موضوع: چهل‏ودومين مجمع عمومى سازمان ملل، نيويورك‏ - 31/ 06/ 1366

رئيس رژيم عراق صريحاً اعلام مى‏كرد كه قرارداد قبلى‏اش با دولت ايران در سال 1975 معروف به قرارداد الجزائر، چون در هنگام ضعف عراق بوده اكنون لازم الاجرا نيست؛ قرارداد را پاره كرد و پس از روزهاى معدودى حمله را آغاز نمود. اين براى ملت ما درسى تلخ و آموزنده بود. از آن لحظه ملت بيدار و انقلابى ما تصميم خود را گرفت و هدفهاى خود را مشخص كرد.

اين هدف تنها بازپس گرفتن زمينهاى اشغالى يا گرفتن غرامت جنگى نبود هرچند كه اين هر دو حق مسلم ملت ايران بود و هرچند كه بسى خسارتها قابل جبران نبود بلكه هدف مهم‏تر تنبيه متجاوز و برچيدن بساط تجاوز بود. با طرح مسأله‏ى تنبيه متجاوز ما نه فقط تكيه‏گاه مطمئنى براى امنيت ملى خود جستجو مى‏كرديم، بلكه اين براى همه‏ى منطقه متضمن امنيت و ثبات بود و هست. اگر يكبار متجاوزى به دليل تجاوز از سوى خانواده‏ى بين‏المللى مجازات شود، مى‏توان مطمئن شد كه دست‏كم تا ساليانى اين انگيزه كه همواره در عناصر شرير و فرصت‏طلب قابل جستجو است فروخواهد نشست؛ و منطقه و يا شايد جهان مصيبتهاى يك جنگ متجاوزانه و بى‏دليل را تحمل نخواهد كرد. دادگاه نورنبرگ توانسته است بيش از چهل سال صلح و امنيت اروپاى جنگ‏خيز را تضمين كند. چرا نبايد از آن تجربه استفاده كرد؟ قدرتهاى بزرگ حتى در هنگامى كه هزاران كيلومتر مربع از خاك ما در زير چكمه‏هاى اشغالگران متجاوز بود، با استفاده از ابزار فوق‏العاده نيرومند تبليغات ما را زير فشار قرار بدهد.

اين بدان معنا بود كه ما بخشى از وجود خود را، بخشى از شرف خود را در زير دست و پاى دشمن رها كنيم و به اميد بازگرداندن آن به دريوزگى اين يا آن كميته‏ى بين‏المللى برويم. براى يك ملت بزرگ و پرافتخار انقلابى هيچ اهانتى از اين بالاتر نيست. بى‏هوش‏ترين انسانهاى عالم هم براى رد چنين پيشنهاد ظالمانه‏اى سرگذشت غم‏انگيز و خونبار ملت فلسطين را به عنوان دليلى بزرگ و زنده در پيش روى خود دارند. اگر آتش‏بس‏هاى تحميلى و وعده‏هاى فريبنده و پوچ توانسته است ملت فلسطين را به حق واضح و مسلم خود برساند، هر ملت ديگر را هم خواهد رساند.

ما امروز هم كه بيشترين بخش از سرزمينهاى اشغالى را با مجاهدت قهرمانانه‏ى ملت خود و با نثار هزاران جان عزيز آزاد كرده‏ايم، و البته هنوز بخشهايى از آن جمله نفت شهر در تصرف ارتش متجاوز است مهم‏ترين هدف خود را تنبيه متجاوز مى‏شماريم. و امروز با نگاه به سرمايه‏ى عظيم و غير قابل جبرانى كه جنگ تحميلى از ما گرفته، بيش از هميشه به آن اهميت مى‏دهيم؛ و هر دستاورد ديگرى را بدون آن براى ملت خود خسارت مى‏دانيم. ما كه بار سنگين جنگ تحميلى هفت‏ساله‏اى را بر دوش داريم از هركسى به صلح تشنه‏تريم. اما صلح را، صلح‏ پايدار را فقط در سايه‏ى مجازات تجاوزگرى كه گناه تجاوز را با گناهان فراوان ديگر در جنگ همراه كرده، قابل دسترسى مى‏دانيم و بس. امروز نيز مانند سال 1975 عراق در موضع ضعف است، و اين را همه‏ى دنيا مى‏داند. صلحى كه امروز از سوى آن رژيم قبول شود چند سال بعد، آنگاه كه وى به خود گمان قدرت ببرد در يك‏لحظه دود خواهد شد، و منطقه را دوباره آتش جنگ فراخواهد گرفت. تنها تضمين براى آينده آن است كه متجاوز مجازات شود.

