موضوع: اشعاری در باب محبت اهل بیت (علیه السلام)

کودکانی که نانشان دادی

روزگاری بزرگ می گردند

می نویسند نامه اَمّا بعد

بی وفا مثل گرگ می گردند

**
یا زمین دار گشته و آن روز

همه افراد خیزران کارند

یاکه اهنگری شده ان جا

تیرهای سه شعبه می ارند

**
وای اَز مردمان بی احساس

دردهای بدون اندازه

وای اَز آن سوارکارانُ

نعل اسبی که می شود تازه

**
وای اَز دست های نامَحرم

آتش ودود وچادر ودامان

وای اَز کوچه یهودی ها

سنگ باران قاری قرآن..

******

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود

فریاد بی‌صدا، غم دل بود و آه بود


دیگر پس از شهادت زهرا به چشم او

صبح سفید هم‌چو دل شب سیاه بود

دانی چرا جبین علی را شکافتند؟


زیرا به چشم کوفه عدالت گناه بود

خونش نصیب دامن محراب کوفه شد


آن رهبری که کعبه بر او زادگاه بود


یک عمر از رعیت خود هم ستم کشید


اشک شبش به غربت روزش گواه بود


دستش برای مردم دنیا نمک نداشت


عدلش به چشم بی‌نگهان اشتباه بود


هم‌صحبتی نداشت که در نیمه‌های شب


حرفش به چاه بود و نگاهش به ماه بود


مولا پس از شهادت زهرا غریب شد

زهرا نه یار او که بر او یک سپاه بود


وقتی که از محاسن او می‌چکید خون


عباس را به صورت بابا نگاه بود


«میثم!» هزار حیف که پوشیده شد ز خون


رویـی کـه بهـر گمشـدگان شمـع راه بود

نیست هرگز یک مسلمان باورش //فاطمه غافل شود از شوهرش // بین دشمن یار را تنها نهد// بهر حفظ جان علی را وانهد // او از اول پشت در استاده بود // بر دفاع شیر حق آماده بود // دید دشمن گشته زهرا سدّ راه // تازیانه رفت بالا آه آه // سدّ راه خویش را برداشتند // پای در بیت خدا بگذاشتند// داشت زهرا دامن حیدر به دست// زان غلاف تیغ دستش را شکست// قتل ناموس خدا افسانه نیست// قصۀ شمع و گل و پروانه نیست

ما از الست طایفه ای سینه خسته ایم

ما بچه های مادر پهلو شکسته ایم

امروز اگر سینه و زنجیر می زنیم

فردا به عشق فاطمه(سلام الله علیها) شمشیر می زنیم

ما را نبی قبیله سلمان خطاب کرد

روی غرور و غیرت ما هم حساب کرد

از ما بترس طایفه ای پر اراده ایم

ما مثل کوه پشت علی(علیه السلام) ایستاده ایم

کن عنایت بار اِلها سائل این خانه را
این منم در میزنم بگشا در کاشانه را
خدای من....

آمدم پیش تو با فرط گناهم ربّنا
لیلة القدر است و من نامه سیاهم ربّنا

خدای من....آمدم تا بگذری از جرم بی پایان من
حیّ من معبود من یکتای من یزدان من

خدای من....نامه ی اعمال من با تباهی ها قرین
کن گذر از بنده ات حقّ امیرالمومنین

خدای من...کن گذر از ما به حقّ ناله های حیدری
که نمی آید دگر سوز صدای حیدری

علی جانم...مسجد کوفه بگو مولای مظلومان چه شد
حُجّت الَّه،جانِ احمد،ناطق قرآن چه شد

علی جانم....مسجد کوفه بگو از فرق مجرح علی(ع)
پر زده از بام تن تا به خدا روح علی(ع)


علی جانم...دو سه روزی هست مولا میهمان فاطمه(س) است
همدم سوز دل و اشک روان فاطمه(س)استگوید ای زهرای(س) من تا که سرم بکسته شد

گرچه دست صبر عالَم از غم من بسته شدلیک من یاد تو افتادم که پهلویت شکست
تازیانه خوردی و از کینه بازویت شکست

یاد آن روزی که دل با سوز غم آغشته شد
بین آتش بودی و محسن همانجا کشته شد

مرحوم شیخ رجبعلی خیاط شعری را در وصف امام علی‌بن ابی‌طالب(علیه السلام) در دهه 1330 سروده که اگر چه از نظر قافیه و عروض دچار مشکل است اما ابیات آن چینش جالبی دارد.
به نظر می‌رسد این شعر بیش از آن که نوشته‌ای ادبی باشد،‌ یک دلنوشته در راستای ستایش امیرالمؤمنین(علیه السلام) است.

الف اولی ما خلق الله علی است


از ازل تا به ابد مقصد و مقصود علی است


ب بسم الله قرآن به بیانات علی است


باب علم نبی و مظهر علام علی است


ت تولای علی قلعه امن الله است


تاج تقوی به قیامت ز خدا بهر علی است


ث ثناخوان و ثناگوی خداوند علی است


ثمن هشت بهشت ار طلبی حُب علی است


ح حبیب‌الله و محبوب خداوند علی است


حاکم جمله مخلوق ز اخلاق علی است

خ خالی ز نواقص بر خلاق علی است

خیمه چرخ و فلک گردش او بهر علی است

د داروی دوای همه امراض علی است

دین اسلام که کامل شده از نصب علی است

ذ ذکر است که قرآن همگی ذکر علی است
زبده عالم هستی علی و آل علی است

ر روح و نبی و باعث و ایجاد علی است

راه حق گر طلبی شاه روش راه علی است

ز زبان همه اشیاء ز بیانات علی است
زر عالم همگی ذره‌‌ای از جود علی است

س سید بوصیهای نبی جمله علی است
سید هشت بهشت علی و آل علی است



ش شیر است که شیر اسدالله علی است
شای از او به شهان است شهنشاه علی است



ص صبر است که ترویج شریعت همه از صبر علی است
صادق واهب مُصلح علی و آل علی است



ض ضوء‌است و ضیاء همه از نور علی است
ضابط عالم هستی علی و آل علی است



ط طاهر بود آیه تطهیر علی است
طهر و طاهر بود آن‌کس که پسر عم علی است

ظ ظاهر بود و مظهر الله علی است
ظلّ ممدود الهی علی و آل علی است


ع عارف بود از مبداء و میعاد علی است
عالم کون و مکان واسطه فیض علی است


غ باشد غنی و مغنی اشیاء علی است
غنی آخر آن است که محبوب علی است


ف فتح است که عالم همه از فتح علی است
فوق ایدیهم قرآن و یدالله علی است


ق قرآن بود و جملگی‌اش مدح علی است
قسمت دوزخ و فردوس به تقسیم علی است