت، و همان داستان هميشگى نفوذ اقتصادى و سياسى و غيره تكرار مى‏شد. ما اول غافلگير شديم، اين را اعتراف مى‏كنيم. سرگرمى به مسائل بى‏شمار انقلاب در داخل كشور و عدم تجربه‏ى كافى آن را بر ما تحميل كرد؛ ولى ويژگيهاى انقلاب به دادمان رسيد.

ظرف چند ماه مردم و نيروهاى مسلح با حضور و تلاش معجزه‏آساى خود حماسه‏ى بزرگى آفريدند، و بخش مهمى از سرزمين‏هاى مغصوب آزاد شد، ولى فاجعه‏اى كه در اين مدت اتفاق افتاده بود حقيقتاً غير قابل وصف است. چه شهرهاى آبادى همچون خرمشهر، آبادان، هويزه، قصرشيرين كه با خاك يكسان شد، و تنها شهر دزفول مورد اصابت يك‏صد و هفتاد و سه موشك زمين به زمين قرار گرفت. چه روستاهاى آبادى كه از آن حتى ديوار نيمه‏خرابى برجاى نماند؛ چه كارخانه‏هايى كه به آهن‏پاره‏اى تبديل گشت، و چه مزارعى كه در آن نشانى از آبادى نماند، و چه آثار گرانبهاى فرهنگى كه مورد آسيب قرار گرفت و از همه عزيزتر چه جانهاى گرامى و انسانهاى بى‏گناه كه به قتل رسيدند.

ارتكاب جنايات جنگى از حمله‏ى وحشيانه به مناطق مسكونى غير نظامى تا كشتار بى‏رحمانه‏ى هزاران كودك و زن بى‏دفاع و به اسارت گرفتن مسافران عادى در جاده‏هاى اشغالى در هفته‏هاى اول جنگ و زير پا گذاشتن تعهدات و مقررات بين‏المللى و به كارگيرى حجم گسترده‏اى از سلاحهاى شيميائى و بمباران كشتيهاى تجارى، هواپيماهاى غير نظامى و مسافربرى، قطارهاى مسافران عادى، از جمله‏ى كارهاى هميشگى و شناخته‏شده‏ى عراق در طول اين جنگ است. ملت ايران در اولين وهله‏اى كه پس از تلاشهاى آغازين جنگ توانست حوادث را مورد تدبّر و جمع‏بندى قرار دهد، به حقيقتى تلخ دست يافت؛ و آن اينكه بنيان امنيتى كه با اعتماد بر قول و قرار عنصرى متجاوز و آتش‏افروز نهاده شده باشد، بسى سست و بى‏اعتبار است؛ و اعتماد به چنين امنيتى ساده‏لوحانه و غير منطقى است.