ماه رمضان، دروازه ورود به بهشت است.
خلقت انسان به نحوي است كه غير از افراد خاصّ، بقيه فقط صورتي از ظاهر دنيا را مي‌بينيم، خداوند در آيه 7 از سوه روم مي‌فرمايد «يَعْلَمُونَ ظَـٰهِرًا مِّنَ الْحَيَو'ةِ الدُّنْيَا و... اين مردم، فقط ظاهر حيات دنيا را مي‌دانند و...» گاهي هم آنقدر چشم و دلمان به اين ظواهر عادت مي‌كند كه غير از آن، به چيز ديگري فكر نمي‌كنيم.
مثلاً روزهاي آخر ماه شعبان و اوّل ماه رمضان، از نگاه ما هيچ تفاوتي ندارد، امّا اين ظاهر قضيّه است و با خبران از عالم ماوراء، گاهي مشاهدات خودشان را براي ما تعريف كرده‌اند، به عنوان نمونه؛ رسول خدا (ص) وقتي هلال ماه رمضان را ديدند، به جابربن عبدالله فرمودند «يا جابِرُ، هذا شَهرُ رَمَضانٌ؛ مَن صامَ نَهارَهُ و... اي جابر! اين، ماه رمضان است؛ هر كس روزش را روزه بدارد و... از گناهانش بيرون مي‌شود، آن‌گونه كه از اين ماه بيرون مي‌شود»[1]
در حقيقت نگاه پيامبر (ص) به ماه رمضان، به منزله يك درياچه زلال است، با آبي برنده و شوينده، كه آدمي وارد آن مي‌شود و هنگام خروج، هيچ سياهي و آلودگي به تن او نمانده است.
در جاي ديگر هم پيامبر اكرم (ص) اين ماه عزيز را دروازه ورود به بهشت مي‌داند: «مَا مِن عَبدٍ دَخَلَ عَلَيهِ شَهرُ رَمَضانَ فَصامَ نَهارَهُ وَ كَفَّ شَرَّهُ وَ غَضَّ بَصَرَهُ وَاجْتَنَبَ ما حَرَّمَ اللهُ عَلَيهِ، إلّا أوجَبَ اللهُ لَهُ الْجَنَّةَ؛ هيچ بنده‌اي نيست كه ماه رمضان بر او وارد شود و او روزش را روزه بدارد و شرّ خود را از ديگران باز دارد و نگاهش را [از حرام] بپوشد و از آنچه خداوند بر او حرام كرده، بپرهيزد، مگر آنكه خداوند بهشت را بر او واجب مي‌كند» [2]
از يكي ميوه عمل، كه در او
كِشته شد، سي هزار، چيده شود
مفت مفروش، كز بهاي شبي!
عمرها، باز پس خريده شود [3]
منابع:
1. وسائل الشيعه، ج 10، ص 162.
2. فضائل الاشهر الثلاثه، ص 103.
3. ديوان شهريار، ج2.