صلح بى‏شك كلمه‏اى زيبا و جذاب است؛ تا آن حد كه آتش‏افروزان بزرگ بين‏المللى و پديدآورندگان سلاحهاى جهان‏سوز نيز بدان علاقه نشان مى‏دهند، و رياكارانه از آن دم مى‏زنند. اما به نظر ما عدالت واژه‏اى كه زورمندان و متجاوزان همواره با ترس و احتياط بدان مى‏نگرند از صلح بالاتر و مهم‏تر است. اى‏بسا مظلومانى كه زندگى را و رفاه را و صلح را به خاطر رسيدن به عدالت فدا كرده‏اند، اين‏ها همواره قهرمان شناخته شده‏اند. شهرهاى اروپا هنوز به مقاومت خود در برابر تجاوز هيتلرى افتخار مى‏كنند، و لنينگراد هنوز به خودسوزى‏اش كه ارتش ناپلئون را ناكام و مبهوت كرد و به مقاومت چهارساله‏اش در محاصره‏ى مهاجمين نازى به خود مى‏بالد. سازمان ملل بخصوص بنا بر اولين ماده‏ى منشور خود موظف به تأمين عدالت در شكل ويژه‏اش يعنى مقابله‏ى با متجاوز است. ما همين را از دنيا و از سازمان ملل مى‏طلبيم.

قدرتهاى بزرگ رياكارانه اين جنگ را كه بر ما تحميل شده بى‏معنا مى‏نامند و اين در حالى است كه خود همواره از آغازگر متجاوز آن حمايت نظامى، سياسى و اقتصادى كرده‏اند. شك نيست كه به راه انداختن چنين جنگى همواره بى‏معناست، ولى آنان تا وقتى هنوز متجاوز از دست يافتن به هدفهاى شومش مأيوس نشده بود چنين تعبيرى نمى‏كردند. اما امروز اين جنگ براى ملت ما داراى معنايى بسيار مهم است. كوشش مجاهدت‏آميز و فداكارانه براى سوزاندن ريشه‏ى تجاوز و اثبات اينكه يك ملت قادر است كه على‏رغم خواست قدرتهاى بزرگ از انقلاب و ثبات و شرف خود دفاع كند. ملت ما با فداكارى و ايثار خود در حال شكستن و ابطال معادله‏اى است كه هميشه مشوق تجاوز و جنگ بوده است، و آن معادله اين است كه تكيه بر سلاح پيشرفته و تكيه بر حمايت قدرتها تضمين‏كننده‏ى موفقيت است. ملت ايران در مدت اين هفت سال پاسخ به سؤال بزرگى را جستجو كرده است.

من مايلم از اين تريبون آن سؤال را مطرح كنم. سؤال اين است، كه چرا دولتهايى كه به روشنى و قاطعيت دانسته‏اند كه رژيم عراق برافروزنده آتش جنگ و اقدام‏كننده‏ى به تجاوز است و كم نيستند كسانى كه اين حقيقت را مى‏دانند چرا در مقابل اين جرم بزرگ و گناه بين‏المللى سكوت كرده‏اند؟ و چرا رسانه‏هاى گروهى عالم مسئوليت عظيم خود در برابر وجدان بشريت و استيضاح تاريخ را در اين مورد به فراموشى سپرده‏اند؟ ممكن است آشنايى به وضع رابطه‏ى سياسى در دنياى امروز و هندسه‏ى معيوبى كه سلطه‏ى قدرتهاى بزرگ در روابط جهانى به وجود آورده كليد حل اين معما باشد، و اين از نظر ملت ما پوشيده نيست.

