امام صادق علیه السلام :
علامت غفلت سه چیز است:
از بین رفتن شیرینی عبادت، تلخ نشدن معصیت و فرق نگذاشتن در حلال و حرام.
منبع: مصباح الشریعه، ت مصطفوی، ص22
امام صادق علیه السلام :
علامت غفلت سه چیز است:
از بین رفتن شیرینی عبادت، تلخ نشدن معصیت و فرق نگذاشتن در حلال و حرام.
منبع: مصباح الشریعه، ت مصطفوی، ص22
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
پيامبر خدا حضرت محمد مصطفی صلى الله عليه و آله و سلّم فرمودند: دانش خزائن و گنجينه هايى اسـت و كـلـيدهاى آن پرسش است؛ پس، خدايتان رحمت كند، بپرسيد، كه با اين كار چهار نفر اجر مىيابند:پرسشگر، پاسخگو، شنونده و دوستدار آنان.
«تحف العقول، صفحه 41 »
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
یازدهمین حجت خدا امام جواد عليه السلام فرمود: دين سرفرازى است، دانش گنج است، سكوت نور است، و نهايت زهد پاكدامنى است.
و هيچ چيز مثل بدعت دين را از بين نمىبرد، هيچ چيز مثل طمع مرد را تباه نمىكند، به واسطه رؤساء مردم هم اصلاح مىشوند، و بلا به وسيله دعا بر طرف مىگردد.
«الفصول المهمه،275-مسند امام جواد(ع) 246»
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
جواد الائمه، حضرت امام محمد تقى عليه السلام فرمودند: تأخير در توبه و پشيمانى، غرور است، ادامه تأخير، حيرت است و سرگردانى، امروز و فردا كردن با خدا، هلاكت است و تكرار گناه، ايمنى از مكر خداست"و از مكر خدا جز زيانكاران ايمن نباشند" (سوره اعراف،آیه99)
«تحف العقول،صفحه 729»
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
امام حسن عسکری علیه السّلام از پدرانش علیهم السّلام روایت میکند که امام جعفر صادقعلیه السّلام به مردی نوشتند: اگر می خواهی کارهایت به نیکی انجام گیرد و پایان عمر و زندگیات خیر باشد؛
تا هنگام مرگ، حق خدا را مراعات کن،
نعمت های خداوند را، در راه معصیت خرج نکن.
به بردباری و حلم خداوند، مغرور نباش،
و به آن که یاد ما میکند یا مدعی مودت و دوستی ما میشود، نیکی نما، لازم نیست بدانی او راست می گوید یا دروغ، تو طبق نیت خود کار کن و او را به دروغش واگذار.
«مستدرک الوسائل، جلد 12، صفحه 142»
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
امام محمد باقر علیه السلام فرمودند: خداوند عزّوجلّ از ميان بندگان مؤمنش، بندهاى را كه بسيار دعا كند، دوست میدارد.
پس، همواره در سحرگاهان تا طلوع خورشيد دعا كنيد؛ زيرا اين وقتى است كه در آن، درهاى آسمان باز میشود، و روزىها تقسيم مىگردد و حاجتهاى بزرگ برآورده میشود.
«اصول کافی، جلد2 صفحه 478»
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
فرازی از دعای عرفه :
امام حسین علیه السلام در دعای عرفه: خدایا، مرا به که واگذار میکنی؟ به نزدیک تا با من به دشمنی برخیزد، یا به بیگانه تا با من با ترش رویی برخورد کند یا به آنان که خوارم میشمرند؟
و حال اینکه تو خدای من، و زمامدار کار منی. من به تو شکایت می کنم، از غربتم، و دوری خانه آخرتم، و سبکی ام نزد کسی که اختیار کارم را به او دادی.
خدایا غضبت را بر من فرود نیاور، اگر در مقام خشم کردن بر من نباشی، از غیر تو باک ندارم، منزّهی تو، جز اینکه عافیتت بر من گسترده تر است...
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
پيامبر صلى الله عليه و آله:
تَكَلَّفُوا فِعلَ الخَيرِ وَ جاهِدوا نُفوسَكُم عَلَيهِ، فَاِنَّ الشَّرَّ مَطبوعٌ عَلَيهِ الاِنسانُ؛
در كار خير، خود را به زحمت اندازيد و در اين راه با هوا و هوس خود مبارزه كنيد، زيرا طبيعت انسان به بدى تمايل دارد.
(تنبيه الخواطر، ج 2، ص 120)
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
در فرازی از دعای امام حسین علیه السلام در روز عرفه چنین آمده است: اى آنكه اوراست گرامی ترين نامها اى صاحب احسانى كه هرگز قطع نگردد.
اى آماده كننده كاروان براى نجات يوسف در سرزمين بى آب و گياه،و خارج كننده اش از چاه،و قراردهنده اش بر تخت پادشاهى پس از دوره بندگى.
اى برگرداننده يوسف به نزد يعقوب،پس از آنكه دو چشمش از اندوه نابينا شد،و دلش آكنده از غم بود.
اى برطرف كننده بدحالى و گرفتارى از ايوب،
اى گيرنده دستهاى ابراهيم از بريدن سر فرزندش،پس از سنّ پيرى،و به پايان آمدن عمرش
اى كه دعاى زكرّيا را اجابت كرد و يحيى را به او بخشيد و او را يگانه و تنها وا نگذاشت،اى كه يونس را از دل ماهى به در آورد،اى كه دريا را براى بنى اسراييل شكافت و آنان را نجات داد،و فرعون و لشگريانش را از غرق شدگان قرار داد.
اى كه بادها را مژده دهندگانى پيشاپيش باران رحمتش فرستاد،اى كه بر عذاب نافرمانان از بندگانش شتاب نورزد.....
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا
امام موسي كاظم - عليه السلام - فرمود:
بد شخصي است آن كه داراي دو چهره و دو زبان مي باشد،
قالَ الإمام الكاظم - عليه السلام - : بِئْسَ الْعَبْدُ يَكُونُ ذاوَجْهَيْنِ وَ ذالِسانَيْنِ.
«تحف العقول، ص 291»
پرستویی که مقصد را در کوچ میبیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
م.ا