موضوع: زيارت اربعين، پايداري بر عهد حسيني

زيارت اربعين، پايداري بر عهد حسيني

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم

اربعين، سنّت شيعيان بيداردلي است كه گذشت زمان، وفاداري آن‌ها را نسبت به امام‌حسين‏(عليه السلام) از بين نمي‏برد. لذا كسي كه به حق، مؤمن است، نمي‏تواند به حقيقتِ مجسّم، يعني اباعبدالله‏(عليه السلام) مؤمن نباشد و كسي كه همواره به ياد حق است، همواره به ياد حقيقت مجسّم است، هر چند غوغاي زمان چيزي غير از حق را بخواهد.
غوغاي زمان و تبليغات يزيدي تلاش كرد كه اباعبدالله(عليه السلام) را از صحنة ذهن‌ها و خاطره‌ها پاك كند و آن همه تهمت‏ها و تلاش‌هاي سوء براي اين بود كه ذهن‌ها از ياد اباعبدالله(عليه السلام) پاك شود. ولي اربعين كه از نشانه‌هاي مؤمن شمرده مي‏شود(1) ، نشان داد كه در زير اين آسمان كساني هستند كه غوغاي زمانه نمي‏تواند آن‌ها را از وفاداري به حقيقت مجسم يعني امام معصوم، غافل كند، و سنّت اربعين سنّت انسان‌هايي است كه اسير حكومت يزيدي نشدند و تحت‌تأثير تبليغات نظام كفر از تعهّدي كه با حق داشتند دست نكشيدند.


حسين(عليه السلام)؛ قطب دل‌هاي سالم

به حق و حقيقت، كهنگي‌بردار نيست و شامل مرور زمان نمي‏شود. كساني كه مي‏خواستند رنگ حسيني را بي‌رنگ كنند وآن‌هايي كه تسليم بي‌رنگي شدند و حسين‏(عليه السلام) را از ياد بردند، هيچ‌كدام مؤمن نيستند.
اين كه امام معصوم‏(عليه السلام) فرموده است: «زيارت اربعين، يكي از نشانه‌هاي ايمان است» يعني اربعين ادامة عهد مؤمن است با حسين‏‏(عليه السلام) كه تجسّم اسلام است و قطب دل هر انساني كه مي‌خواهد دلي فعّال و زنده داشته باشد، هر چند حاكمان ستمگر تلاش كنند كه اين عهد و وفاداري و ميثاق با امام را، از بين ببرند. چرا كه مؤمن در عالمي از ايمان و حالي از معنويت به‌سر مي‏برد كه هيچ شرايطي نمي‏تواند آن حال را از او بگيرد و در واقع اربعين و زيارت اربعين استحكام آن حال ايماني است. آن كس به حسين‏(عليه السلام) پس از شهادتش پشت مي‏كند كه آن حال ايماني را نشناسد.

اين يك قاعده است كه هميشه ستمگران وقتي حق و حقيقت اسلام و دين را تحمل نكردند، سعي مي‏كنند مظاهر اصلي دين را محو و نابود كنند. سعي مي‏كنند با تبليغات و غوغاسالاري و كشتار و تهمت زدن، حق را از صحنة جامعه و خاطره‌ها پاك كنند. و اين شيعه اربعين‌شناس است كه تحت تأثير اين غوغاسالاري‌ها قرار نمي‏گيرد. اين كه شخصيت جابربن‌ عبدالله‌ انصاري براي ما بسيار ارزشمند است و با توجّه به او سنّت اربعين را عزيز مي‏داريم به جهت كار بزرگي است كه او كرده است. هميشه شيعيان از بركات اربعين بهره‌مند شده ‏اند.