اما سؤالى كه هيچ پاسخ قانع‏كننده‏اى براى آن نمى‏توان يافت اين است كه چرا شوراى امنيت سازمان ملل، ارگانى كه اساساً براى مقابله با تجاوز و تأمين امنيت بين‏المللى به وجود آمده، در قبال اين تجاوز به كلى وظيفه‏ى خود را از ياد برد و حتى ضد آن عمل كرد؟ خوب است همه بدانند كه شوراى امنيت در شروع حمله‏ى عراق كه در جبهه‏اى به عرض هزار كيلومتر واقع شد هيچ عكس‏العملى نشان نداد. ارتش عراق ظرف يك هفته مرزهاى بين‏المللى را درنورديد، و در برخى از نقاط تا عمق هفتاد، هشتاد و نود كيلومتر پيش رفت، و در آن مستقر شد، و چنان‏كه برخى از سران عراق گفتند، با اين نيت كه هرگز از آن خارج نخواهد شد. تنها پس از اين بود كه اولين قطعنامه‏ى شوراى امنيت صادر شد. 28 سپتامبر، 1980. اين قطعنامه نه به تجاوز اشاره كرد، نه به اشغال و نه بازگشت به مرزهاى بين‏المللى را لازم شمرد؛ بلكه به جاى اين همه با كمال تعجب طرفين را به عدم توسل بيشتر به زور دعوت كرد. اين عبارت در حقيقت از آنچه تا آن روز توسط قواى قهريه‏ى عراق تصرف شده بود چشم‏پوشى مى‏كرد، و فقط از او مى‏خواست بيش از آن پيشروى نكند، و از ايران نيز مى‏خواست كه از جنگ براى عقب راندن متجاوز خوددارى كند.

اين اولين اقدام شوراى امنيت بود، كه در آن وظائف اصلى شورا يعنى نگاهبانى از صلح و امنيت بين‏المللى به شكل زشت و تأسف‏انگيزى به‏وسيله‏ى خود آن شورا پايمال مى‏شد. پس از آن شوراى امنيت را سكوتى مرگ‏بار فراگرفت، و تا آزادى خرمشهر عملياتى كه در آن ستون فقرات نيروهاى اشغالگر شكست، و هزاران نفر از آنان به وضع ذلت‏بارى اسير شدند جنگ خونين و مستمرى را كه خبرهاى آن در صدر اخبار جهان بود فراموش كرد. در اين مدت قهرمانى‏هاى ملت ما و شكل‏گيرى نيروهاى رزمنده‏ى ما، سر بر آوردن يك نيروهاى جوان، انقلابى و تعيين‏كننده را در منطقه خبر مى‏داد، و قدرتهاى جهانى را از دست يافتن به هدفهاى شومى كه در حمله‏ى عراق به ايران جستجو مى‏كردند به كلى مأيوس ساخت. اين بود كه بار ديگر شوراى‏ امنيت به ياد جنگ ايران و عراق افتاد. چند هفته پس از فتح خرمشهر دومين قطعنامه‏ى شورا صادر شد؛ 12 ژوئيه، 1982. اين قطعنامه بازگشت به مرزهاى بين‏المللى را درخواست مى‏كرد. يعنى چيزى كه بخش اعظم آن با فداكارى ملت ما و با شجاعت بى‏نظير رزمندگان ما خود حاصل شده بود. در اين قطعنامه نيز نه سخنى از تجاوز، نه نامى از متجاوز، نه يادى از خسارتها و چاره‏اى براى جبران آن و نه بالأخره تضمينى براى امنيت و ثبات حقيقى و تنبيهى براى عامل ناامنى وجود نداشت. بار ديگر ما خود را در تلاش براى احقاق حق خود تنها يافتيم. تا امروز شوراى امنيت همواره در مورد جنگى كه بر ما تحميل شده با همين روش موضع گرفته است.

