موضوع: گوش دادن به هر نوع موسیقی در ایران ممنوع است!

ادعای جالب رویترز؛
گوش دادن به هر نوع موسیقی در ایران ممنوع است!

رویترز در گزارشی مدعی شد که گوش دادن به انواع موسیقی در ایران ممنوع است و خواهان آزادی زنان برای خوانندگی و رقصیدن در مقابل مردان نامحرم شد.

به گزارش مشرق، وب‌گاه خبری رویترز، که همیشه سعی در متحجر و عقب‌مانده نشان دادن ایران و ایرانیان داشته و به هر دری می‌زند تا بتواند سوژه‌ای برای این کار پیدا کند، این بار وارد عرصه موسیقی شده و بیان می‌دارد که در ایران «گوش دادن به کلیه انواع موسیقی ممنوع می‌باشد».

این وب‌گاه خبری برای موثق جلوه دادن گزارش خود، به سراغ روان‌درمانگری به نام صادق جعفری و موسسه خیریه کهریزک رفته و همچون قبل، با آمیختن برخی واقعیت‌ها و برخی دروغ‌ها دست به ارائه گزارش می‌زند.

در این گزارش، یکی از مشکلات مردم ایران ممنوعیت گوش دادن به هر نوع موسیقی و نیز غیرقانونی بودن خوانندگی زنان در ایران بیان داشته شده است.

رویترز در گزارش خود موسیقی‌درمانی را بهانه کرده و آن را ابزاری برای برانگیختن حس انزجار و مخالفت مخاطب خود نسبت به حکومت ایران قرار می‌دهد. این سایت خبری به آسایشگاه کهریزک اشاره کرده و بیان می‌دارد که این آسایشگاه نه تنها در حومه تهران قرار دارد بلکه پخش موسیقی برای بیماران در قالب موسیقی‌درمانی نیز با مشکلاتی مواجه است.

در ادامه رویترز به تشریح زندگی‌نامه صادق جعفری پرداخته و مدعی می‌شود که وی در خانواده‌ای مذهبی بزرگ شده است که در ابتدا اقوام وی با فعالیت او در زمینه موسیقی به شدت مخالف بودند و این مخالفت آنها حتی تا حدی بود که با وی قطع رابطه کردند. اما پس از آنکه آنها رشد وی در این زمینه و کمک او به جان بخشیدن به بیماران را دیدند موضع خود را تغییر دادند.

اینکه رویترز دست به ارائه چنین مثالی می‌زند، چیزی جز هدف قرار دادن مذهب و اعتقادات مردم و متعصب نشان دادن مذهبیان در این زمینه نیست. به واقع، رویترز این بار موسیقی را دستمایه حمله به اعتقادات و مذهب مردم قرار داده تا چه بسا بتواند اذهان را نسبت به مسائل اعتقادی بدگمان کند و دین اسلام را دین چند صد سال قبل که دیگر کاربردی ندارد نشان دهد.

البته رویترز به استقبال زیاد از موسیقی پاپ در ایران طی دهه گذشته و رواج آن در جامعه ایران اشاره می‌کند، اما این کار را کافی ندانسته و بیان می‌دارد که «با این حال، خوانندگی هنرمندان زن و یا رقص آنها در مقابل تماشاگران مرد هنوز کاملاً به صورت تابو می‌باشد». این شبکه خبری گویا قصد آن دارد تا جامعه ایران را همچون دیگر جوامع غربی تبدیل به جامعه‌ای سکولار و دنیاگرا کند که در آن چیزی به نام مذهب و اعتقاد به آخرت و خدا وجود نداشته و تنها مسائل دنیوی و پرداختن به لهو و لعب است که در آن حائز اهمیت است، و اگر جامعه‌ای فاقد این ویژگی باشد آن را جامعه‌ای عقب‌افتاده و غیرمتمدن جلوه دهد.

موسیقی از جمله موارد ظریفی است که همواره تعیین حد و مرز غنا و غیر غنا بودن آن جای بحث داشته است. اما با توجه به نظرات فقه‌ها نسبت به این موضوع، اکثر آنها بر این اعتقادند که فرد مستمع باید با رجوع به اهل عرف تصمیم بگیرد که آیا موسیقی‌ای که به آن گوش می‌دهد باعث غنا می‌شود یا خیر. البته موسیقی نیز همچون بسیاری از دیگر مقوله‌های علوم انسانی، دارای دو بعد فردی و اجتماعی است،‌ همچون آزادی. مسلماً بسیاری از این دست مسائل هنگامی که دید اجتماعی و نه فردی به آنها انداخته می‌شود تغییر ماهیت داده و ممکن است که از محدودیت بیشتری برخوردار شوند، چرا که افراد یک جامعه دارای نحوه تفکر و تصمیم‌گیری‌های خاص خود بوده و الزاماً نسبت به یک موضوع یکسان، شبیه هم فکر و عمل نمی‌کنند. لذا حداقل در بعد اجتماعی باید سعی کرد که حد وسطی را انتخاب کرد، هرچند که در بعد فردی هم میانه‌روی بهترین راه حل محسوب می‌شود.

با این حال، با مراجعه به پایگاه‌های اطلاع‌رسانی علما و فقها، می‌توان نظر آنها در باب موسیقی را این چنین یافت که آنها گوش دادن به آن نوع از موسیقی را حرام اعلام کرده‌اند که سبب لهو و لعب و مناسب با مجالس عیش و نوش باشد و نه کلیه انواع موسیقی.
-پایان-