موضوع: هر روز یک حدیث

پيامبر اسلام حضرت محمد صلى الله عليه و آله فرمودند: آيا شما را از كم شباهت ترينتان به خودم آگاه نسازم؟ عرض كردند: چرا، اى رسول خدا! فرمودند: زشتگوىِ بى آبروىِ بى شرم، بخيل، متكبر، كينه توز، حسود، سنگدل، كسى كه هيچ اميدى به خيرش و امانى از شرش نيست.

متن حدیث:

اَلا اُخْبِرُكُمْ بِاَبْعَدِكُمْ مِنّى شَبَها؟ قَالُوا: بَلى يا رَسولَ اللّه. قالَ: اَلْفاحِشُ الْمُتَفَحِّشُ الْبَذى ءُ، اَلْبَخِيلُ، اَلْمُخْتَالُ، اَلْحَقودُ، اَلْحَسُودُ، اَلْقاسِى الْقَلْبِ، اَلْبَعِيدُ مِنْ كُلِّ خَيْرٍ يُرْجى، غَيْرُ المَاْمونِ مِنْ كُلِّ شَرٍّ يُتَّقى؛

«اصول كافى، جلد 2، صفحه 291»

امیرالمومنینامام علی علیه السلام فرمود: از بزرگواری و کرامت است، گریستن انسان بر زمان از دست رفته‌اش و اشتیاق او به زادگاهش و حفظ کردن دوستان و برادرانش.

متن حدیث:

قال امیرالمومنین علی علیه السلام: من الکرم بکائه علی ما مضی من زمانه وحنینه إلی أوطانه وحفظ قدیم إخوانه


«بحارالأنوار، جلد ۷۴صفحه ۲۶۴-منتخب میزان الحکمة،ح۵۹۶ »

پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله: روز قيامت فردى را مى‏ آورند و او را در پيشگاه خداوند نگه مى‏ دارند و كارنامه ‏اش را به او مى‏ دهند، اما حسنات خود را در آن نمى ‏بيند. عرض مى‏كند: الهى! اين كارنامه من نيست! زيرا من در آن طاعات خود را نمى‏ بينم! به او گفته مى ‏شود: پروردگار تو نه خطا مى‏كند و نه فراموش.عمل تو به سبب غيبت كردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد ديگرى را مى‏ آورند و كارنامه ‏اش را به او مى ‏دهند. در آن طاعت بسيارى را مشاهده مى‏ كند. عرض مى‏ كند: الهى! اين كارنامه من نيست! زيرا من اين طاعات را بجا نياورده ‏ام! گفته مى‏ شود: فلانى از تو غيبت كرد، حسنات او به تو داده شد.

متن حدیث:

يُؤتى بِاَحَدٍ يَومَ القيامَةِ يوقَفُ بَينَ يَدَىِ اللّه‏ِ وَ يُدفَعُ إِلَيهِ كِتابُهُ فَلايَرى حَسَناتِهِ فَيَقولُ: اِلهى لَيسَ هذا كِتابى فَاِنّى لا اَرى فيها طاعَتى! فَيُقالُ لَهُ: اِنَّ رَبَّكَ لا يَضِلُّ وَ لايَنسى ذَهَبَ عَمَلُكَ بِاغتيابِ النّاسِ ثُمَّ يُؤتى بِآخَرَ وَ يُدفَعُ اِلَيهِ كِتابُهُ فَيَرى فيهِ طاعاتٍ كَثيرَةً فَيَقولُ: اِلهى ما هذا كِتابى فَاِنّى ما عَمِلتُ هذِهِ الطّاعاتِ فَيُقالُ: لاَنَّ فُلانا اغتابَكَ فَدُفِعَت حَسَناتُهُ اِلَيكَ؛

«جامع الاخبار صفحه 147»

امام جعفر صادق علیه‏ السلام فرمودند: جهنمیان از این رو در آتش جاویدان هستند كه در دنیانیّتشان این بود چنانچه تا ابد زنده بمانند تا ابد خدا را نافرمانى كنند.
و بهشتیان نیز از این‏رو در بهشت جاویدانند كه در دنیا بر این نیت بودند كه اگر براى همیشه ماندگار باشند براى همیشه خدا را فرمان برند.
پس، جاودانگى هر دو گروه به سبب نیت‌هایشان است. آن‏گاه حضرت این آیه را تلاوت كردند: «بگو هر كس طبق نیت خود عمل مى‏‌كند»

متن حدیث:

إِنَّما خُلِّدَ أَهلُ النّارِ فِى النّارِ لأَِنَّ نیّاتَهُم كانَت فِى الدُّنیا أَن لَو خُلِّدُوا فیها أَن یَعصُوا اللّه‏َ أَبَدا وَإِنَّما خُلِّدَ أَهلُ الجَنَّةِ فِى الجَنَّةِ لأَِنَّ نیّاتَهُم كانَت فِى الدُّنیا أَن لَو بَقُوا فیها أَن یُطیعُوا اللّه‏َ أَبَدا فَبِا النِّیّاتِ خُلِّدَ هؤُلاءِ وَهؤُلاءِ ثُمَّ تَلا قَولَهُ تَعالى: (قُل كُلٌّ یَعمَلُ عَلى شاكِلَتِهِ) قالَ: عَلى نیَّتِهِ؛

«اصول كافى، جلد 2، صفحه85»

امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: سه گروه نزد خدا شکایت می‌برند : مسجد ویرانی که مردم در آن نماز نخوانند، عالمی که بین جاهلان تنها بماندو قرآن رها شده و غبار گرفته ای که خوانده نمی شود.


متن حدیث:

قال الصادق علیه السلام: ثَلاثَةٌ یَشکُونَ اِلَی اللهِ ـ عَزَّ وَجَلَّ ـ مَسجِدٌ خَرابٌ لا یُصَلّی فیهِ اَهلُهُ وَ عالِمٌ بَینَ جُهّالٍ وَ مُصحَفٌ مُعَلَّقٌ قَد وَقَعَ عَلَیهِ الغُبارُ لا یُقرَاُ فیهِ

«اصول کافی،جلد2 ،صفحه 118»

در حديثى از امام محمد باقر علیه السلام مى‌‏خوانيم که فرموده‌اند:
از متكبر فخرفروش در شگفتم! او در آغاز از نطفه بى ارزشى آفريده شده و در پايان كار مردار گنديده‏‌اى خواهد بود و در اين ميان نمى‏‌داند به چه سرنوشتى گرفتار مى‏‌شود و با او چه مى‏‌كنند.

متن حدیث:

قال الباقر علیه‌السلام: عجبا للمختال الفخور و انما خلق من نطفة ثم يعود جيفة و هو فيما بين ذلك لايدرى ما يصنع به.

«بحارالانوار جلد70 صفحه 229»

رسول خدا (ص) فرمودند: ايمان مومن كامل نمى شود تا در او سه صفت نباشد حلم و بردبارى كه او را از جهالت دور كند و ورع و پارسائى كه او را از گناه باز دارد و كرامتى كه همنشينى و مصاحبت با او را نيكو كند.

متن حدیث:

قَالَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: لَا يَكْمُلُ الْمُؤْمِنُ فِي إِيمَانِهِ حَتَّى تَكُونَ فِيهِ ثَلَاثُ خِصَالٍ حِلْمٌ يَرْدَعُهُ عَنِ الْجَهْلِ وَوَرَعٌ يَحْجِزُهُ عَنِ الْمَعَاصِي وَكَرَمٌ يَحْسُنُ بِهِ صُحْبَتُهُ .

«مستدرك الوسائل، ج 11، ص 288 »