ابتكارات مستقل دبيركل مى‏رفت تا راه‏گشا شود، و سازمان ملل را در وصول به هدفهاى خود كمك كند، ولى از اين امكان بهره‏اى گرفته نشد. من در اينجا لازم مى‏دانم خوشنودى خودمان را از تلاشهاى ايشان ابراز دارم؛ و همچنين از نخست‏وزير فقيد سوئد آقاى اولاف پالمه كه در سمت نمايندگى دبيركل تلاشهاى دلسوزانه‏اى كرد به نيكى ياد كنم. سفر دبيركل به تهران و مذاكرات سودمندى كه پيرامون قطعنامه‏ى 598 انجام شد نيز گام ديگرى در اين راه بود. ما آن مذاكرات را چنان‏كه گويا گزارش دبيركل به شوراى امنيت نيز از آن حكايت مى‏كند واقع‏بينانه و راه‏گشا ارزيابى مى‏كنيم. با كمال تأسف احساس مى‏شود كه برخى از اعضاى مؤثر شوراى امنيت مايلند اين حقيقت را مكتوم بدارند. آن‏ها همان كسانى هستند كه از آغاز تلاش خود براى تصويب اين قطعنامه را به انگيزه‏ى فشار بر جمهورى اسلامى جهت دادند.

ما نقطه نظرهاى صريح خود را در اين باب به دبيركل منتقل كرده‏ايم، و انتظار داريم شوراى امنيت بنا به وظيفه‏ى خود از امكانى كه به وى ارائه شده به درستى استفاده كند. آيا شوراى امنيت براى تخلف از اولين وظيفه‏ى خود يعنى مقابله با تجاوز كه در ماده‏ى اول منشور از همه‏ى هدف‏هاى ديگر ارجح شمرده شده استدلالى دارد؟ آيا براى مقابله با تهديد صلح و نقض صلح و توسل به زور مفاد مواد فصل هفتم چقدر عراق را تحت فشار گذارده است؟ بى‏طرفى كمترين چيزى است كه جمهورى اسلامى كه خود قربانى تجاوزگرى خونين و خسارت‏بار قرار گرفته مى‏تواند از شوراى امنيت انتظار داشته باشد. زيرا وظيفه‏ى آن شورا مقابله با تجاوز و حمايت از قربانى تجاوز است، و نه بى‏طرفى ميان اين دو؛ اما آيا شوراى امنيت مى‏تواند ادعا كند كه در اين رابطه حتى بى‏طرف بوده است؟ احساس ما اين است كه شوراى امنيت تحت تأثير خواست و اراده‏ى برخى از قدرتهاى بزرگ مخصوصاً امريكا در موضعى چنين ناشايسته و محكوم شونده قرار گرفته است. در اين صورت بايد گفت بناى امنيتى كه به پشتيبانى چنين شوراى امنيتى نهاده شده، كاخى پرزرق‏وبرق از مقواست. ملتها مخصوصاً ملتهاى جهان سوم و به ويژه آنان كه مايلند كاملًا مستقل از ابرقدرت‏ها زندگى كنند هرگز نمى‏توانند تضمين امنيت خود را از اين شوراى امنيت بخواهند. خوددارى از محكوم كردن عراق به عنوان متجاوز آتش جنگ تحميلى را مشتعل نگاه داشته و حتى گسترش داده است.

اكنون خليج فارس بخاطر حضور نظامى امريكا و ديگر كشورهايى كه به دنبال شيطان بزرگ و بنا به اصرار و فشار او وارد منطقه شده‏اند تبديل به انبار باروتى خطرناك شده است.

