موضوع: خاطــرات شهــدا

آخرين روز سال امام علـي (علیه السلام) بود، به دوستان گفتم امروز آقا به ما عيدي خواهد داد.

در زيارت عاشوراي آن روز هم متوسل شديم به منظور عالم، حضرت علي (علیه السلام)، همه بچه ها با اشك و گريه، آقا را قسم كه اين شهيـدان به عشق او به شهادت رسيده اند.

از اميرالمومنيـن (علیه السلام) خواستيم تا شهيـدي بيابيم.

رفتيم پاي كار، همه از نشاط خاصي برخوردار بوديم مشغول كندوكاو شديم، آن روز اولين شهيـدي را كه يافتيم با مشخصات و هويت كامل پيدا شد نام كوچك او عشقعلـي بود.

بعداز نماز استخاره کرديم و زديم به تپه ي برهاني .
حاج حسين بچه ها را فرستاد بروند جنازه ها را بياورند .
سري اول صد و پانزده شهيـد آورديم.مصطفي نبود .
فردا صبح بيست و پنج شهیـد ديگر آورديم. باز هم نبود .
منطقه دست عراقي ها بود. چند بار ديگر هم عمليات شد،ولي مصطفي برنگشت که برنگشت.
جنگ که تمام شد ، رفتيم دنبالشان روي تپه ي برهاني؛ توي همان شيار. همه جاي تپه را گشتيم.؛ نبود !
سه نفر هم راهش پيدا شدند، ولي از خودش خبري نشد...

شهيـد ردائـي پـور

توي اردوگاه همه دور هم نشسته بوديم و گل مي گفتيم و گل مي شنيديم. يکي از بسيجي ها وارد جمع ما شد و از مهدي خواست تا روي پيراهنش با خط خوش و درشت چيزي بنويسد. مي گفت : «هر چي شما دوست داريد بنويسيد.» مهدي با خنده گفت: «بله، حتما.» فهميدم که شوخ طبعي اش گل کرده. مهدي بسيجي را جلوي رويش نشاند و با ماژيک روي پيراهنش نوشت: «مهدي خندان... هاهاها». گفت: «نوشتم، پاشو برو.» آن بسيجي هر چه خواست بداند که روي پيراهنش چه نوشته، مهدي جوابي نداد. گفت: «برو نشون بچه ها بده تا از اين خط خوش من سرمشق بگيرند!» او رفت و چند دقيقه بعد دوان دوان برگشت... مانده بود شکايت کند يا بخندند.

خيلي حضـرت زهـرائي بود.
همه مي دونستن که با تمام وجود مادر سادات رو دوست داره و عاشق مجالس روضه ي حضرت زهـرا ست.
بلند شد .
رفت بيرون سنگر تا وضو بگيره اما ديگه برنگشت.
يه ترکش خورده بود به سرش و بچه ها اون رو برده بودن بيمارستان.
زنده بود تا روز شهـادت حضرت زهـرا سلام الله عليها ...
روضه ها کار خودش رو کرده بود ، مهمون سفره ي بي بي دو عالم شد.

ده ماه بود ازش خبري نداشتيم.
مادرش مي گفت« خـرازي ! پاشو برو ببين چي شد اين بچه ؟ زنده است ؟ مرده اس؟»
مي گفتم «کجا برم دنبالش آخه ؟ کار و زندگي دارم خانوم. جبهه که يه وجب دو وجب نيس .از کجا پيداش کنم؟»
رفته بوديم نماز جمعه .
حاج آقا آخر خطبه ها گفت حسيـن خـرازي را دعا کنيد .آمدم خانه . به مادرش گفتم.
گفت« حسين مارو مي گفت؟ » گفتم « چي شده که امام جمعه هم مي شناسدش؟»

نمي دانستيم فرماده لشکر اصفهان است...

افسر رده بالاي ارتش عراق بود.
بيست روز پيش اسير شده بود. با هيچ کدام از فرمانده ها حرف نميزد.
وقتي حسن آمد، تمام اطلاعاتي را که مي خواستيم دو ساعته گرفت.
بچه ها به شوخي مي گفتند « جادوش کردي ؟» فقط لبخند مي زد.

مي گفت « به فطرتش برگشت.»

شهيـد حسـن باقـري

داييش تلفن کرد گفت «حسين تيکه پاره رو تخت بيمارستان افتاده ، شما همين طور نشسته اين؟»
گفتم «نه. خودش تلفن کرد. گفت دستش يه خراش کوچيک برداشته پانسمان مي کنه مي آد. گفت شما نمي خوادبياين. خيلي هم سرحال بود.»
گفت « چي رو پانسمان مي کنه؟ دستش قطع شده. »
همان شب رفتيم يزد، بيمارستان. به دستش نگاه مي کردم .گفتم «خراش کوچيک! »

خنديد. گفت « دستم قطع شده ، سرم که قطع نشده .»

شهيـد خـرازي