شما فراموش نكنيد كه پس از واقعه عاشورا در كنار آن تبليغاتي كه امام‏(عليه السلام) را به عنوان يك خارجي معرفي كردند، چنان جوّ ارعابي در كشور حاكم نمودند كه كسي جرأت ‌ياد آوري حسين‏(عليه السلام) را نداشته باشد و از اين طريق براي هميشه سنّت حسين‏(عليه السلام) و سنّت محمّد(صل الله عليه و آله ) از صحنه خاطره‌ها و سينه‌ها محو شود و يزيديان به راحتي بتوانند خود را تبليغ كنند، و حالا معلوم مي‏شود در چنين شرايطي، احياء اربعين حسين‏(عليه السلام) چقدر كار ساز بوده، در واقع با اربعين همة طمع دشمن خنثي و بي‌نتيجه شد.

ادامه دارد..
ياعلي.

به عنوان نمونه

بقاء همين انقلاب اسلامي هم از بركات سنّت اربعين است. در شب پانزده خرداد سال 42 وقتي امام خميني را دستگير كرده و به زندان بردند، فرداي آن روز مردم به خيابان‌ها آمدند و ترسي فرياد اعتراضشان بلند شد. «فردوست» در خاطراتش مي‏نويسد: «در آن روز آن‌قدر آدم آمده بود و آن‌قدر ما اين‌ها را كشتيم كه خودمان ترسيديم». تاريخ مي‏گويد اين‌ها مسلسل‌ها ‏را در صحن حضرت معصومه(سلام الله) گذاشتند و بسياري از مردم را كشتند. شاه حساب كرده بود وقتي امام‌ را تبعيد كرد، و مردم وفادار به امام را هم كشت، ديگر بقيّه اين ملّت براي هميشه وفاداري خود را نسبت به امام و انقلاب پس مي‏گيرند و لذا آنچه بايد بكند كرد. اما امام را بعد از چهل‌ روز آزاد كردند و به روستايي در حاشية شهر به نام داوديّه بردند كه در واقع ايشان را به آنجا تبعيد كنند. مورّخين مي‏گويند مردم آن‌قدر به ديدار امام‏‏ رفتند كه جادّة داوديّه پر از ماشين شده بود(2). اين چه سنّتي و چه دل و شعوري است كه بعد از اين همه كشته دادن، به ديدار امام‏‏ مي‏رود. حضور حماسي مردم همة حيله‌ها را خنثي كرد. بعد امام را به قيطريه آوردند و از آن‌جا هم به قم بردند. اگر به نهضت كربلا و نهضت امام نگاه دقيق و عميقي بكنيد شباهت‌هاي بسياري بين اين دو نهضت مي‏بينيد. يعني با همان فرهنگ و حكمت حسيني، نهضت اسلامي شكل گرفته است.

سيزدهم محرم بود كه خبر شهادت امام‌حسين‏(عليه السلام) به مدينه رسيد، امويان تمام خانه‌هاي بني‌هاشم را در مدينه خراب كردند. يعني ديگر بني‌هاشم بايد از صحنه تاريخ پاك شود. «جابربن‌ عبدالله‌ انصاري» به همراه «عطيّه» بدون آن‌كه مرعوب جوّ پليسي نظام يزيدي شوند، به سوي كربلا حركت مي‏كنند تا ثابت كنند كه روح ايماني و وفاداري به امام‌حسين(عليه السلام) جوّ پليسي را به چيزي نمي‏گيرد و شامل مرور زمان نمي‏شود، چيزي كه يزيديان نمي‏فهميدند.
وفاداري به امام و دين،روشنفكري هم برنمي‏دارد، هميشه بايد حق براي قلب مؤمن حيّ و حاضر باشد. اين است كه جابر، سنّت اربعين را به توصيه معصوم، پايه‌گذاري كرد و براي هميشه فرهنگ كربلا با سنّت اربعين جهان را تغذيه خواهد كرد، و عهد حسيني بر خلاف جوّ پليسي و رعب ، جاي خود را باز مي‏كند و راه خود را ادامه مي‏دهد.
دشمنان اين همه تلاش كردند تا همين وفاداري به امام از بين برود، وگرنه كشتن امام به‌وسيله آن همه لشكر كه عمرسعد جمع كرده بود، هنر نيست. آن‌ها مي‏خواستند اين وفاداري كه جابر و امثال او نشان دادند براي هميشه نابود شود، وفاداري عاشقانه‏اي كه كربلاييان را سمبل دين مي‏كند.