من لازم مى‏دانم مجمع عمومى سازمان ملل و نيز افكار عمومى ملت امريكا را به خطر بسيار بزرگ و بسيار نزديكى كه اكنون رژيم امريكا با اقدام اخير خود در خليج فارس همه‏ى دنيا را و نه فقط منطقه را با آن تهديد مى‏كند، معطوف سازم. ديروز ناوهاى امريكائى يك كشتى تجارى ايرانى به نام ايران‏اجر را مورد حمله قرار داد. پنج نفر كشته، چهار مجروح به جاى نهاد؛ كشتى را تصرف و تعدادى را دستگير كرد و به گروگان گرفت. ديروز تلوزيون امريكا اين را به عنوان زدن يك قايق در حال مين‏ريزى پخش كرد، و طبق معمول به افكار عمومى دنيا دروغ گفت. اما من اينك اعلام مى‏كنم كه اين يك كشتى تجارى و موسوم به ايران‏اجر بوده است، و نه يك قايق تندرو جنگى. اين آغازى است براى حوادثى كه بى‏شك عواقب تلخ آن به خليج فارس منحصر نخواهد ماند، و مسئوليت همه‏ى پيشامدهاى بعدى به عهده‏ى شروع‏كننده يعنى امريكاست. آيا ادعاهاى بى‏تابانه‏ى امريكا براى صلح در خليج فارس را بايد باور كرد؟ يا اين آتش‏افروزى عملى و آشكار را؟ من صريحاً اعلام مى‏كنم كه امريكا پاسخ اين اقدام زشت را دريافت خواهد كرد.

اين تنها يكى از دنباله‏هاى شوم جنگ تحميلى و نتيجه‏ى ناتوانى شوراى امنيت در مقابله با تجاوز عراق است. اگر شوراى امنيت عراق را به خاطر شروع جنگ تحميلى و سپس شروع جنگ شهرها و آنگاه شروع جنگ كشتيها محكوم مى‏كرد، امروز امريكا نمى‏توانست على‏رغم فشار افكار عمومى جهان و حتى داخل امريكا دست به چنين تهديد آشكارى عليه صلح و امنيت جهانى بزند؛ آن هم بلافاصله و على‏رغم قطعنامه‏ى 598 كه خود عامل اصلى براى تهيه و صدور آن بود. آيا قطعنامه‏ى 598 فقط براى فشار بر جمهورى اسلامى تهيه شده است؟ من بايد به همه‏ى جهان و مخصوصاً به ملت بزرگ امريكا اعلام كنم، كه حضور نظامى تهديدكننده‏ى امريكا در خليج فارس تنها يكى از خصومتهاى آشكار رژيم ايالات متحده با ملت ماست.

تاريخ ملت ما در فصلى سياه، تلخ و خونين آميخته به انواع دشمنيها و كينه‏ورزيهاى رژيم امريكاست. بيست و پنچ سال حمايت از رژيم ديكتاتور و جلاد پهلوى، با آن همه جناياتى كه وى نسبت به ملت ما مرتكب شد. غارت اموال اين ملت با همدستى شاه، مقابله‏ى جدى با انقلاب در آخرين ماه‏هاى عمر رژيم شاه و تشويق وى به سركوب تظاهرات ميليونى مردم. كارشكنى نسبت به انقلاب به وسائل گوناگون در اولين سالهاى پيروزى، تماس تحريك‏آميز سفارت امريكا در تهران با عناصر ضد انقلاب، كمك به كودتاچيان، كمك مستمر به عناصر تروريست و ضد انقلاب در خارج از كشور، بلوكه كردن نقدينه‏ها و اموال ايران و عدم تحويل اجناسى كه بهاى آن مدتها قبل دريافت شده است، عدم تحويل اموالى كه شاه از بيت‏المال برداشته و به نام خود در بانك‏هاى امريكا گذارده بود، تلاش براى محاصره‏ى اقتصادى و ايجاد جبهه‏ى متحد غرب عليه ملت ما، حمايت آشكار و مؤثر از عراق در جنگ عليه ما و بالأخره لشكركشى بى‏منطق قلدرمآبانه به خليج فارس و در خطر قرار دادن جدى امنيت و آرامش منطقه. اين‏ها بخشى از ادعانامه‏ى ملت ما عليه رژيم ايالت متحده‏ى امريكاست. ادعا نامه‏اى كه مى‏تواند كليه‏ى ادعاهاى صلح‏طلبى و اظهارات سران اين رژيم در مورد حُسن نيّت نسبت به جمهورى اسلامى را كه ظاهراً هدفى جز حل مشكلات داخلى‏شان ندارد مورد ترديد جدى قرار دهد.

آخرين نمونه از طومار خصومت‏هاى امريكا با ملتمان فاجعه‏ى خونينى است كه نسبت به حجاج بى‏دفاع و مظلوم در سرزمين مقدس مكه و در حرم امن الهى آفريده شد؛ و در آن نزديك چهارصد ايرانى و غير ايرانى كه اكثراً زنان بودند به شهادت رسيدند، و چندين برابر مجروح و مصدوم و مضروب شدند. بنا به قرائنى دست امريكا در اين فاجعه‏ى بى‏نظير تاريخى مؤثر بوده است. آيا رژيم امريكا و دست‏نشاندگان سعودى‏اش براى كشتار اين تعداد زن و مرد مظلوم و بى‏گناه پاسخ قانع‏كننده‏اى مى‏توانند ارائه دهند؟ بى‏شك فاجعه‏آفرينان براى توجيه عمل خود ناگزيرند بهانه‏اى بتراشند و تهمت‏هايى بزنند؛ اما طبيعت حادثه‏اى كه يك طرف آن قريب به چهارصد تن مسافر كشته و بيشتر بانوان است، و يك طرف پليس محلى مسلح به مسلسل و چماق و گاز سمّى، راه هر بهانه را مى‏بندد. درست است كه خون، خونى كه به ناحق و از سر ظلم و قساوت ريخته شود، پيام رسائى را نه فقط براى امروز كه براى همه‏ى زمانها با خود حمل مى‏كند، و دست خونريز را افشاء مى‏كند؛ اما حادثه‏ى مكه از اين جهت كه هماهنگى سياست امريكا با ارتجاع عرب را نشان مى‏دهد، و پرده از پنهان‏كارى‏هاى اين دو در منطقه‏ى خليج فارس برمى‏دارد، داراى ابعادى جهانى است؛ و درخور آنكه در مجامع بين‏المللى به دقت در آن نگريخته شود.

من لازم مى‏دانم مؤكداً بگويم، كه اين ادعانامه عليه سردمداران رژيم امريكاست، و نه عليه ملت امريكا؛ كه خود در صورت اطلاع از آنچه دولتش با ملتى كرده پاى آن ادعانامه را امضا خواهد كرد. ملت ما نشان داده است كه به هدفهاى خود مؤمن و در راه آن تا سرحد نثار جان ايستاده است.

چنين ملتى از امريكا و از هيچ قدرتى نمى‏ترسد، و به يارى خدا نشان خواهد داد كه پيروزى از آن حق و مؤمنان به حق است. آقاى رئيس، آقاى دبيركل، حضار محترم، اين بود سرگذشت انقلاب ما. انقلابى كه اگر موج اميدى گسترده ميان ملتهاى رنج ديده از سلطه‏ى استكبار جهانى پديد آورد، موج مخالفتى به همان گستردگى نيز ميان قطب‏هاى سلطه‏ى بين‏المللى ايجاد كرد. و اين مخالفتها هرچند جدى، عميق و متنوع بود، نتوانست نهالى را كه ريشه در اعماق داشت و روز به روز استوارتر مى‏شد، از پا بياندازد؛ هرچند سنگ و زخم فراوان به آن زده شد.

اكنون همه‏ى دنيا ببيند و مى‏بيند كه ما به‏رغم انف سلطه‏ها زنده‏ايم و زنده خواهيم بود. سنت‏هاى الهى در تاريخ اين را حكم كرده و جز اين نخواهد بود، و اين زنده‏ترين و گوياترين پيام ماست. نظام سلطه همواره خواسته است عكس اين را ثابت كند، و اداره‏ى خود را براى ملت‏ها و كشورهاى جهان سوم سرنوشت‏ساز بداند؛ ما اين را تخطئه كرديم. شك نيست كه نظام سلطه حيات و استمرار جمهورى اسلامى را نمى‏خواست، ولى اراده‏ى ما غالب شد. پيام ما به همه‏ى ملت‏ها و دولتهايى كه مى‏خواهند مستقل و بى‏اعتنا به خواست و اراده‏ى سلطه‏هاى بزرگ جهانى بمانند، اين است كه از آنان نترسند، و به خود و ملت خود اعتماد كنند. انقلاب ما همچنين پيام بزرگ خود را نفى نظام سلطه در جهان مى‏داند. امروز عملًا جهان ميان قدرتهاى بزرگ و سلطه‏گر تقسيم شده است، و آنان خود را صاحب اختيار دنيا مى‏شمارند. به اعتبار ديگر جهان به دو بخش سلطه‏گر و سلطه‏پذير تقسيم شده است، و بخش اول خود را مالك سرنوشت بخش دوم مى‏داند. نظام سلطه عبارت از وجود همين روابط نابرابر ميان اين دو بخش از جهان است. نظام سلطه به ميل خود انقلابها را نفى و براى رژيمهاى انقلابى مشكل‏تراشى مى‏كند. نيكاراگوئه و كشورهاى انقلابى جنوب آفريقا چند مثال زنده‏ى اين حقيقتند. نظام سلطه على‏رغم ملتها براى آنان تصميم مى‏گيرد.