در واقع عهد حسيني با اربعين حفظ شد و امروز هم من و شما سنّت اربعين را تكرار مي‏كنيم، يعني اي حسين، شما هميشه حق هستيد و ما بنا داريم ارتباطمان را با حق يگانه كنيم و وفاداري به حق را هيچ‌گاه از دست ندهيم، و مرور زمان و تبليغات يزيدي نمي‏تواند ارتباط ما را با شما قطع كند.

هر سال اربعين گرفتن آن‌ گونه كه امام صادق‏(عليه السلام) در زيارت اربعين به ما آموختند و با حسين‏(عليه السلام) حرف زدن، چيزي گرانقدر و ارتباط بزرگي است.

ادامه دارد..
ياعلي.

---

(1)- امام عسگري‏(عليه السلام) مي‌فرمايند: علامت مؤمن پنج‌ چيز است؛ پنجاه‌ ويك ركعت نماز‌گزاردن در هر شب و روز و زيارت اربعين، انگشتر به دست كردن و جبين را در سجده به خاك گذاشتن، بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم را بلند گفتن،«مفاتيح‌الجنان».

(2) - «تحليلي از نهضت امام خميني(رحمة‌الله‌عليه) »، سيد حميد روحاني.

در اين زيارت، ارتباط با امام را اين‌گونه شروع مي‏كنيم:

﴿ اَلسَّلامُ عَلي‏ وَلِيّ الله وَ حَبيبِه﴾

سلام بر وليّ خدا و حبيب خدا!

اين سلام يعني ظهور ارادت به امام، يعني هنوز حسين‌بن‌علي‏(عليه السلام)، زنده و حبيب و وليّ خداست، نه يزيد و يزيديان؛ و هنوز دل ما به وليّ و حبيب خدا نظر دارد و تبليغات يزيدي در طول تاريخ نتوانسته است ما را طعمة خود كند.
شما ديده‌ايد آدم‌هايي را كه با يك مسئلة كوچك تمام تعهداتشان را نسبت به انقلاب و اسلام و امام و ارزش‌ها از دست مي‏دهند، چون اين‌ها شيعه واقعي نيستند و با شدّت گرفتن جوّ تبليغاتي زمانه و غوغاهاي دشمن، تمام ارتباط قبلي خود را با اسلام وانقلاب از دست مي‏دهند، چون به حقيقت وفادار نيستند و اسير جوّ زمانه هستند.

مر سفيهان را رُبايد هر هوي زآن‌كه نَبْوَدْشان گراني قوا

آدم‌هاي بي‌اصول با هر بادي به لرزه درمي‏آيند، چون‌ كه از نظر معرفتي قوي نيستند و ريشة محكم ندارند. ريشة انسانِ مؤمن، وصل به حق است؛ لذا غوغاي زمانه نمي‏تواند او را به لرزه درآورد و بربايد. مثلاً در زمان رضاخان كه او دستور داده بود زنان بايد چادرها را از سرشان بردارند، كساني كه اربعين را نمي‏شناختند، سريعاً چادرشان را از سربرداشتند و به اسم مقتضيات زمانه رنگ اصيل خود را از كف دادند، و رنگ ضد انساني حكومت غيرالهي رضاخان را پذيرفتند، ولي فرهنگ اربعين چيز ديگري
به ما مي‏آموزد و آن عبارت است از پايدار ماندن به عهد الهي خود و اين با اعلام ارادت به امام معصوم‏(عليه السلام) محقق مي شود.

ادامه دارد..
ياعلي.