فلسطين مظلوم نمونه‏ى كامل و افغانستان نمونه‏ى ديگر اين حقيقتند. نظام سلطه با مفاهيم به ميل خود بازى مى‏كند، و آن را برطبق مصالح خود تغيير مى‏دهد؛ و همه‏ى امكانات خود را براى جا انداختن آن به كار مى‏برد. تروريسم و حقوق بشر نمونه‏هايى از مفاهيم دست‏كارى شده‏اند.

نظام سلطه حتى مستقيماً به كشورهاى مورد غضب خود حمله مى‏كند. نمونه‏هاى اخير آن حمله‏ى امريكا به ليبى و گراناداست. نظام سلطه براى همه‏ى دنيا و به عوض همه‏ى ملتها تصميم مى‏گيرد. نمونه‏ى ديروز آن هيروشيماست، و امروز هم رئيس‏جمهور امريكا به كار هولناك اسلاف خود افتخار مى‏كند؛ با اين استدلال كه اگر ما اين چند هزار را نمى‏كشتيم، بعداً ممكن بود بيشتر از آن در همه‏ى دنيا كشته شود، و بدين ترتيب دلسوزى قيّم‏مآبانه‏ى امريكا نسبت به همه‏ى دنيا را به رخ مى‏كشد. نظام سلطه از رژيمهاى فاشيست و نژادپرست مانند اسرائيل و آفريقاى جنوبى حمايت مى‏كند، و آنان را چون دست مسلح و خونريزى به جان ملتهاى مظلوم مى‏اندازد. لبنان مسلمان كه صبورانه و مقاوم در برابر تجاوزهاى خباثت‏آميز صهيونيست‏ها مى‏ايستد نمونه‏ى بارز و كشورهاى خط مقدم جنوب آفريقا نمونه‏هاى ديگر آنند.

نظام سلطه به خود حق مى‏دهد كه سازمانهاى بين‏المللى را زير فشار قرار دهد؛ نمونه‏ى حاضر آن فشار امريكا بر شوراى امنيت و يونسكو است. نظام سلطه منافع سلطه‏گران را مطلق و موجب ناديده انگاشتن منافع ديگران مى‏شمارد؛ نمونه‏ى آن حضور تشنج‏زا و خطرآفرين ناوهاى امريكا در خليج فارس است؛ كه به استدلال حفظ منافع امريكا و بدون توجه به منافع كشورهاى منطقه انجام گرفته است. و خلاصه نظام سلطه تبليغات جهانى را در دست مى‏گيرد و به كمك آن همه‏ى حقايق را واژگونه و همه‏ى اين شيطنت‏ها را خدمت جلوه مى‏دهد، و راه مقابله با خود از سوى افكار عمومى عالم را مى‏بندد. پيام ما به همه‏ى ملت‏ها و دولت‏هاى جهان سوم و نيز به ملتهايى كه دولتهاى آنان خود بوجودآورندگان نظام سلطه‏اند اين است كه دنيا بيش از اين نبايد اين وضع ناهنجار را تحمل كند. بايد به قدرتها و دولتهاى بزرگ از سوى همه گفته شود در خانه‏هاى خودتان بنشينيد، و دنيا را به همه‏ى مردم دنيا بسپريد، شما قيّم آن‏ها نيستيد. در سازمان ملل دو تبعيض ناروا هست؛ حق وِتُو و عضويت دائم در شوراى امنيت؛ اين دو تبعيض بايد برداشته شود.

اين تنها چيزى است كه مى‏تواند سازمان ملل و شوراى امنيت را به راستى همان كانونى كند كه همه‏ى ملت‏ها به آن دل ببندند، و مسائل فى‏مابين خود را در آن حل كنند؛ و گر نه هميشه مثل امروز شوراى امنيت جايى خواهد بود براى صدور احكام بى‏اعتبار و دستورهاى بى‏عمل، و هميشه مثل امروز ملتها احساس خواهند كرد كه جايى براى حل مسائل بين‏المللى وجود ندارد، و خشونت تنها راه پيشبرد كارهاست. پيام ما به دولتهاى جهان سوم آن است كه تا نظام سلطه و وضع كنونى باقى است در راه اتحاد ميان خود بكوشند؛ اين بهترين راه براى قوى شدن است. سلطه‏هاى جهانى جز قوّت و قدرت هيچ نمى‏فهمند، و در برابر زبان قدرتى كه آنان به كار مى‏گيرند با زبان قدرت بايد سخن گفت. بيدارى ملتها و آگاهى يافتن آنان از ماهيت و نقش نظام سلطه بزرگترين پشتوانه‏ى دولتهاى جهان سوم و مايه‏ى قدرتى حقيقى در برابر سلطه‏گران است. رهبران اين دولت‏ها هيچ بازوى قدرت‏مندى و نيز هيچ چاره‏اى جز فكر روشن و اراده‏ى نيرومند ملتهاى خود ندارند. اتحادى كه ما به كشورهاى جهان سوم پيشنهاد مى‏كنيم، اتحاد براى جنگيدن با قدرتهاى بزرگ نيست؛ اتحاد براى دفاع از خود و جلوگيرى از تضييع حقوق حقه‏ى خود است. قدرتهاى سلطه‏گر بزرگترين عامل توجيه و نشر فسادند؛ فساد اخلاقى، فساد جنسى و فساد اعتقادى.

همه و همه در انگيزه‏هاى سياسى و اقتصادى و جاسوسى اين قدرتها پشتوانه‏ها و مروّجين عمده و اصلى خود را مى‏يابند. و چنين شده است كه امروز در دنياى سياه و تلخى كه اين بار شامل خود ملتهاى متعلق به قدرتهاى بزرگ نيز مى‏شود ارزشهاى اخلاقى بربادرفته، بنيان خانواده سست و لرزان، ديو الكليسم و اعتياد به مواد مخدر از هميشه مسلطتر و جاذبه‏ى معنويت و اخلاق از هميشه كمتر است. ما بايد در كشورهاى خود با فساد مبارزه‏اى جدى آغاز كنيم؛ بايد بنيان خانواده را محكم و نخستين و اصلى‏ترين پرورشگاه آدمى را كانون محبت، صفا، عاطفه و معنويت سازيم.

بايد حراست از حقوق و ارزشهاى زن را مورد تأكيد قرار داده، در معيارهاى كنونى آن كه ساخته‏ى دست و پندار همين نظام سلطه است تجديد نظر كنيم؛ و زن را جداً از وسيله‏اى براى التذاذ كه فرهنگ سلطه‏ى غرب عملًا بر او تحميل كرده رها سازيم. زن يك عالِم، يك سياستمدار، يك مدير، يك شخصيت برجسته و برتر از همه يك همسر و يك مادر آرى، اما يك وسيله براى كامجويى و سرگرمى نه. اين است آنچه خواهد توانست به نيمى از بشريت هويت و شخصيت حقيقى‏اش را اعطاء كند؛ و خانواده را بنيانى ماندگار و مقدس ببخشد. اين‏ها پيامهاى انقلاب ماست؛ نه فقط به آنان كه گوش خود را آماده‏ى شنيدن نگه داشته‏اند، بلكه به همه‏ى آنان كه مى‏توانند حجاب‏هاى شنيدن را كنار زنند و به قضاوت عادلانه روى آورند.
متشكرم.

-پایان-